ការវិវត្តិន៍ថ្មីនៃអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ តម្រូវឲ្យប្រទេសនីមួយៗតាមដាន និងផ្សព្វផ្សាយទាន់សភាពការណ៍ ដើម្បីការពារ និង ប៉ាន់ស្មានវាយតម្លៃសភាណ៍ការណ៍បានល្អិតល្អន់។ ៣ ក្នុង ១ គឺភាសាថ្មី ដែលមានន័យថា គ្រាប់បែកគីមី គ្រាប់បែកអាតូមិច និង គ្រាប់បែក អ៊ីដ្រូហ្សែន ត្រូវបានគេបំពាក់ក្នុង ក្បាលគ្រាប់កាំជ្រួចឆ្លងទ្វីប ឬ Ballistic Missile
១៨ មិនា ២០២២ កងទ័ពរុស្សីប្រើប្រាស់កំជ្រួចនុយក្លេអ៊ែរ ធុន hypersonic Kinzhal ដែលអាចផ្ទុកក្បាលក្បាលគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរ ទម្ងន់ ៥០០ គីឡូតោន ស្មើរនឹង ៥០០ ០០០ តោន នៃ TNT គេធំជាង កម្លាងនុយក្លេអ៊ែរនៅ កោះហ្សីរូស៊ីម៉ា Hiroshima ដែលមានទម្ងន់ 18 KT និង កោះ Nagasaki ដែលមានទម្ងនើ 23 KT ៊ គោលបំណងនៃការបាញ់ និងការផ្សព្វផ្សាយរបស់រុស្សី ដើម្បីរារាំងការ នាំអាវុធចូលរបស់ អ៊ុយក្រែន ដើម្បីបង្ខំឲ្យកកងទ័ពអ៊ុយក្រែន ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយ ប្រទេស NATO, America
Russia-Ukraine War Live Updates: Russia Claims Hypersonic Missile Use, Ukraine Asks China To Condemn "Barbarism" Russia-Ukraine War Live Updates: Russia's claim Saturday to have unleashed its new hypersonic Kinzhal missile would mark a dramatic new escalation of its campaign to force Ukraine to abandon hopes of closer ties with the West.New Delhi: Ukraine called on China on Saturday to join the West in condemning "Russian barbarism", as Moscow claimed it had struck a Ukrainian arms depot with hypersonic missiles in what would be the first use in combat of the next-generation weapons.
A nuclear weapon (also called an atom bomb, nuke, atomic bomb, nuclear warhead, A-bomb, or nuclear bomb) is an explosive device that derives its destructive force from nuclear reactions, either fission (fission bomb) or from a combination of fission and fusion reactions (thermonuclear bomb). Both bomb types release large quantities of energy from relatively small amounts of matter. The first test of a fission ("atomic") bomb released an amount of energy approximately equal to 20,000 tons of TNT (84 TJ).[1] The first thermonuclear ("hydrogen") bomb test released energy approximately equal to 10 million tons of TNT (42 PJ). A thermonuclear weapon weighing little more than 2,400 pounds (1,100 kg) can release energy equal to more than 1.2 million tons of TNT (5.0 PJ).[2] A nuclear device no larger than traditional bombs can devastate an entire city by blast, fire, and radiation. Since they are weapons of mass destruction, the proliferation of nuclear weapons is a focus of international relations policy.
ក្នុងចំណោមទាំងបីប្រភេទនៃអាវុធប្រល័យលោក អាវុធនុយក្លេអ៊ែ បង្កឲ្យមានការគំរាមកំហែងដ៏ធំបំផុត។ អាវុធនុយក្លេអ៊ែ ត្រូវបានបែងចែកជា ២ ប្រភេទរួមមាន គ្រាប់បែកបរិមាណូអាតូមិច (Atomic Bombs) និងគ្រាប់បែកបរិមាណូអ៊ីដ្រូសែន (Hydrogen Bombs)។ ការសាកល្បងលើកដំបូងបានបង្ហាញថា គ្រាប់បែកបរិមាណូអាតូមិច (Atomic Bombs) មានកំលាំងថាមពលប្រហែលស្មើនឹងកំលាំង TNT ២០.០០០ តោន ចំណែកគ្រាប់បែកបរិមាណូអ៊ីដ្រូសែន (Hydrogen Bombs) មានកំលាំងប្រហែលស្មើនឹង TNT ១០ លានតោន។ ចាប់តាំងពីមានវត្តមានមក អាវុធនុយក្លេអ៊ែ ត្រូវប្រើប្រាស់ចំនួន ២ ដង ដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រឆាំងនឹងប្រទេសជប៉ុនក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២។ លើកទី១ អាមេរិចបានទម្លាក់គ្រាប់បែកបរិមានណូអាតូមិច នៅទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា នៅថ្ងៃទី ០៦ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៤៥ និងលើកទី ២ នៅទីក្រុង ណាហ្គាសាគិ នៅថ្ងៃទី ៩ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៤៥។
មហាអំណាចនុយក្លេអ៊ែរ សំដៅលើប្រទេស ដែលមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។ បច្ចុប្បន្នមានប្រទេសចំនួន ៩ ដែលបានបាញ់សាកល្បងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ដោយជោគជ័យមាន៖ សហរដ្ឋអាមេរិក រុស្ស៊ី (អតីតសហភាពសូវៀត) រាជាណាចក្ររួម បារាំង ចិន អ៊ីស្រាអែល ឥណ្ឌា ប៉ាគីស្ថាន និងកូរ៉េខាងជើង។ ក្នុងមានប្រទេសចំនួន ៥ បានចុះហត្ថលេខាលើសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ (Nuclear Non-Proliferation Treaty) គឺ៖ សហរដ្ឋអាមេរិក រុស្ស៊ី (អតីតសហភាពសូវៀត) រាជាណាចក្ររួម បារាំង និងចិន។
ចាប់តាំងពីសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ បានចូលជាធរមាននៅឆ្នាំ ១៩៧០ មកមានប្រទេស ៣ ពុំមែនជាហត្ថលេខី នៃសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ បានបាញ់សាកល្បងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ដែលមាន៖ ឥណ្ឌា ប៉ាគីស្ថាន និងកូរ៉េខាងជើង។ កូរ៉េខាងជើង ធ្លាប់ជាហត្ថលេខី នៃសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ប៉ុន្តែបានដកខ្លួនចេញវិញនៅឆ្នាំ ២០០៣។ អ៊ីស្រាអែល ត្រូវបានគេជឿថាមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ទោះជាប្រទេសនេះធ្លាប់បានបដិសេធយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ធ្លាប់ជារដ្ឋ ដែលបានផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ប៉ុន្តែបានលះបង់ចោលនូវឃ្លាំងសព្វាវុធរបស់ខ្លួន មុនពេលចូលក្នុងសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។
នៅឆ្នាំ ២០០៥ គណៈគ្រប់គ្រង នៃទីភ្នាក់ងារថាមពលបរមាណូអន្តរជាតិ (ភ.ថ.ប.អ.) បានរកឃើញថា ប្រទេសអ៊ឺរង់ ពុំបានបំពេញកិច្ចព្រមព្រៀងស្ដីពីសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ របស់ខ្លួនទេ។ ក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខ នៃអង្គការសហប្រជាជាតិ បានអនុម័តដាក់ទណ្ឌកម្មប្រឆាំងអ៊ឺរង់ បីដងរួចមកហើយ ចំពោះការដែលអ៊ឺរង់ បដិសេធពុំព្រមបោះបង់ចោលកម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែរ របស់ខ្លួន។ អ៊ឺរង់ បានទទូចថាការដាក់ទណ្ឌកម្មនេះ ជាការខុសច្បាប់ ហើយជាការបង្ខំខ្លួនឲ្យបោះបង់នូវសិទ្ធក្នុងការអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិជ្ជានុយក្លេអ៊ែរសន្តិភាព ដែលមានចែងក្នុងសន្ធិសញ្ញាមិនសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។ នាយកនៃទីភ្នាក់ងារថាមពលបរមាណូអន្តរជាតិ លោក មហាម៉េដ អេលបារាដេយ (Mohamed ElBaradei) បានមានប្រសាសន៍ថាទីភ្នាក់ងាររបស់លោកពុំមានលទ្ធភាពរកដំណោះស្រាយដ៏ល្អណាមួយចំពោះកង្វល់នេះបានឡើយ នៅពេលដែលទីភ្នាក់ងារ របស់លោកពុំបានមើលឃើញការបង្វែរនូវសារធាតុណាមួយសម្រាប់ផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ឬក៏លទ្ធភាពដែលអាចផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនោះឡើយ។
គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដែលផ្ទុះខ្លាំងជាងគេលើលោកមានតែ១គ្រាប់គត់ដឹងថានៅប្រទេសណាវាផ្ទុកគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែន ៥៨ លានតោន
- ១ តើអ្វីទៅជាអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ឬ អាវុធប្រល័យលោក?អាវុធនុយក្លេអ៊ែរគឺជាឧបករណ៍ផ្ទុះដែលកើតចេញមកពីកម្លាំងបំផ្លាញទាំងប្រតិកម្មផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរ (Nuclear Fission Reaction) ឬ បំភាយកម្ដៅនុយក្លេអ៊ែរ (Nuclear Fusion Reactions) ឬ កើតចេញពីកម្លាំងផ្ទុះនិង បំភាយកម្ដៅនុយក្លេអ៊ែរបញ្ចូលគ្នាក្នុងពេលតែមួយ។
- ២ តើសារធាតុអ្វីដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់សម្រាប់ផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ? សារធាតុអ៊ុយរ៉ាន្យោម ឬ U-235, Plutonium-239, អ៊ីដ្រូហ្សែន (Hydrogen) និង Lithium ត្រូវបានគេយកមកប្រើប្រាស់អាស្រ័យទៅលើប្រភេទអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនីមួយៗ។ សម្រាប់អ៊ីដ្រូហ្សែនត្រូវបានគេបើប្រាស់ ច្រើនបំផុតដើម្បីបំភាយកម្ដៅអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនៅពេលផ្ទុះ។
- ៣ តើអាវុធនុយក្លេអ៊ែរចែកចេញជាប៉ុន្មានប្រភេទ?អាវុធនុយក្លេអ៊ែរផលិតឡើងជាប្រភេទ៖គ្រាប់បែកបរមាណូ ឬ Atomic bombs (ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជា A-bombs) បានបញ្ចេញឥទ្ធិពលរបស់វាតាមរយៈកម្លាំងប្រតិកម្មផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរ (Nuclear Fission Reaction)។ គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូហ្សែន ឬ Hydrogen bombs (ត្រូវបានគេស្គាល់ថា H-bombs) បង្ហាញកម្លាំងផ្ទុះរបស់វាតាមរយៈប្រតិកម្មផ្ទុះចំហាយនុយក្លេអ៊ែរ (Nuclear Fusion Reactions)។ គ្រាប់បែកប្រភេទនេះមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគ្រាប់បែកបរមាណូ (Atomic bombs ) រាប់ពាន់ដងដូចជាគ្រាប់បែក Tsar Bomba របស់អតីតសហភាពសូវៀតជាដើម។
- ៤ តើអាវុធនុយក្លេអ៊ែរណាមួយដែលមានកម្លាំងផ្ទុះខ្លាំងជាងគេបំផុត?គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរមានឈ្មោះថា Tsar Bomba ឬ ហៅម្យ៉ាងទៀតថា AN602របស់រុស្ស៊ីត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាអាវុធប្រល័យលោកមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគេបំផុតក្នុងលោកដែលមានផ្ទុកគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូហ្សែន(TNT)ពី ៥០ទៅ៥៨ មេកាតោន ( ៥៨ លានតោន)។ គ្រាប់នុយក្លេអ៊ែរនេះមានចំនួនត្រឹមតែ១គ្រាប់តែប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានគេផលិតឡើង និងត្រូវបានធ្វើតេស្តជាលើកដំបូងនៅថ្ងៃទី៣០ ខែតុលាក្នុងឆ្នាំ១៩៦១។Tsar Bomba មានកម្លាំងផ្ទុះខ្លាំងជាងគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដែលទម្លាក់នៅ Hiroshima និងNagasaki របស់ជប៉ុនកាលពីឆ្នាំ១៩៤៥ ពី១.៣៥០ទៅ ១.៥៧០ដង។
- ៥ តើអាវុធនុយក្លេអ៊ែរមានកម្លាំងខ្លាំងប៉ុណ្ណា?រយៈចម្ងាយនៃកម្លាំងផ្ទុះរបស់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរមានលក្ខណៈខុសៗគ្នាអាស្រ័យទៅលើការផ្ទុកគ្រាប់បែកTNT នៅតាមប្រភេទអាវុធ និងទីកន្លែងនីមួយៗដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់។ គេបានវាយតម្លៃថា TNT ចំនួន១ មេកាតោន (១លានតោន) មានសមត្ថភាពអាចកម្ទេចអគារផ្សេងៗក្នុងចម្ងាយជាមធ្យម៦,២គីឡូម៉ែត្រជាមួយនឹងចំហាយកម្ដៅវិទ្យុសកម្មក្នុងចម្ងាយ ១០គីឡូម៉ែត្រជុំវិញ។ សម្រាប់TNT ២០ មេកាតោន វាមានសមត្ថភាពអាចកម្ទេចអាគារផ្សេងៗក្នុងចម្ងាយ១៧ គីឡូម៉ែត្រ និងចំហាយកម្ដៅវិទ្យុសកម្មក្នុងរង្វង់ចម្ងាយ ៣០គីឡូម៉ែត្រជុំវិញ។ដូច្នេះបើគេយកអាវុធនុយក្លេអ៊ែរខ្លាំងបំផុតរបស់រុស្ស៊ី( Tsar Bomba) ខាងលើដែលផ្ទុកគ្រាប់បែកTNT រហូតដល់៥៨ មេកាតោន (៥៨លានតោន)មកវិភាគវិញគេឃើញថា អាវុធនេះមានសមត្ថភាពអាចបំផ្លាញអាគារផ្សេងៗបានក្នុងចម្ងាយប្រហែល៥០ គីឡូម៉ែត្រ និងមានចំហាយកម្ដៅវិទ្យុសកម្មក្នុងរង្វង់ជិត៩០គីឡូម៉ែត្រជុំវិញ។
- ៦ តើពិភពលោកបច្ចុប្បន្នមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរចំនួនប៉ុន្មាន?តាមរបាយការណ៍ចុងក្រោយរបស់ទីភ្នាក់ងារថាមពលអាតូមិចអន្តរជាតិ (IAEA) នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៣បានឲ្យដឹងថា នៅពេលបច្ចុប្បន្នពិភពលោកមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរចំនួន១៧.៣០០ដើម។
- ៧ តើប្រទេសណាខ្លះមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ?ប្រទេសចំនួន៩ ដែលត្រូវបានគេបញ្ជាក់ថា មានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងដៃ ក្នុងនោះរួមមាន៖រុស្ស៊ី ៨.៥០០ដើម អាមេរិក ៧.៧០០ដើម បារាំង ៣០០ ដើម ចិន ២៥០ ដើម អង់គ្លេស ២២៥ដើម អ៊ីស្រាអែល ៨០ ដើម ប៉ាគីស្ថានពី ១០០ទៅ ១២០ដើម ឥណ្ឌាពី ៩០ទៅ ១១០ ដើម ខណៈកូរ៉េខាងជើងវិញត្រូវបានគេវាយតម្លៃថា អាចមានក្រោម១០ ដើម ប៉ុន្តែមិនទាន់មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់អាចបំពាក់លើក្បាលគ្រាប់បាញ់ចេញពីទីតាំងបាននៅឡើយទេ។
- ៨ តើអាវុធនុយក្លេអ៊ែរចំនួនប៉ុន្មានត្រូវបានគេធ្វើតេស្ត និងប្រើប្រាស់នៅពេលកន្លងមក?ចាប់តាំងពីផលិតឡើងក្នុងជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៨ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន អាវុធនុយក្លេអ៊ែរចំនួន២.០៥៣ដើមហើយត្រូវបានគេធ្វើតេស្តនៅលើនិងក្រោមដី និងក្នុងទឹកសមុទ្រ។ ក្នុងនោះគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ២គ្រាប់ត្រូវបានអាមេរិកប្រើប្រាស់ជាប្រវត្តិសាស្ត្រដើម្បីសម្លាប់មនុស្សនៅលើទឹកដីជប៉ុន នាទីក្រុង Hiroshimaនិង Nagasaki ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៥។
- ៩ តើគេចំណាយថវិកាប៉ុន្មានដើម្បីផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ?ការផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរគឺជារឿងមួយស្មុគស្មាញបំផុត ដែលធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលប្រទេសនានាជាពិសេសអាមេរិក និងអតីតសហភាពសូវៀត (រុស្ស៊ី)ចំណាយថវិការាប់កោដិលានដុល្លារ។ គ្រាន់តែអាមេរិកមួយបានចំណាយថវិកាប្រមាណ៥,៥ពាន់ពាន់លានដុល្លារសម្រាប់ផលិតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរតាំងពីឆ្នាំ១៩៤០ដល់ឆ្នាំ១៩៩៨។
- ១០ ហេតុអ្វីចាំបាច់ទាមទារឲ្យមានការគ្រប់គ្រងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរឲ្យបានត្រឹមត្រូវ? បទពិសោធន៍នៅHiroshima និងNagasaki បានបង្ហាញនូវសោកនាដកម្មយ៉ាងអាក្រក់បំផុតជាប្រវត្តិសាស្ត្រដល់អាយុជីវិតមនុស្សថា អាវុធនុយក្លេអ៊ែរមិនត្រូវបានប្រើប្រាស់បន្តទៅទៀតនោះឡើយ។ ក្រៅតែពីបំផ្លិចបំផ្លាញដល់អាយុជីវិត និងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធយ៉ាងមហិមា វាធ្វើឲ្យប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាពមនុស្ស និងបរិស្ថានក្នុងពេលអនាគតច្រើនឆ្នាំបន្តទៀត។
បញ្ហាមួយទៀតដែលគួរឲ្យបារម្ភសម្រាប់ប្រទេសមហាអំណាចមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរនៅពេលបច្ចុប្បន្ននោះ គឺខ្លាចអាវុធប្រភេទនេះធ្លាក់ទៅលើដៃក្រុមភេរវជនដែលនឹងអាចប្រើប្រាស់វាដើម្បីបំផ្លាញពិភពលោកទាំងមូល។ ដូច្នេះហើយបណ្ដាប្រទេសភាគច្រើនដែលគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការគ្រប់គ្រងអាវុធទាំងនេះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យផលិត ឬ ចម្រើនជាតិអ៊ុយរ៉ាន្យោមនោះឡើយ ហើយក៏ទាមទារផងដែរឲ្យចុះសន្ធិសញ្ញាស្ដីពីការមិនរីកសាយភាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ (Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons) ដែលមានប្រទេស១៨៨ជាសមាជិក៕
ល្បិចកល Manhattan - អ្នកណាបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូ? តើនរណាជាអ្នកបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូ? អ្នកណាបង្កើតអាតូមិច។ សំណួររបស់អ្នកបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងរបស់សូវៀតគឺមានភាពចម្រូងចម្រាសណាស់ហើយទាមទារឱ្យមានការសិក្សាលម្អិតបន្ថែមទៀតហើយតើនរណាពិតប្រាកដ។ ឪពុកគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀត មានមតិយោបល់ជ្រៅ ៗ ជាច្រើន។ អ្នករូបវិទ្យានិងប្រវត្តិវិទូភាគច្រើនជឿជាក់ថាអ៊ីហ្គ័រគាតឆូវបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការបង្កើ អាវុធនុយក្លេអ៊ែរសូវៀត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយមានមតិខ្លះថាបើគ្មាន Julius Borisovich Khariton ដែលជាស្ថាបនិក Arzamas-16 និងជាអ្នកបង្កើតមូលដ្ឋានឧស្សាហកម្មសម្រាប់ការទទួលបាន អ៊ីសូតូមប្រេះស្រាំការធ្វើតេស្តដំបូងនៃអាវុធប្រភេទនេះនៅសហភាពសូវៀតនឹងអូសបន្លាយអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំទៀត។
ពិចារណាអំពីលំដាប់លំដោយនៃការស្រាវជ្រាវនិងការអភិវឌ្ឍដើម្បីបង្កើតគំរូជាក់ស្តែងនៃគ្រាប់បែកបរមាណូដោយទុកការសិក្សាទ្រឹស្តីនៃវត្ថុធាតុដើមក្លែងក្លាយនិងល័ក្ខខ័ណ្ឌនៃការកើតឡើងនៃប្រតិកម្មខ្សែសង្វាក់ដោយគ្មានការផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរមិនអាចទៅរួចទេ។ ជាលើកដំបូងកម្មវិធីស៊េរីសម្រាប់វិញ្ញាបនប័ត្ររក្សាសិទ្ធិសម្រាប់ការច្នៃប្រឌិត (ប៉ាតង់) នៃគ្រាប់បែកបរមាណូត្រូវបានដាក់នៅឆ្នាំ ១៩៤០ ដោយអេហ្វ Lange, V. Spinel និង V. Maslov បុគ្គលិកនៃវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យា។ អ្នកនិពន្ធបានពិចារណាលើបញ្ហានិងដំណោះស្រាយដែលបានស្នើសម្រាប់ការពង្រឹងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនិងការប្រើប្រាស់វាជាគ្រឿងផ្ទុះ។ គ្រាប់បែកដែលបានស្នើមានគ្រោងការណ៍នៃការបំផ្ទុះ (ប្រភេទកាណុង) ដែលក្រោយមកជាមួយនឹងការកែប្រែខ្លះត្រូវបានប្រើដើម្បីចាប់ផ្តើមផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរអាមេរិកដោយផ្អែកលើអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។
ការផ្ទុះឡើងនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ បានបន្ថយល្បឿននៃការស្រាវជ្រាវខាងទ្រឹស្តីនិងពិសោធន៍នៅក្នុងវិស័យរូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរហើយមជ្ឈមណ្ឌលធំបំផុត (វិទ្យាស្ថានខាចករូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យានិងវិទ្យាស្ថានរ៉ាដ្យូម - លីងរ៉ាត) បានបញ្ឈប់សកម្មភាពរបស់ពួកគេហើយត្រូវបានជម្លៀសចេញដោយផ្នែក។ ចាប់ផ្តើមនៅខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៤១ ទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់នៃ NKVD និងនាយកស៊ើបការណ៍សំខាន់នៃកងទ័ពក្រហមបានចាប់ផ្តើមទទួលបានចំនួនព័ត៌មានកាន់តែច្រើនអំពីការចាប់អារម្មណ៍ពិសេសដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងរង្វង់យោធានៃចក្រភពអង់គ្លេសចំពោះការបង្កើតគ្រឿងផ្ទុះដោយផ្អែកលើ អ៊ីសូតូប៉ូ។ នៅខែឧសភាឆ្នាំ ១៩៤២ ទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់មេដែលសង្ខេបសំភារៈដែលបានទទួលបានរាយការណ៍ទៅគណៈកម្មាធិការការពារជាតិ (GKO) ស្តីពីការរចនាយោធានៃការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរដែលកំពុងបន្ត។
ក្នុងពេលតែមួយអ្នកបច្ចេកទេសឧត្ដមសេនីយ៍ Georgy Nikolayevich Flerov ដែលក្នុងឆ្នាំ ១៩៤០ ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករកឃើញនៃការបំភាយនុយក្លេអ៊ែរនុយក្លេអ៊ែរដោយឯកឯងបានសរសេរលិខិតទៅ I.V. ទៅស្តាលីន។ នៅក្នុងសាររបស់គាត់អ្នកសិក្សានាពេលអនាគតដែលជាអ្នកបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរសូវៀតបានយកចិត្តទុកដាក់លើការពិតដែលថាការបោះពុម្ពផ្សាយលើការងារទាក់ទងនឹងការបំបែកនុយក្លេអ៊ែរអាតូមិចបានបាត់ពីសារព័ត៌មានវិទ្យាសាស្ត្រអាឡឺម៉ង់ចក្រភពអង់គ្លេសនិងសហរដ្ឋអាមេរិក។ យោងទៅតាមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររឿងនេះអាចបង្ហាញពីការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងវិញនៃវិទ្យាសាស្ត្រ "បរិសុទ្ធ" នៅក្នុងវិស័យយោធាជាក់ស្តែង។
នៅខែតុលាដល់ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ១៩៤២ ការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់បរទេសនៃ NKVD ត្រូវបានរាយការណ៍ដោយ L.P. Beria រាល់ព័ត៌មានដែលអាចរកបានលើការងារក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរដែលទទួលបានដោយភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ខុសច្បាប់នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសនិងសហរដ្ឋអាមេរិកដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានដែលគណកម្មការប្រជាជនសរសេរអនុស្សរណៈដល់ប្រមុខរដ្ឋ។
នៅចុងខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៤២ I.V. ស្តាលីនបានចុះហត្ថលេខាលើក្រឹត្យរបស់គណៈកម្មាធិការការពារជាតិស្តីពីការបន្តនិងពង្រឹង“ ការងារអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម” និងនៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ ១៩៤៣ បន្ទាប់ពីសិក្សាឯកសារដែលដាក់ដោយអិល។ អិល។ ប៊ែរៀការសម្រេចចិត្តត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីផ្ទេរការស្រាវជ្រាវទាំងអស់ស្តីពីការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ (គ្រាប់បែកបរមាណូ) ទៅជា "បណ្តាញជាក់ស្តែង" ។ ការគ្រប់គ្រងនិងការសម្របសម្រួលទូទៅនៃការងារគ្រប់ប្រភេទត្រូវបានប្រគល់ឱ្យអនុប្រធាន GKO V.M. ម៉ូលតូវការគ្រប់គ្រងវិទ្យាសាស្ត្រនៃគម្រោងត្រូវបានប្រគល់ឱ្យ I.V. Kurchatov ។ ការគ្រប់គ្រងការងារលើការស្វែងរកប្រាក់បញ្ញើនិងការរុករករ៉ែអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមត្រូវបានប្រគល់ឱ្យអេអេសភី។ Zavenyagin, អិមជីជីទទួលខុសត្រូវចំពោះការបង្កើតសហគ្រាសសម្រាប់ការពង្រឹងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនិងការផលិតទឹកធ្ងន់។ Pervukhin និងទៅកាន់គណកម្មការប្រជាជននៃលោហធាតុដែលមិនមែនជាជាតិដែក P.F. ឡាំកូកូ "ទុកចិត្ត" នៅឆ្នាំ ១៩៤៤ ដើម្បីកកកុញលោហធាតុ ០.៥ តោន (បន្ថែមទៅនឹងបទដ្ឋានចាំបាច់) អ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។
នៅចំណុចនេះដំណាក់កាលដំបូង (ពេលវេលាកំណត់ដែលត្រូវបានរំខាន) ដែលបានប្រមើលមើលការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូនៅសហភាពសូវៀតត្រូវបានបញ្ចប់។ បន្ទាប់ពីសហរដ្ឋអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកបរមាណូទៅលើទីក្រុងរបស់ជប៉ុនមេដឹកនាំសូវៀតផ្ទាល់បានឃើញការវិលត្រឡប់នៃការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រនិងការងារជាក់ស្តែងលើការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរពីគូប្រជែងរបស់ខ្លួន។ ដើម្បីពង្រឹងនិងបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូនៅថ្ងៃទី ២០ ខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៥ ក្រឹត្យពិសេសរបស់គណៈកម្មាធិការការពារជាតិស្តីពីការបង្កើតគណៈកម្មាធិការពិសេសលេខ ១ ត្រូវបានចេញដែលមុខងាររបស់ពួកគេរួមមានការរៀបចំនិងសម្របសម្រួលការងារគ្រប់ប្រភេទដើម្បីបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ។ អិល។ ភី។ ត្រូវបានតែងតាំងជាប្រមុខនៃរូបកាយដ៏អស្ចារ្យនេះដោយមានអំណាចគ្មានដែនកំណត់។ Beria អ្នកដឹកនាំវិទ្យាសាស្ត្រត្រូវបានប្រគល់ឱ្យ I.V. Kurchatov ។ គ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់នូវរាល់ការស្រាវជ្រាវរចនានិងផលិតសហគ្រាសដែលត្រូវអនុវត្តដោយគណៈកម្មាធិការប្រជាជននៃអាវុធ B.L. វ៉ាន់នីកូវ។
ដោយសារតែការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រទ្រឹស្តីនិងពិសោធន៍ត្រូវបានបញ្ចប់ទិន្នន័យស៊ើបការណ៍ស្តីពីការរៀបចំផលិតកម្មឧស្សាហកម្មអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនិងផ្លាតូញ៉ូមត្រូវបានទទួលភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍ទទួលបានគ្រោងការណ៍នៃគ្រាប់បែកបរមាណូអាមេរិចដែលពិបាកបំផុតគឺការផ្ទេរការងារគ្រប់ប្រភេទទៅមូលដ្ឋានឧស្សាហកម្ម។ ដើម្បីបង្កើតសហគ្រាសសម្រាប់ការផលិតផ្លាទីនទីក្រុងឆីលីបាប៊ីន - ៤០ ត្រូវបានសាងសង់ពីដំបូង (អ្នកត្រួតពិនិត្យ IV Kurchatov) ។ នៅក្នុងភូមិ Sarov (អនាគត Arzamas - 16) រោងចក្រមួយត្រូវបានសាងសង់ឡើងសម្រាប់ការជួបប្រជុំគ្នានិងការផលិតនៅលើខ្នាតឧស្សាហកម្មនៃគ្រាប់បែកបរមាណូដោយខ្លួនឯង (អ្នកត្រួតពិនិត្យ - ប្រធានអ្នករចនាម៉ូដ Yu.B. Khariton) ។
សូមអរគុណដល់ការបង្កើនប្រសិទ្ធិភាពនៃការងារគ្រប់ប្រភេទនិងការគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរឹងលើពួកគេដោយអិល។ អិល។ Beria ដែលទោះយ៉ាងណាមិនបានរារាំងការអភិវឌ្ឍគំនិតច្នៃប្រឌិតនៃគំនិតដែលបានចែងនៅក្នុងគម្រោងនោះទេនៅក្នុងខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩៤៦ លក្ខណៈបច្ចេកទេសត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតពីរដំបូង៖
- "RDS - 1" - គ្រាប់បែកមួយដែលមានបន្ទុកផ្លាតូញ៉ូមការបំផ្ទុះដែលត្រូវបានអនុវត្តលើប្រភេទ implosive;
- "RDS - 2" - គ្រាប់បែកមួយដែលមានកាណុងធ្វើឱ្យខូចបន្ទុកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។
- I.V. ត្រូវបានតែងតាំងជាអ្នកត្រួតត្រាការងារលើការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរទាំងពីរប្រភេទ។ Kurchatov ។
ការសាកល្បងគ្រាប់បែកបរមាណូ RDS-1 ដំបូងត្រូវបានបង្កើតនៅសហភាពសូវៀត (អក្សរកាត់នៅក្នុងប្រភពផ្សេងៗគ្នាតំណាងឱ្យ“ ម៉ាស៊ីនយន្តហោះប្រតិកម្ម C” ឬ“ ប្រទេសរុស្ស៊ីធ្វើវាដោយខ្លួនឯង”) បានធ្វើឡើងនៅចុងខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៩ នៅ Semipalatinsk ក្រោមការត្រួតពិនិត្យផ្ទាល់របស់ Yu.B ។ ហារីទីន។ ថាមពលសាកនុយក្លេអ៊ែរគឺ ២២ គីទ្បូ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយការបញ្ជាក់គុណវុឌ្ឍិចំពោះផលិតផលនេះដល់ពលរដ្ឋរុស្ស៊ី (សូវៀត) ណាមួយពីទស្សនៈនៃការរក្សាសិទ្ធិទំនើបគឺមិនអាចទៅរួចទេ។ មុននេះនៅពេលដែលការអភិវឌ្ឍគំរូជាក់ស្តែងដំបូងដែលសមស្របសម្រាប់ការប្រើប្រាស់យោធារដ្ឋាភិបាលនៃសហភាពសូវៀតនិងថ្នាក់ដឹកនាំនៃគម្រោងពិសេសលេខ ១ បានសំរេចថតចម្លងឱ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាននូវគ្រាប់បែកបង្កប់ក្នុងប្រទេសដោយគិតថ្លៃផ្លាទីនពីគំរូអាមេរិក "Fat Man" ដែលបានទម្លាក់មកលើទីក្រុងណាហ្គាសាគីរបស់ប្រទេសជប៉ុន។ ដូច្នេះ“ ភាពជាឪពុក” នៃគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបង្អស់របស់ស។ ស។ យ។ កទំនងជាជារបស់ឧត្តមសេនីយ៍ Leslie Groves មេដឹកនាំយោធានៃគម្រោង Manhattan និង Robert Oppenheimer ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ទូទាំងពិភពលោកថាជា“ ឪពុកនៃគ្រាប់បែកបរមាណូ” ហើយដែលបានអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យវិទ្យាសាស្ត្រនៃគម្រោងនេះ។ មេនហាតាន។ ភាពខុសគ្នាសំខាន់រវាងម៉ូដែលសូវៀតនិងអាមេរិកគឺការប្រើប្រាស់គ្រឿងអេឡិចត្រូនិកក្នុងស្រុកនៅក្នុងប្រព័ន្ធបំផ្ទុះនិងផ្លាស់ប្តូរទ្រង់ទ្រាយឌីណាមិកនៃរាងកាយគ្រាប់បែក។
គ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតដំបូងបង្អស់អាចត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាផលិតផល "RDS - 2" ។ ទោះបីជាការពិតដែលថាផែនការដើមគឺដើម្បីចម្លងគំរូដើមអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមរបស់អាមេរិក“ ខេដ” គ្រាប់បែកបរមាណូអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមរបស់សូវៀត“ RDS-2” ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងទម្រង់ផ្សងព្រេងមួយដែលមិនមានភាពស្រដៀងគ្នានៅពេលនោះទេ។ L.P. បានចូលរួមក្នុងការបង្កើតវា។ Beria - ការគ្រប់គ្រងគម្រោងទូទៅ, I.V. Kurchatov - អ្នកត្រួតត្រាការងារគ្រប់ប្រភេទនិង Yu.B. ខាធីថុនគឺជាអ្នកត្រួតពិនិត្យវិទ្យាសាស្ត្រនិងជាអ្នករចនាម៉ូដដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការផលិតគំរូជាក់ស្តែងនៃគ្រាប់បែកនិងការសាកល្បងរបស់វា។
និយាយអំពីអ្នកណាដែលជាឪពុកនៃគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតដំបូងគេមិនគួរភ្លេចអំពីការពិតដែលថាទាំង RDS-1 និង RDS-2 ត្រូវបានបំផ្ទុះនៅចម្ងាយបាញ់នោះទេ។ គ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងបង្អស់ដែលបានទម្លាក់ពីគ្រាប់បែក Tu-4 គឺជាផលិតផល RDS-3 ។ ការរចនារបស់វាគឺប្រហាក់ប្រហែលនឹងគ្រាប់បែក RDS - 2 ប៉ុន្តែវាមានបន្ទុកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម - ផ្លាតូញ៉ូមដោយសារតែវាអាចបង្កើនថាមពលរបស់វាដែលមានទំហំដូចគ្នារហូតដល់ ៤០ គីទ្បូ។ ហេតុដូច្នេះហើយនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយជាច្រើនអ្នកសិក្សាលោក Igor Kurchatov ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាឪពុកវិទ្យាសាស្ត្រនៃគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងដែលបានទម្លាក់ចេញពីយន្ដហោះចាប់តាំងពីសហសេវិករបស់គាត់នៅក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រលោក Julius Khariton ប្រឆាំងនឹងការផ្លាស់ប្តូរណាមួយ។ ការពិតដែលថានៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងមូលនៃស។ ស។ ស។ ក។ អិល។ អេ។ Beria និង I.V. Kurchatov គឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលនៅឆ្នាំ ១៩៤៩ ទទួលបានងារជាកិត្តិយសជាពលរដ្ឋនៃសហភាពសូវៀត - "... សម្រាប់ការអនុវត្តគម្រោងបរមាណូសូវៀតការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូ។ " អាវុធអាតូមិក។ - ឧបករណ៍ដែលទទួលបានថាមពលផ្ទុះយ៉ាងខ្លាំងពីប្រតិកម្មនៃការបំភាយនុយក្លេអ៊ែរនិងការសំយោគនុយក្លេអ៊ែរ។
អំពីអាវុធអាតូមិក
អាវុធអាតូមិក - អាវុធដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះកំពុងបម្រើជាមួយប្រទេសចំនួន ៥ គឺរុស្ស៊ីសហរដ្ឋអាមេរិកអង់គ្លេសបារាំងនិងចិន។ ក៏មានរដ្ឋមួយចំនួនដែលកំពុងអនុវត្តការអភិវឌ្ឍអាវុធអាតូមិកដែលជោគជ័យឬតិចជាងនេះប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេមិនទាន់បញ្ចប់ឬប្រទេសទាំងនេះមិនមានមធ្យោបាយចាំបាច់ក្នុងការបញ្ជូនអាវុធទៅគោលដៅ។ ឥណ្ឌាប៉ាគីស្ថានកូរ៉េខាងជើងអ៊ីរ៉ាក់អ៊ីរ៉ង់មានការអភិវឌ្ឍអាវុធនុយក្លេអ៊ែរក្នុងកម្រិតផ្សេងៗគ្នាសាធារណរដ្ឋសហព័ន្ធអាល្លឺម៉ង់អ៊ីស្រាអែលអាហ្វ្រិកខាងត្បូងនិងជប៉ុនតាមទ្រឹស្តីមានសមត្ថភាពចាំបាច់ក្នុងការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។
វាពិបាកក្នុងការប៉ាន់ប្រមាណតួនាទីរបស់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរហួសកំរិត។ ម៉្យាងវិញទៀតវាជាកត្តារារាំងដ៏មានឥទ្ធិពលហើយមួយទៀតជាឧបករណ៍ដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតសម្រាប់ពង្រឹងសន្តិភាពនិងការពារជម្លោះយោធារវាងមហាអំណាចដែលមានអាវុធទាំងនេះ។ ៥២ ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅចាប់តាំងពីការប្រើប្រាស់គ្រាប់បែកបរមាណូលើកដំបូងនៅហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ា។ សហគមន៍ពិភពលោកបានដឹងច្បាស់ថាសង្គ្រាមនុយក្លេអ៊ែរនឹងនាំឱ្យមានមហន្តរាយបរិស្ថានដោយចៀសមិនផុតដែលនឹងធ្វើឱ្យការរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិមិនអាចបន្តទៅមុខបាន។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយយន្តការច្បាប់ត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីលុបបំបាត់ភាពតានតឹងនិងចុះខ្សោយការប្រឈមមុខរវាងមហាអំណាចនុយក្លេអ៊ែរ។ ឧទាហរណ៍សន្ធិសញ្ញាជាច្រើនត្រូវបានចុះហត្ថលេខាដើម្បីកាត់បន្ថយសក្តានុពលនុយក្លេអ៊ែររបស់មហាអំណាចអនុសញ្ញាស្តីពីការមិនរីកសាយអាវុធនុយក្លេអ៊ែរត្រូវបានចុះហត្ថលេខាយោងទៅតាមប្រទេសដែលមានកាន់កាប់មិនផ្ទេរបច្ចេកវិទ្យាផលិតអាវុធទាំងនេះទៅប្រទេសផ្សេងទៀតហើយប្រទេសដែលមិនមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរបានប្តេជ្ញាចិត្តមិនចាត់វិធានការដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេ ការអភិវឌ្ឍ; ទីបំផុតថ្មីៗនេះបណ្តាប្រទេសមហាអំណាចបានយល់ព្រមហាមឃាត់ការធ្វើតេស្តនុយក្លេអ៊ែរទាំងស្រុង។ ជាក់ស្តែងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរគឺជាឧបករណ៍សំខាន់មួយដែលបានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃយុគសម័យមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិនិងក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សជាតិ។
អាវុធនុយក្លេអ៊ែរដែលជាឧបករណ៍ដែលទទួលបានថាមពលផ្ទុះយ៉ាងខ្លាំងពីប្រតិកម្មនៃការដណ្តើមយកអេដិនណូអេលធីនិងអេនជីឡេរ៉ា SYNTHESIS ។ អាវុធនុយក្លេអ៊ែរដំបូងត្រូវបានប្រើដោយសហរដ្ឋអាមេរិកប្រឆាំងនឹងទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ានិងណាហ្គាសាគីរបស់ប្រទេសជប៉ុនក្នុងខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៥។ គ្រាប់បែកបរមាណូទាំងនេះមានផ្ទុកនូវនុយក្លេអ៊ែរអាត្ម័នចំនួន ២ ដែលមានស្ថេរភាព។ ការផ្ទុះបែបនេះបញ្ចេញបរិមាណថាមពលយ៉ាងច្រើននិងវិទ្យុសកម្មបំផ្លិចបំផ្លាញ: ថាមពលផ្ទុះអាចស្មើនឹងថាមពលនៃទ្រីនីត្រូត្រុឡូនចំនួន ២០ ម៉ឺនតោន។ គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនដែលមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាងមុន (គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរនុយក្លេអ៊ែរ) ដែលត្រូវបានសាកល្បងដំបូងក្នុងឆ្នាំ ១៩៥២ រួមមានគ្រាប់បែកបរមាណូដែលក្នុងកំឡុងពេលផ្ទុះមួយបង្កើតសីតុណ្ហភាពឡើងខ្ពស់ល្មមអាចបណ្តាលឱ្យមាននុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងស្រទាប់រឹងក្បែរ ៗ ដែលជាធម្មតានៅក្នុងសារធាតុលីចូម។ ថាមពលដែលអាចផ្ទុះអាចស្មើនឹងថាមពលនៃសារធាតុទ្រីនិតត្រូរ៉ូឡូនីនរាប់លានតោន។ តំបន់នៃការបំផ្លាញដែលបណ្តាលមកពីគ្រាប់បែកបែបនេះឈានដល់ទំហំធំ ៗ ៖ គ្រាប់បែក ១៥ មេហ្គាតោននឹងផ្ទុះរាល់សារធាតុដែលឆេះក្នុងចម្ងាយ ២០ គីឡូម៉ែត្រ។ អាវុធនុយក្លេអ៊ែរប្រភេទទីបីគ្រាប់បែកនឺត្រុងគឺជាគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនតូចមួយដែលគេហៅថាអាវុធវិទ្យុសកម្មខ្ពស់ផងដែរ។ វាបណ្តាលឱ្យមានការដួលសន្លប់ដែលទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយត្រូវបានអមដោយការច្រានចេញយ៉ាងខ្លាំងនៃ NEUTRONS ដែលមានល្បឿនលឿន។ ការផ្ទុះខ្សោយមានន័យថាអគារមិនខូចខាតច្រើនទេ។ នឺត្រុងទោះយ៉ាងណាបណ្តាលឱ្យមានជំងឺវិទ្យុសកម្មធ្ងន់ធ្ងរចំពោះមនុស្សក្នុងកាំជាក់លាក់មួយនៃកន្លែងផ្ទុះហើយសម្លាប់អ្នកដែលរងផលប៉ះពាល់ក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍។
ដំបូងការផ្ទុះគ្រាប់បែកបរមាណូ (ក) បង្កើតជាគ្រាប់កាំភ្លើង (១) ដែលមានសីតុណ្ហភាពនិងរាប់លានអង្សាសេហើយបញ្ចេញកាំរស្មីវិទ្យុសកម្ម (?) បន្ទាប់ពីពីរបីនាទី (ខ) គ្រាប់បាល់បានកើនឡើងជាបរិមាណហើយបង្កើតជារលកឆក់ជាមួយនឹងសម្ពាធខ្ពស់ (៣) ។ គ្រាប់កាំភ្លើងកើនឡើង (C) ស្រូបយកធូលីនិងកម្ទេចកម្ទីហើយបង្កើតជាពពកផ្សិត (ឃ) ។ នៅពេលបរិមាណភ្លើងកើនឡើងគ្រាប់កាំភ្លើងបង្កើតបានជាចរន្តវិលជុំដ៏មានអានុភាព (៤) បញ្ចេញកាំរស្មីក្តៅ (៥) និងបង្កើតជាពពក (៦) ក្នុងករណីផ្ទុះ គ្រាប់បែក ១៥ មេហ្គាតោនពីការផ្ទុះបានបញ្ចប់ (៧) ក្នុងចម្ងាយ ៨ គីឡូម៉ែត្រធ្ងន់ធ្ងរ (៨) ក្នុងរង្វង់ ១៥ គ។ មនិងអាចកត់សំគាល់បាន (អាយ) ក្នុងរង្វង់ ៣០ គ។ ម។ សូម្បីតែចម្ងាយ ២០ គីឡូម៉ែត្រ (១០) រាល់សារធាតុដែលផ្ទុះអាចផ្ទុះឡើងក្នុងរយៈពេល ២ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីការផ្ទុះគ្រាប់បែកនៅចម្ងាយ ៣០០ គីឡូម៉ែត្រពីការផ្ទុះនោះភ្លៀងនៅតែបន្ត។ កម្រិតថ្នាំ oaktivnoy នៃកាំរស្មី X 300 រូបអមបង្ហាញពីរបៀបការផ្ទុះអាវុធនុយក្លេអ៊ែដែលមានទំហំធំនៅលើដីបង្កើតជាពពកផ្សិតធំនៃធូលីវិទ្យុសកម្មនិងកំទេចកំទីដែលអាចឈានដល់កម្ពស់នៃការគីឡូម៉ែត្រជាច្រើន។ ធូលីដែលមានគ្រោះថ្នាក់នៅលើអាកាសបន្ទាប់មកត្រូវបានដឹកដោយសេរីដោយខ្យល់បក់ខ្លាំងនៅក្នុងទិសដៅណាមួយ។
គ្រាប់បែកបរមាណូនិងសែលទំនើប។
ដោយផ្អែកលើថាមពលនៃបន្ទុកអាតូមិចគ្រាប់បែកអាតូមិចនិងសំបកត្រូវបានបែងចែកជាកាឡូរី៖ តូចមធ្យមនិងធំ។ ។ ដើម្បីទទួលបានថាមពលស្មើនឹងថាមពលនៃការផ្ទុះគ្រាប់បែកបរមាណូនៃកំដៅតូចអ្នកត្រូវបំផ្ទុះ TNT ជាច្រើនពាន់តោន។ សមមូល TNT នៃគ្រាប់បែកបរមាណូដែលមានទំហំមធ្យមគឺរាប់សិបម៉ឺនគ្រាប់ហើយគ្រាប់បែកដែលមានសមត្ថភាពខ្ពស់គឺ TNT រាប់សែនតោន។ អាវុធ thermonuclear (អ៊ីដ្រូសែន) អាចមានថាមពលកាន់តែច្រើនសមមូល TNT របស់ពួកគេអាចឈានដល់រាប់លាននិងរាប់សិបលានតោន។ គ្រាប់បែកបរមាណូស្មើនឹង TNT ដែលមានទម្ងន់ពី ១ ទៅ ៥០,០០០ តោនត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាគ្រាប់បែកបរមាណូយុទ្ធសាស្ត្រនិងត្រូវបានបម្រុងទុកសម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាប្រតិបត្តិការ - យុទ្ធសាស្ត្រ។ អាវុធយុទ្ធភ័ណ្ឌក៏រួមមានៈគ្រាប់កាំភ្លើងធំដែលមានបន្ទុកអាតូមិកដែលមានសមត្ថភាពផលិតបាន ១០-១៥០០ តោននិងសាកអាតូមិក (មានសមត្ថភាពប្រហែល ៥-២ ម៉ឺនតោន) សម្រាប់សំបកការពារនិងយន្ដហោះដែលបានប្រើសម្រាប់បំពាក់យុទ្ធជន។ គ្រាប់បែកបរមាណូនិងអ៊ីដ្រូសែនដែលមានសមត្ថភាពផ្ទុកលើសពី ៥០ ម៉ឺនតោនត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាអាវុធយុទ្ធសាស្រ្ត។
គួរកត់សំគាល់ថាការធ្វើចំណាត់ថ្នាក់អាវុធបរមាណូបែបនេះគឺមានលក្ខខណ្ឌតែប៉ុណ្ណោះពីព្រោះជាក់ស្តែងផលវិបាកនៃការប្រើប្រាស់អាវុធអាតូមិចអាចមិនតិចជាងបទពិសោធន៍របស់ប្រជាជនហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ានិងណាហ្គាសាគីទេប៉ុន្តែធំជាងនេះទៅទៀត។ ឥឡូវនេះវាច្បាស់ណាស់ថាការផ្ទុះគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនតែមួយគ្រាប់អាចបណ្តាលឱ្យមានផលវិបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៅក្នុងដែនដីធំធេងដែលសំបកគ្រាប់បែកនិងគ្រាប់បែករាប់ម៉ឺនគ្រាប់ដែលត្រូវបានប្រើក្នុងសង្គ្រាមពិភពលោកកន្លងមកមិនមាន។ គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនពីរបីគ្រាប់គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីប្រែក្លាយទឹកដីដ៏ធំធេងទៅជាតំបន់វាលខ្សាច់។
អាវុធនុយក្លេអ៊ែរត្រូវបានបែងចែកជា ២ ប្រភេទធំ ៗ គឺអាតូមិចនិងអ៊ីដ្រូសែន (thermonuclear) ។ នៅក្នុងអាវុធអាតូមថាមពលត្រូវបានបញ្ចេញដោយសារតែប្រតិកម្មបំលែងនុយក្លេអ៊ែរនៃអាតូមនៃធាតុធ្ងន់នៃអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមឬផ្លាតូញ៉ូម។ នៅក្នុងអាវុធអ៊ីដ្រូសែនថាមពលត្រូវបានបញ្ចេញជាលទ្ធផលនៃការបង្កើត (ឬសំយោគ) នៃស្នូលនៃអាតូមអេលីយ៉ូមពីអាតូមអ៊ីដ្រូសែន។
អាវុធ thermonuclear ។
អាវុធ thermonuclear ទំនើបគឺជាអាវុធយុទ្ធសាស្រ្តដែលអាចត្រូវបានប្រើដោយអាកាសចរណ៍ដើម្បីបំផ្លាញកន្លែងឧស្សាហកម្មនិងយោធាសំខាន់ៗនិងទីក្រុងធំ ៗ ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលអរិយធម៌នៅខាងក្រោយសត្រូវ។ ប្រភេទអាវុធ thermonuclear ដែលល្បីល្បាញជាងគេគឺគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ (អ៊ីដ្រូសែន) ដែលអាចបញ្ជូនទៅដល់គោលដៅដោយយន្តហោះ។ ក្បាលកាំជ្រួចមីស៊ីលសម្រាប់គោលបំណងផ្សេងៗរួមទាំងមីស៊ីលផ្លោងអន្តរទ្វីបក៏អាចចាប់ផ្តើមពីការចោទប្រកាន់ខាងនុយក្លេអ៊ែរដែរ។ ជាលើកដំបូងមីស៊ីលប្រភេទនេះត្រូវបានសាកល្បងនៅសហភាពសូវៀតកាលពីឆ្នាំ ១៩៥៧ បច្ចុប្បន្ននេះមីស៊ីលប្រភេទជាច្រើនប្រភេទដែលមានមូលដ្ឋានលើឧបករណ៍ចល័តចល័តបាញ់មីស៊ីលនិងនាវាមុជទឹកកំពុងបម្រើជាមួយកងកំលាំងរ៉ុក្កែតយុទ្ធសាស្រ្ត។
គ្រាប់បែកបរមាណូ។សកម្មភាពនៃអាវុធ thermonuclear គឺផ្អែកលើការប្រើប្រាស់ប្រតិកម្ម thermonuclear ជាមួយអ៊ីដ្រូសែនឬសមាសធាតុរបស់វា។ នៅក្នុងប្រតិកម្មទាំងនេះដែលកើតឡើងនៅសីតុណ្ហភាពនិងសម្ពាធអារ៉ាប៊ីហៃថាមពលត្រូវបានបញ្ចេញដោយសារតែការបង្កើតស្នូលអេលីយ៉ូមពីនុយក្លេអ៊ែរអ៊ីដ្រូសែនឬពីអ៊ីដ្រូសែននិងលីចូម។ សម្រាប់ការបង្កើតអេលីយ៉ូមភាគច្រើនគឺអ៊ីដ្រូសែនធ្ងន់ត្រូវបានគេប្រើ - deuterium ដែលនុយក្លេអ៊ែរមានរចនាសម្ព័ន្ធមិនធម្មតា - ប្រូទីនមួយនិងនឺត្រុងមួយ។ នៅពេលដែល Deuterium ត្រូវបានកំដៅដល់សីតុណ្ហភាពរាប់សិបលានដឺក្រេអាតូមរបស់វានឹងបាត់បង់សែលអេឡិចត្រុងរបស់វាកំឡុងពេលបុកដំបូងជាមួយអាតូមផ្សេងទៀត។ ជាលទ្ធផលនៃការនេះឧបករណ៍ផ្ទុកប្រែទៅជាមានតែប្រូតុងនិងអេឡិចត្រុងដែលផ្លាស់ទីដោយឯករាជ្យពីពួកគេ។ អត្រានៃចលនាកម្ដៅនៃភាគល្អិតឈានដល់តម្លៃបែបនេះដែលនុយក្លេអ៊ែរឌីញ៉ូមអាចមកជាមួយគ្នាបានហើយដោយសារតែសកម្មភាពនៃកម្លាំងនុយក្លេអ៊ែរដ៏មានឥទ្ធិពលចូលរួមរួមគ្នាបង្កើតនុយក្លេអ៊ែរអេលីយ៉ូម។ លទ្ធផលនៃដំណើរការនេះគឺការបញ្ចេញថាមពល។
គំនិតនៃគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនមានដូចខាងក្រោម។ ឌីលីយ៉ូមនិងទ្រីមីញ៉ូមនៅក្នុងស្ថានភាពរាវត្រូវបានដាក់ក្នុងធុងមួយដែលមានសំបកបិទជិតកំដៅដែលបម្រើការសម្រាប់ការថែរក្សាយូរអង្វែងនៃសារធាតុ deuterium និង tritium នៅក្នុងរដ្ឋដែលមានអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង (ដើម្បីរក្សាពីស្ថានភាពរាវនៃការប្រមូលផ្តុំ) ។ សំបកធន់នឹងកំដៅអាចមាន ៣ ស្រទាប់រួមមានយ៉ាន់ស្ព័រកាបូនឌីអុកស៊ីតរឹងនិងអាសូតរាវ។ បន្ទុកអាតូមត្រូវបានដាក់នៅជិតអាងស្តុកទឹកដែលមានអ៊ីសូតូមអ៊ីដ្រូសែន។ នៅពេលដែលការចោទប្រកាន់អាតូមត្រូវបានបំផ្ទុះអ៊ីសូតូមអ៊ីដ្រូសែនត្រូវបានកំដៅទៅសីតុណ្ហភាពខ្ពស់លក្ខខណ្ឌត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ប្រតិកម្មនុយក្លេអ៊ែរនិងការផ្ទុះគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនៅក្នុងដំណើរការនៃការបង្កើតគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនវាត្រូវបានគេរកឃើញថាមិនសមហេតុផលក្នុងការប្រើអ៊ីសូតូមអ៊ីដ្រូសែនទេក្នុងករណីនេះគ្រាប់បែកឡើងទម្ងន់ខ្លាំងពេក (ច្រើនជាង ៦០ តោន) ដោយសារតែវាមិនអាចទៅរួចក្នុងការគិតអំពីការប្រើប្រាស់ការចោទប្រកាន់បែបនេះទៅលើអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកយុទ្ធសាស្ត្រ។ ទាំងអស់កាន់តែច្រើនដូច្នេះនៅក្នុងមីស៊ីលផ្លោងនៃជួរណាមួយ។ បញ្ហាទី ២ ដែលអ្នកអភិវឌ្ឍន៍គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនត្រូវប្រឈមគឺវិទ្យុសកម្មរបស់ទ្រីមីញ៉ូមដែលធ្វើឱ្យការផ្ទុករយៈពេលយូររបស់វាមិនអាចទៅរួច។
នៅក្នុងការសិក្សាទី ២ បញ្ហាខាងលើត្រូវបានដោះស្រាយ។ អ៊ីសូតូមអ៊ីដ្រូសែនរាវត្រូវបានជំនួសដោយសមាសធាតុគីមីរឹងនៃឌីណាមីញ៉ូមជាមួយលីចូម - ៦ ។ នេះកាត់បន្ថយទំហំនិងទំងន់របស់គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែន។ លើសពីនេះទៀតលីចូមអ៊ីដ្រូដ្យូមត្រូវបានគេប្រើជំនួសឱ្យទ្រីមីញ៉ូមដែលធ្វើឱ្យវាអាចដាក់ការចោទប្រកាន់ខាងនុយក្លេអ៊ែរទៅលើអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកនិងមីស៊ីលផ្លោង។
ការបង្កើតគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនមិនបានក្លាយជាការបញ្ចប់នៃការអភិវឌ្ឍអាវុធនុយក្លេអ៊ែទេគំរូថ្មីរបស់វាកាន់តែច្រើនឡើង ៗ គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមត្រូវបានបង្កើតឡើងក៏ដូចជាប្រភេទមួយចំនួនរបស់វាផងដែរ - ថាមពលទំនើបហើយផ្ទុយទៅវិញគ្រាប់បែកដែលមានសមត្ថភាពតូច។ ដំណាក់កាលចុងក្រោយក្នុងការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវអាវុធនុយក្លេអ៊ែរគឺការបង្កើតគ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែនដែលគេហៅថា“ ស្អាត” ។
គ្រាប់បែកអ៊ីដ្រូសែន។
ការវិវឌ្ឍន៍ដំបូងនៃការកែប្រែគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរនេះបានលេចចេញនៅឆ្នាំ ១៩៥៧ បន្ទាប់ពីមានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ឃោសនារបស់សហរដ្ឋអាមេរិកអំពីការបង្កើតអាវុធ thermonuclear ប្រភេទ "មនុស្ស" ដែលមិនបង្កអន្តរាយខ្លាំងដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយជាគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរធម្មតា។ នៅក្នុងការអះអាងទៅ "មនុស្សជាតិ" គឺជាគ្រាប់ធញ្ញជាតិនៃសេចក្តីពិត។ ទោះបីជាថាមពលបំផ្លិចបំផ្លាញនៃគ្រាប់បែកមិនតិចជាងនេះក៏ដោយនៅពេលដំណាលគ្នាវាអាចត្រូវបានបំផ្ទុះដូច្នេះ strontium-90 មិនបានរីករាលដាលដែលជាមួយនឹងការផ្ទុះអ៊ីដ្រូសែនធម្មតាបានបំពុលបរិយាកាសក្នុងរយៈពេលយូរ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្នុងជួរនៃគ្រាប់បែកបែបនេះនឹងត្រូវបំផ្លាញប៉ុន្តែគ្រោះថ្នាក់ដល់សារពាង្គកាយដែលរស់នៅឆ្ងាយពីការផ្ទុះក៏ដូចជាជំនាន់ក្រោយៗនឹងថយចុះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយការចោទប្រកាន់ទាំងនេះត្រូវបានអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របដិសេធដែលបានរំrecallកថានៅពេលគ្រាប់បែកបរមាណូឬអ៊ីដ្រូសែនផ្ទុះបរិមាណធូលីវិទ្យុសកម្មមួយចំនួនធំត្រូវបានបង្កើតឡើងដែលកើនឡើងជាមួយនឹងលំហូរខ្យល់ដ៏មានអានុភាពដល់កម្ពស់ ៣០ គីឡូម៉ែត្រហើយបន្ទាប់មកវានឹងទៅដល់ដីនៅលើផ្ទៃដីធំមួយ។ ការស្រាវជ្រាវដែលធ្វើឡើងដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របង្ហាញថាវានឹងចំណាយពេលពី ៤ ទៅ ៧ ឆ្នាំសម្រាប់ពាក់កណ្តាលនៃធូលីនេះនឹងធ្លាក់មកដី។
ឪពុកនៃគ្រាប់បែកបរមាណូត្រូវបានគេហៅថាជាជនជាតិអាមេរិកាំង Robert Oppenheimer និងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសូវៀតឈ្មោះ Igor Kurchatov ។ ប៉ុន្តែដោយពិចារណាថាការងារលើអ្នកស្លាប់ត្រូវបានអនុវត្តស្របគ្នានៅក្នុងប្រទេសចំនួនបួនហើយក្រៅពីអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៃប្រទេសទាំងនេះប្រជាជនមកពីប្រទេសអ៊ីតាលីហុងគ្រីដាណឺម៉ាកជាដើមបានចូលរួមនៅក្នុងពួកគេគ្រាប់បែកលទ្ធផលអាចត្រូវបានពិពណ៌នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវថាជាគំនិតរបស់ប្រជាជាតិផ្សេងៗ។
ជនជាតិអាឡឺម៉ង់គឺជាអ្នកដំបូងគេដែលទទួលយកករណីនេះ។ នៅខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៣៨ រូបវិទូរបស់ពួកគេអូតូហ្គិននិងហ្វ្រេសស្ត្រូមេនណាន់ជាលើកដំបូងនៅលើពិភពលោកបានធ្វើការក្លែងបន្លំសិប្បនិម្មិតនៃស្នូលនៃអាតូមអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។ នៅខែមេសាឆ្នាំ ១៩៣៩ ថ្នាក់ដឹកនាំយោធានៃប្រទេសអាឡឺម៉ង់បានទទួលលិខិតពីសាស្រ្តាចារ្យនៃសាកលវិទ្យាល័យហាំប៊ឺកភី។ ហាតខេនិង V. ហ្គូតដែលបានចង្អុលបង្ហាញថាវាអាចជាគោលការណ៍ដើម្បីបង្កើតប្រភេទថ្មីនៃការផ្ទុះដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសរសេរថា“ ប្រទេសដែលជាប្រទេសដំបូងគេដែលអាចអនុវត្តស្នាដៃនៃរូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរនឹងទទួលបានឧត្តមភាពដាច់ខាតជាងអ្នកដទៃ” ។ ហើយឥឡូវនេះនៅក្នុងក្រសួងអធិរាជវិទ្យាសាស្ត្រនិងអប់រំអធិរាជប្រជុំមួយកំពុងត្រូវបានធ្វើឡើងក្រោមប្រធានបទ“ ស្តីពីប្រតិកម្មនុយក្លេអ៊ែរដែលផ្សព្វផ្សាយដោយខ្លួនឯង” (ឧទាហរណ៍ខ្សែសង្វាក់ប្រតិកម្មនុយក្លេអ៊ែរ) ។ ក្នុងចំណោមអ្នកចូលរួមមានសាស្រ្តាចារ្យ E. Schumann ប្រធាននាយកដ្ឋានស្រាវជ្រាវនៃរដ្ឋបាលទី ៣ អាវុធគីមី Reich ។ ដោយមិនបង្អង់យូរពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរពីពាក្យមួយទៅការប្រព្រឹត្ដ។ រួចហើយនៅខែមិថុនាឆ្នាំ ១៩៣៩ ការសាងសង់ការតំឡើងរ៉េអាក់ទ័រដំបូងបង្អស់របស់អាឡឺម៉ង់នៅឯកន្លែងសាកល្បង Kummersdorf ក្បែរទីក្រុងប៊ែរឡាំងបានចាប់ផ្តើម។ ច្បាប់មួយត្រូវបានអនុម័តហាមប្រាមការនាំចេញអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនៅខាងក្រៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ហើយនៅកុងហ្គោបែលហ្សិកបានទិញរ៉ែអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើន។
ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ចាប់ផ្តើមនិង ... ចាញ់។
ថ្ងៃទី ២៦ ខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៣៩ នៅពេលដែលសង្គ្រាមកំពុងតែផ្ទុះឡើងនៅទ្វីបអ៊ឺរ៉ុបវាត្រូវបានគេចាត់ថាជាប្រភេទការងារទាក់ទងនឹងបញ្ហាអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនិងការអនុវត្តកម្មវិធីដែលមានឈ្មោះថា“ គំរោងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម” ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលចូលរួមក្នុងគម្រោងនេះដំបូងមានសុទិដ្ឋិនិយមថាពួកគេគិតថាអាចបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ។ ខុសដូចដែលជីវិតបានបង្ហាញ។
អង្គការចំនួន ២២ បានចូលរួមនៅក្នុងគម្រោងនេះដែលរួមមានមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវល្បី ៗ ដូចជាវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យាកាយ៉ាយវីលហែមនៃសង្គមសាកលវិទ្យាល័យវិទ្យាស្ថានគីមីវិទ្យារូបវិទ្យានៃទីក្រុងហាំប៊ឺកសាកលវិទ្យាល័យរូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យាប៊ែកឡាំងវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានិងគីមីវិទ្យានៃសាកលវិទ្យាល័យលីពហ្ស៊ីនិងជាច្រើនទៀត។ គម្រោងនេះត្រូវបានត្រួតពិនិត្យដោយផ្ទាល់ដោយរដ្ឋមន្រ្តីអាវុធអាល់បឺត Speer ។ IG Farbenindustry ត្រូវបានគេចាត់តាំងឱ្យផលិតអ៊ីស្តាញ៉ូម hexafluoride ដែលវាអាចទាញយកអ៊ីសូតូមរបស់អ៊ីរ៉ាញ៉ូម -២៣៥ ដែលមានសមត្ថភាពគាំទ្រប្រតិកម្មខ្សែសង្វាក់។ ក្រុមហ៊ុនដដែលនេះក៏ត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទសាងសង់កន្លែងបំបែកអ៊ីសូតូមដែរ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលសក្តិសមដូចជា Heisenberg, Weizsäcker, វ៉ន Ardenne, រៀល, Pose, អ្នកឈ្នះរង្វាន់ណូបែល Gustav Hertz និងអ្នកដទៃទៀតបានចូលរួមក្នុងការងារនេះដោយផ្ទាល់។
ក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំក្រុម Heisenberg បានធ្វើការស្រាវជ្រាវចាំបាច់ដើម្បីសាងសង់រ៉េអាក់ទ័រអាតូមដោយប្រើអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមនិងទឹកធ្ងន់។ មានការបញ្ជាក់ថាមានតែអ៊ីសូតូមមួយប៉ុណ្ណោះដែលអាចដើរតួជាគ្រឿងផ្ទុះពោលគឺអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម -២៣៥ ដែលផ្ទុកទៅដោយកំហាប់តូចមួយនៅក្នុងរ៉ែអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមធម្មតា។ បញ្ហាទីមួយគឺវិធីបំបែកវាពីទីនោះ។ ចំណុចចាប់ផ្តើមនៃកម្មវិធីបង្កើតគ្រាប់បែកគឺរ៉េអាក់ទ័រអាតូមដែលជាអ្នកសម្របសម្រួលប្រតិកម្ម - ក្រាហ្វិចឬទឹកធ្ងន់ត្រូវការ។ អ្នករូបវិទ្យាអាឡឺម៉ង់បានជ្រើសរើសយកទឹកដូច្នេះបង្កើតជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់ខ្លួនគេ។ បន្ទាប់ពីការកាន់កាប់ប្រទេសន័រវែសនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ណាស៊ីសបានឆ្លងកាត់នៅពេលនោះរោងចក្រតែមួយគត់របស់ពិភពលោកសម្រាប់ការផលិតទឹកធ្ងន់។ ប៉ុន្តែនៅទីនោះស្តុកនៃរូបវិទូផលិតផលចាំបាច់មានត្រឹមតែរាប់សិបគីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះនៅដើមសង្គ្រាមហើយអាល្លឺម៉ង់ក៏មិនបានទទួលវាដែរ - បារាំងបានបង្កើនផលិតផលមានតម្លៃរបស់ពួកគេតាមច្រមុះរបស់ណាស៊ី។ ហើយនៅខែកុម្ភះឆ្នាំ ១៩៤៣ កងកុម្ម៉ង់ដូអង់គ្លេសបានបោះបង់ចោលនៅន័រវេសដោយមានជំនួយពីអ្នកតស៊ូក្នុងតំបន់ដែលដាក់រោងចក្រនេះ។ ការអនុវត្តកម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែររបស់អាឡឺម៉ង់កំពុងស្ថិតក្រោមការគំរាមកំហែង។ អាល្លឺម៉ង់មិនបានបញ្ចប់ការបំភាន់របស់ពួកគេទេ: រ៉េអាក់ទ័រនុយក្លេអ៊ែរដែលមានបទពិសោធន៍បានផ្ទុះឡើងនៅឡីហ្សីជី។ គម្រោងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមត្រូវបានគាំទ្រដោយហ៊ីត្លែរដរាបណាមានក្តីសង្ឃឹមក្នុងការទទួលបានអាវុធដែលមានអនុភាពរហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមដែលគាត់បានបញ្ចេញ។ លោក Heisenberg បានអញ្ជើញលោក Speer ហើយសួរដោយផ្ទាល់ថា“ តើនៅពេលណាដែលយើងអាចរំពឹងថានឹងបង្កើតគ្រាប់បែកដែលមានសមត្ថភាពព្យួរពីគ្រាប់បែក?” អ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររូបនេះនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា“ ខ្ញុំគិតថាវានឹងត្រូវការការខិតខំជាច្រើនឆ្នាំក្នុងករណីណាក៏ដោយគ្រាប់បែកមិនអាចប៉ះពាល់ដល់លទ្ធផលនៃសង្គ្រាមបច្ចុប្បន្នទេ” ។ ថ្នាក់ដឹកនាំអាល្លឺម៉ង់បានពិចារណាយ៉ាងសមហេតុផលថាវាមិនសមហេតុផលទេដែលបង្ខំព្រឹត្តិការណ៍។ សូមឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រធ្វើការដោយស្ងប់ស្ងាត់ - ពួកគេនឹងមានពេលវេលាសម្រាប់សង្គ្រាមបន្ទាប់។ ជាលទ្ធផលហ៊ីត្លែរបានផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើធនធានវិទ្យាសាស្ត្រឧស្សាហកម្មនិងហិរញ្ញវត្ថុតែលើគម្រោងដែលផ្តល់ការត្រឡប់មកវិញលឿនបំផុតក្នុងការបង្កើតអាវុធប្រភេទថ្មី។ ថវិការបស់រដ្ឋសម្រាប់គម្រោងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមត្រូវបានកាត់បន្ថយ។ ទោះយ៉ាងណាការងាររបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៅតែបន្ត។
នៅឆ្នាំ ១៩៤៤ Heisenberg បានទទួលចានអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមសម្រាប់ការតំឡើងរ៉េអាក់ទ័រដ៏ធំមួយដែលនៅក្រោមនោះលានដ្ឋានពិសេសមួយត្រូវបានសាងសង់រួចហើយនៅប៊ែរឡាំង។ ការធ្វើពិសោធន៍ចុងក្រោយដើម្បីសម្រេចបាននូវប្រតិកម្មខ្សែសង្វាក់ត្រូវបានកំណត់ពេលសម្រាប់ខែមករាឆ្នាំ ១៩៤៥ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃទី ៣១ ខែមករាគ្រឿងបរិក្ខារទាំងអស់ត្រូវបានរុះរើយ៉ាងលឿនហើយបញ្ជូនពីប៊ែកឡាំងទៅភូមិហៃជីឡូចជិតព្រំដែនស្វីសដែលជាកន្លែងដាក់ពង្រាយតែនៅចុងខែកុម្ភៈ។ រ៉េអាក់ទ័រមានផ្ទុកសារធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមចំនួន ៦៦៤ គ។ ក្រដែលមានទំងន់សរុប ១៥២៥ គីឡូក្រាមព័ទ្ធជុំវិញដោយឧបករណ៍ឆ្លុះអព្យាក្រឹតក្រាហ្វិចដែលមានទំងន់ ១០ តោន។ នៅខែមីនាឆ្នាំ ១៩៤៥ ទឹកធ្ងន់ ១,៥ តោនត្រូវបានចាក់បញ្ចូលទៅក្នុងតំបន់សកម្ម។ ថ្ងៃទី ២៣ ខែមីនានៅទីក្រុងប៊ែរឡាំងបានរាយការណ៍ថារ៉េអាក់ទ័រកំពុងដំណើរការ។ ប៉ុន្តែសេចក្តីអំណរគឺមិនគ្រប់ខែ - រ៉េអាក់ទ័រមិនបានឈានដល់ចំណុចសំខាន់ប្រតិកម្មខ្សែសង្វាក់មិនបានទៅទេ។ បន្ទាប់ពីការគណនាឡើងវិញវាបានប្រែក្លាយថាបរិមាណអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមត្រូវតែកើនឡើងយ៉ាងហោចណាស់ ៧៥០ គីឡូក្រាមបើប្រៀបធៀបទៅនឹងការកើនឡើងនៃម៉ាស់ទឹកធ្ងន់។ ប៉ុន្តែស្តុករបស់មួយរឺក៏មួយផ្សេងទៀតមិនមានទៀតទេ។ ចុងបញ្ចប់នៃរេស៊ីដទី ៣ បានខិតជិតមកដល់ហើយ។ នៅថ្ងៃទី ២៣ ខែមេសាកងទ័ពអាមេរិកបានចូលទៅក្នុងហៃហ្គិច។ រ៉េអាក់ទ័រនេះត្រូវបានរុះរើនិងនាំចេញទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ទន្ទឹមនឹងនេះនៅឯបរទេស។
ស្របជាមួយអាល្លឺម៉ង់ (ដោយមានភាពយឺតយ៉ាវបន្តិច) ការអភិវឌ្ឍអាវុធបរមាណូត្រូវបានធ្វើឡើងនៅប្រទេសអង់គ្លេសនិងនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ពួកគេបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងលិខិតមួយដែលត្រូវបានផ្ញើនៅខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៣៩ ដោយអាល់ប៊ើតអាន់ស្តែនទៅកាន់ប្រធានាធិបតីអាមេរិកហ្វ្រង់ក្លីនរ៉ូសវ៉េត។ អ្នកផ្តួចផ្តើមគំនិតនៃអ្នកនិពន្ធនិងអ្នកនិពន្ធអត្ថបទភាគច្រើនគឺរូបវិទូជនជាតិហុងគ្រីឡេអូហ្សហ្ស៊ីដ, អេហ្គេនវេនវេននិងអេដវឺឌឺរប្រាប់។ លិខិតនេះបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់លោកប្រធានាធិបតីចំពោះការពិតដែលថាណាស៊ីអាឡឺម៉ង់កំពុងធ្វើការស្រាវជ្រាវយ៉ាងសកម្មដែលជាលទ្ធផលវាអាចទទួលបានគ្រាប់បែកបរមាណូមួយឆាប់ៗនេះ។
នៅសហភាពសូវៀតព័ត៌មានដំបូងអំពីការងារដែលអនុវត្តដោយសម្ព័ន្ធមិត្តនិងសត្រូវត្រូវបានរាយការណ៍ទៅស្តាលីនដោយស៊ើបការណ៍នៅដើមឆ្នាំ ១៩៤៣ ។ ភ្លាមៗនោះវាត្រូវបានគេសម្រេចចិត្តដាក់ពង្រាយការងារបែបនេះនៅក្នុងសហភាព។ ដូច្នេះបានចាប់ផ្តើមគម្រោងបរមាណូសូវៀត។ ភារកិច្ចមិនត្រឹមតែត្រូវបានទទួលដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងដោយមន្រ្តីស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ដែលសម្រាប់ការទាញយកអាថ៌កំបាំងនុយក្លេអ៊ែរបានក្លាយជាភារកិច្ចសំខាន់បំផុត។
ព័ត៌មានដ៏មានតម្លៃបំផុតរបស់វៃឆ្លាតអំពីការងារស្តីពីគ្រាប់បែកបរមាណូនៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានជួយយ៉ាងខ្លាំងដល់ការជម្រុញគម្រោងនុយក្លេអ៊ែរសូវៀត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលចូលរួមនៅក្នុងវាបានគ្រប់គ្រងដើម្បីជៀសវាងផ្លូវស្វែងរកចុងក្រោយដែលអាចពន្លឿនសមិទ្ធិផលនៃគោលដៅចុងក្រោយ។
បទពិសោធន៍នៃសត្រូវនិងសម្ព័ន្ធមិត្តថ្មីៗ។
ជាធម្មតាថ្នាក់ដឹកនាំសូវៀតមិនអាចនៅតែព្រងើយកន្តើយចំពោះការអភិវឌ្ឍនុយក្លេអ៊ែររបស់អាល្លឺម៉ង់បានទេ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមក្រុមរូបវិទូសូវៀតមួយក្រុមត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលក្នុងចំណោមនោះគឺជាអ្នកសិក្សានាពេលអនាគតគឺ Artimovich, Kikoin, Khariton, Shchelkin ។ ទាំងអស់ត្រូវបានក្លែងបន្លំជាទម្រង់នៃអាណានិគមរបស់កងទ័ពក្រហម។ ប្រតិបត្ដិការនេះត្រូវបានដឹកនាំដោយអនុប្រធានទីមួយនៃកិច្ចការផ្ទៃក្នុងលោក Ivan Serov ដែលបានបើកទ្វារណាមួយ។ បន្ថែមលើអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាឡឺម៉ង់ដែលចាំបាច់ "ពោះវៀនធំ" បានស្វែងរកលោហៈធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមរាប់តោនដែលយោងទៅតាមលោក Kurchatov បានកាត់បន្ថយការងារលើគ្រាប់បែកសូវៀតយ៉ាងហោចណាស់មួយឆ្នាំ។ ជនជាតិអាមេរិកក៏បានយកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមជាច្រើនពីប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដោយយកអ្នកឯកទេសដែលធ្វើការលើគម្រោងនេះ។ ហើយនៅសហភាពសូវៀតបន្ថែមលើរូបវិទូនិងគីមីវិទ្យាពួកគេបានបញ្ជូនមេកានិចវិស្វករអគ្គិសនីម៉ាស៊ីនផ្លុំកញ្ចក់។ អ្នកខ្លះត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងពន្ធនាគារនៃជំរុំសង្គ្រាម។ ឧទាហរណ៍ Max Steinbek អ្នកសិក្សានៅសូវៀតនាពេលអនាគតនិងជាអនុប្រធានបណ្ឌិតសភាវិទ្យាសាស្ត្រនៃ GDR ត្រូវបានគេនាំយកទៅនៅពេលដែលមេបញ្ជាការជំរុំគាត់កំពុងធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍តានតឹង។ ជាសរុបយ៉ាងហោចណាស់អ្នកជំនាញជនជាតិអាឡឺម៉ង់ចំនួន ១.០០០ នាក់បានធ្វើការលើគម្រោងអាតូមិចនៅសហភាពសូវៀត។ មន្ទីរពិសោធន៍វ៉ុនអារ៉ែនដែលមានផ្ចិតអាតូមយូរីនឧបករណ៍នៃវិទ្យាស្ថានកាយឺររូបវិទ្យាឯកសាររូបធាតុត្រូវបាននាំចេញទាំងស្រុងពីទីក្រុងប៊ែរឡាំង។ នៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃគម្រោងបរមាណូមន្ទីរពិសោធន៍ "ក" ខ "ខ" និង "G" ត្រូវបានបង្កើតឡើងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមកពីប្រទេសអាឡឺម៉ង់ក្លាយជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ។
មន្ទីរពិសោធន៍ A ត្រូវបានដឹកនាំដោយ Baron Manfred von Ardenne ដែលជាអ្នករូបវិទ្យាមានទេពកោសល្យដែលបានបង្កើតវិធីសាស្រ្តនៃការបោសសំអាតសាយភាយឧស្ម័ននិងវិធីសាស្ត្របំបែកអ៊ីសូញ៉ូមនៅចំកណ្តាល។ ដំបូងមន្ទីរពិសោធន៍របស់គាត់មានទីតាំងនៅលើវាលខែតុលាក្នុងទីក្រុងម៉ូស្គូ។ វិស្វករសូវៀតពី ៥ ទៅ ៦ នាក់ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅអ្នកជំនាញអាល្លឺម៉ង់ម្នាក់ៗ។ ក្រោយមកមន្ទីរពិសោធន៍បានប្តូរទៅ Sukhumi ហើយវិទ្យាស្ថាន Kurchatov ដ៏ល្បីល្បាញនៅទីបំផុតបានរីកចម្រើននៅលើវាលខែតុលា។ នៅ Sukhumi វិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យាស៊ូឃុមីត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅឯមន្ទីរពិសោធន៍វ៉នអារ៉ែន។ នៅឆ្នាំ ១៩៤៧ អាន់ដេនបានទទួលរង្វាន់ស្តាលីនសម្រាប់ការបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់ការបន្សុតអ៊ីសូតូមអុីញ៉ូមនៅលើខ្នាតឧស្សាហកម្ម។ ប្រាំមួយឆ្នាំក្រោយមកអារីដិនជាអ្នកទទួលស្តាលីនស្តាទិកពីរដង។ គាត់បានរស់នៅជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់នៅក្នុងវិមានដែលមានផាសុខភាពប្រពន្ធរបស់គាត់លេងភ្លេងលើព្យាណូដែលនាំមកពីប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ អ្នកជំនាញអាឡឺម៉ង់ផ្សេងទៀតមិនអាក់អន់ចិត្តទេ: ពួកគេបានមកជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេដោយនាំយកគ្រឿងសង្ហារិមសៀវភៅគំនូរត្រូវបានផ្តល់ជូនប្រាក់ខែនិងអាហារល្អ ៗ ។ តើពួកគេជាឈ្លើយសឹកឬ? អ្នកសិក្សា A.P. លោក Aleksandrov ដែលជាអ្នកចូលរួមយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងគម្រោងបរមាណូបានកត់សម្គាល់ថា "ជាការពិតអ្នកជំនាញអាឡឺម៉ង់ជាអ្នកទោសប៉ុន្តែយើងខ្លួនយើងគឺជាអ្នកទោស" ។
Nikolaus Riehl ដែលមានដើមកំណើតនៅ St. Petersburg ដែលបានផ្លាស់ទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ក្នុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩២០ បានក្លាយជាប្រធានមន្ទីរពិសោធន៍ B ដែលបានធ្វើការស្រាវជ្រាវលើវិស័យគីមីវិទ្យាវិទ្យុសកម្មនិងជីវវិទ្យានៅអ៊ុយរ៉ាល់ (បច្ចុប្បន្នជាទីក្រុង Snezhinsk) ។ នៅទីនេះអ្នកស្គាល់គ្នារុស្ស៊ីចាស់ម្នាក់មកពីប្រទេសអាឡឺម៉ង់អ្នកជំនាញខាងជីវសាស្រ្តហ្សែនដ៏ល្បីល្បាញរបស់ប្រទេសរុស្ស៊ីគឺ Timofeev-Resovsky (“ ប៊ីសុន” បន្ទាប់ពីប្រលោមលោករបស់ឌីនជីន) បានធ្វើការជាមួយរីល។
ដោយត្រូវបានគេទទួលស្គាល់នៅសហភាពសូវៀតក្នុងនាមជាអ្នកស្រាវជ្រាវនិងជាអ្នករៀបចំដែលមានទេពកោសល្យដែលដឹងពីវិធីស្វែងរកដំណោះស្រាយប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពចំពោះបញ្ហាដែលស្មុគស្មាញបំផុតនោះលោកបណ្ឌិតរៀលក្លាយជាបុគ្គលសំខាន់មួយរូបនៅក្នុងគម្រោងអាតូមសូវៀត។ បន្ទាប់ពីការសាកល្បងគ្រាប់បែកសូវៀតប្រកបដោយជោគជ័យគាត់បានក្លាយជាវីរបុរសនៃការងារសង្គមនិងជាអ្នកទទួលរង្វាន់ស្តាលីន។
ការងាររបស់មន្ទីរពិសោធន៍“ ខ” ដែលរៀបចំឡើងនៅអូនីនកត្រូវបានដឹកនាំដោយសាស្រ្តាចារ្យរូដហ្វុលផូសដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរ។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់គាត់រ៉េអាក់ទ័រនឺត្រុងលឿនត្រូវបានបង្កើតឡើងដំបូងបង្អស់នៅក្នុងសហភាពថាមពលនុយក្លេអ៊ែរការរចនានៃរ៉េអាក់ទ័រសម្រាប់នាវាមុជទឹកបានចាប់ផ្តើម។ កន្លែង Obninsk បានក្លាយជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការរៀបចំរបស់ A.I. Leipunsky ។ Pose បានធ្វើការរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៥៧ នៅ Sukhumi បន្ទាប់មកនៅឯវិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរនៅឌូណា។
លោក Gustav Hertz ដែលជាក្មួយប្រុសរបស់អ្នករូបវិទ្យាដ៏ល្បីល្បាញនៅសតវត្សរ៍ទី ១៩ ដែលខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដ៏ល្បីល្បាញបានក្លាយជាប្រធានមន្ទីរពិសោធន៍“ G” ដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុង Agudzy sanatorium ក្នុងទីក្រុង Sukhumi ។ គាត់ទទួលបានការទទួលស្គាល់សម្រាប់ពិសោធន៍ជាច្រើនដែលបានបញ្ជាក់ពីទ្រឹស្តីនៃអាតូមរបស់និលណុលបូនិងមេកានិចកង់ទិច។ លទ្ធផលនៃសកម្មភាពដែលទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងរបស់គាត់នៅ Sukhumi ក្រោយមកត្រូវបានគេប្រើនៅលើរោងចក្រឧស្សាហកម្មមួយដែលបានសាងសង់នៅ Novouralsk ដែលនៅឆ្នាំ ១៩៤៩ ការបំពេញគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងបង្អស់របស់សូវៀត RDS-1 ត្រូវបានបង្កើតឡើង។ ចំពោះសមិទ្ធិផលរបស់គាត់នៅក្នុងគម្រោងអាតូម Gustav Hertz បានទទួលរង្វាន់ស្តាលីននៅឆ្នាំ ១៩៥១ ។
អ្នកឯកទេសជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដែលទទួលបានការអនុញ្ញាតឱ្យត្រលប់មកផ្ទះវិញ (ជាការពិតនៅក្នុង GDR) បានផ្តល់ការជាវមិនបង្ហាញព័ត៌មានសម្រាប់រយៈពេល 25 ឆ្នាំនៃព័ត៌មានអំពីការចូលរួមរបស់ពួកគេនៅក្នុងគម្រោងបរមាណូសូវៀត។ នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ពួកគេបានបន្តធ្វើការនៅក្នុងវិស័យរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះលោក Manfred von Ardenne ដែលទទួលបានពានរង្វាន់ជាតិ GDR ពីរដងបានបម្រើការជានាយកវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានៅ Dresden ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់ក្រុមប្រឹក្សាវិទ្យាសាស្ត្រស្តីពីការប្រើប្រាស់ថាមពលអាតូមិចដោយសន្តិភាពដឹកនាំដោយ Gustav Hertz ។ ហាតបានទទួលពានរង្វាន់ជាតិក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅការងារចំនួន ៣ ផ្នែកស្តីពីរូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរ។ នៅទីនោះនៅ Dresden នៅសាកលវិទ្យាល័យបច្ចេកទេសបានធ្វើការនិង Rudolf Pose ។
ការចូលរួមរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាឡឺម៉ង់ក្នុងគម្រោងអាតូមិចក៏ដូចជាជោគជ័យរបស់មន្រ្តីស៊ើបការណ៍សម្ងាត់មិនធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់គុណសម្បត្តិរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសូវៀតដែលតាមរយៈកម្លាំងពលកម្មដោយមិនគិតពីខ្លួនឯងធានាបាននូវការបង្កើតអាវុធបរមាណូក្នុងស្រុក។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយត្រូវទទួលស្គាល់ថាបើគ្មានការចូលរួមវិភាគទានពីអ្នកទាំងនោះនិងអ្នកដទៃទេការបង្កើតឧស្សាហកម្មបរមាណូនិងអាវុធបរមាណូនៅសហភាពសូវៀតអាចមានរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។
ក្មេងតូច។
គ្រាប់បែកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមរបស់អាមេរិកដែលបំផ្លាញទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ាមានរចនាសម្ព័ន្ធកាណុង។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របរមាណូសូវៀតបង្កើត RDS-1 ត្រូវបានដឹកនាំដោយ“ គ្រាប់បែកណាហ្គាសាគី” - ហ្វាតប៊យដែលផលិតពីផ្លាទីនយោងតាមគ្រោងការណ៍បង្កប់ខ្លួន។
លោក Manfred von Ardenne ដែលបានបង្កើតវិធីសាស្រ្តនៃការបន្សុតការសាយភាយឧស្ម័ននិងការបំបែកអ៊ីសូតូម្យូមនៅចំកណ្តាល។
ប្រតិបត្ដិការផ្លូវបំបែក - ការធ្វើតេស្តជាបន្តបន្ទាប់នៃគ្រាប់បែកបរមាណូដែលធ្វើឡើងដោយសហរដ្ឋអាមេរិកនៅលើប៊ីគីនីអាតូលនៅរដូវក្តៅឆ្នាំ ១៩៤៦ ។ គោលដៅគឺត្រូវពិសោធនូវឥទ្ធិពលនៃអាវុធបរមាណូទៅលើនាវា។
ជំនួយពីបរទេស។
នៅឆ្នាំ ១៩៣៣ កុម្មុយនិស្តអាល្លឺម៉ង់ Klaus Fuchs បានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសអង់គ្លេស។ បន្ទាប់ពីទទួលបានសញ្ញាប័ត្ររូបវិទ្យាពីសាកលវិទ្យាល័យ Bristol គាត់បានបន្តធ្វើការ។ នៅឆ្នាំ ១៩៤១ លោកហ្វុចបានប្រកាសចូលរួមក្នុងការស្រាវជ្រាវអាតូមិចដល់ភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សូវៀតលោកជូហ្គិនគុជិនស្គីដែលបានជូនដំណឹងដល់ឯកអគ្គរដ្ឋទូតសូវៀតលោកអាយវ៉ានម៉ាសាស្គី។ លោកបានណែនាំអ្នកតំណាងយោធាឱ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងជាបន្ទាន់ជាមួយហ្វុចដែលពួកគេនឹងបញ្ជូនជាផ្នែកមួយនៃក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមួយក្រុមទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ហ្វុចបានយល់ព្រមធ្វើការឱ្យស៊ើបការណ៍សូវៀត។ ជនអន្តោប្រវេសន៍ខុសច្បាប់សូវៀតជាច្រើននាក់បានចូលរួមនៅក្នុងការងារជាមួយគាត់: ប្តីប្រពន្ធរបស់ហ្សារ៉ាប៊ូនអេរីងតុនវ៉ាស៊ីលីវីសសេសេវេននិងអ្នកដទៃទៀត។ ជាលទ្ធផលនៃសកម្មភាពខ្លាំងក្លារបស់ពួកគេនៅដើមខែមករាឆ្នាំ ១៩៤៥ សហភាពសូវៀតមានការពិពណ៌នាអំពីការរចនានៃគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូង។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះដែរការស្នាក់នៅសូវៀតនៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានរាយការណ៍ថាជនជាតិអាមេរិកនឹងត្រូវការយ៉ាងហោចណាស់មួយឆ្នាំប៉ុន្តែមិនលើសពីប្រាំឆ្នាំដើម្បីបង្កើតឃ្លាំងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរយ៉ាងច្រើន។ របាយការណ៍ក៏បាននិយាយផងដែរថាការផ្ទុះគ្រាប់បែកពីរដំបូងអាចត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងរយៈពេលពីរបីខែ។
អ្នកផ្សងព្រេងនៃការបំភាយនុយក្លេអ៊ែរ។
K.A. Petrzhak និង G.N. Flerov ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៤០ នៅក្នុងមន្ទីរពិសោធន៍របស់អ៊ីហ្គ័រគាតឆូវovរូបវិទូវ័យក្មេងពីររូបបានរកឃើញប្រភេទថ្មីនៃការបំបែកវិទ្យុសកម្មនៃនុយក្លេអ៊ែរនៃនុយក្លេអ៊ែរអាត្ម័ន។
អូតូហ្គង់។
នៅខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៣៨ រូបវិទូអាល្លឺម៉ង់លោក Otto Gan និង Fritz Strassmann ជាលើកដំបូងនៅលើពិភពលោកបានធ្វើការក្លែងបន្លំនុយក្លេអ៊ែរនៃអាតូមអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។
សេចក្តីពិតនៃសេចក្តីពិត។
មិនមានអ្វីច្រើនទេនៅលើពិភពលោកដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកថាមិនអាចប្រកែកបាន។ មែនហើយថាព្រះអាទិត្យរះនៅទិសខាងកើតហើយនៅទិសខាងលិចខ្ញុំគិតថាអ្នកដឹងទេ។ ហើយថាព្រះចន្ទវិលជុំវិញផែនដីផងដែរ។ ហើយអំពីការពិតដែលថាជនជាតិអាមេរិកគឺជាអ្នកបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូមុនគេគឺទាំងអាល្លឺម៉ង់និងរុស្ស៊ី។
ខ្ញុំបានគិតដូច្នេះរហូតដល់ប្រហែលបួនឆ្នាំមុនខ្ញុំបានស្ថិតក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ទិនានុប្បវត្តិចាស់មួយ។ ជំនឿរបស់ខ្ញុំអំពីព្រះអាទិត្យនិងព្រះច័ន្ទដែលគាត់ទុកចោលតែម្នាក់ឯង។ ជំនឿលើការដឹកនាំរបស់អាមេរិកញ័រយ៉ាងខ្លាំង។។ វាជាបរិមាណផ្លេផ្លិចជាភាសាអាឡឺម៉ង់ - ការដាក់ទិនានុប្បវត្តិ“ រូបវិទ្យាទ្រឹស្តី” សម្រាប់ឆ្នាំ ១៩៣៨ ។ ខ្ញុំមិនចាំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំទៅទីនោះទេប៉ុន្តែមិនបាននឹកស្មានដល់ខ្ញុំបានជំពប់ដួលលើអត្ថបទរបស់សាស្រ្តាចារ្យអូតូហ្គង់។
ខ្ញុំស្គាល់ឈ្មោះខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់។ វាគឺជាហ្គេនដែលជាអ្នករូបវិទ្យានិងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រវិទ្យុដ៏ល្បីល្បាញរបស់អាឡឺម៉ង់ដែលក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៨ រួមជាមួយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រលេចធ្លោម្នាក់ទៀតគឺលោកហ្វ្រេតសេតត្រាមេនបានបើកការបែងចែកនុយក្លេអ៊ែរដោយចាប់ផ្តើមធ្វើការលើការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។ ដំបូងខ្ញុំគ្រាន់តែដំណើរការអត្ថបទដោយមើលមួយភ្លែតប៉ុន្តែបន្ទាប់មកឃ្លាដែលមិននឹកស្មានដល់បានបង្ខំឱ្យខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់។ ហើយនៅទីបំផុតសូម្បីតែភ្លេចអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានចាប់យកទស្សនាវដ្តីនេះដំបូង។
អត្ថបទរបស់ប្រទេសហ្កាណាត្រូវបានឧទ្ទិសដល់ការពិនិត្យឡើងវិញនៃថាមពលនុយក្លេអ៊ែរនៅក្នុងប្រទេសផ្សេងៗគ្នានៃពិភពលោក។ និយាយឱ្យត្រង់ទៅគ្មានអ្វីគួរឱ្យកត់សម្គាល់ទេ: គ្រប់ទីកន្លែងលើកលែងតែអាឡឺម៉ង់ការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរស្ថិតនៅក្នុងប៊ិច។ ពួកគេមិនបានឃើញចំណុចច្រើនទេ។ " បញ្ហាអរូបីនេះមិនមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយតម្រូវការរបស់រដ្ឋាភិបាលទេ។", - បាននិយាយថានៅពេលជាមួយគ្នានេះដែរនាយករដ្ឋមន្រ្តីអង់គ្លេសលោក Neville Chamberlain នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេស្នើសុំឱ្យគាំទ្រការស្រាវជ្រាវអាតូមិចអង់គ្លេសជាមួយថវិកាថវិកា។
« សូមឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលត្រូវបានឡោមព័ទ្ធខ្លួនឯងកំពុងស្វែងរកប្រាក់រដ្ឋគឺពោរពេញទៅដោយបញ្ហាផ្សេងទៀត។!” - មេដឹកនាំពិភពលោកភាគច្រើនបានគិតដូច្នេះនៅក្នុងទសវត្សទី ៣០ ។ លើកលែងតែការពិតណាស៊ីដែលទើបតែផ្តល់ហិរញ្ញប្បទានដល់កម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែរ។
ប៉ុន្តែមិនមានន័យថាការអនុម័តរបស់ Chamberlain ដែលត្រូវបានដកស្រង់សម្តីដោយ Hahn បានធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍។ ប្រទេសអង់គ្លេសជាទូទៅមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពេកចំពោះអ្នកនិពន្ធនៃខ្សែរទាំងនេះទេ។ អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺអ្វីដែលហ្គេនសរសេរអំពីស្ថានភាពនៃការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ហើយគាត់បានសរសេរដូចខាងក្រោមៈ
ប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីប្រទេសមួយដែលដំណើរការនៃការបំភាយនុយក្លេអ៊ែរទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់តិចបំផុតនោះគេគួរតែហៅសហរដ្ឋអាមេរិកដោយមិនសង្ស័យ។ ជាការពិតឥឡូវនេះខ្ញុំមិនពិចារណាប្រេស៊ីលឬហូលីទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ក្នុងចំណោមប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍សូម្បីតែប្រទេសអ៊ីតាលីនិងរុស្ស៊ីកុម្មុយនិស្តគឺនាំមុខសហរដ្ឋអាមេរិកយ៉ាងខ្លាំង។។ បញ្ហានៃរូបវិទ្យាទ្រឹស្តីនៅទូទាំងមហាសមុទ្រត្រូវបានផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់តិចតួចអាទិភាពត្រូវបានផ្តល់ដល់ការអភិវឌ្ឍដែលបានអនុវត្តដែលអាចផ្តល់ប្រាក់ចំណេញភ្លាមៗ។ ដូច្នេះខ្ញុំអាចនិយាយដោយមានទំនុកចិត្តថាក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍បន្ទាប់ជនជាតិអាមេរិកខាងជើងនឹងមិនអាចធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍរូបវិទ្យាអាតូមបានទេ។
ដំបូងខ្ញុំទើបតែសើច។ អីយ៉ាជនរួមជាតិខ្ញុំខុសហើយ! ហើយមានតែពេលនោះទេដែលគាត់បានគិតថា: មិនថាត្រជាក់យ៉ាងណាទេអូតូហ្គិនមិនមែនជាអ្នកសាមញ្ញឬអ្នកស្ម័គ្រចិត្តទេ។ គាត់ត្រូវបានគេជូនដំណឹងយ៉ាងល្អអំពីស្ថានភាពនៃការស្រាវជ្រាវអាតូមិចជាពិសេសចាប់តាំងពីមុនពេលផ្ទុះសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ប្រធានបទនេះត្រូវបានពិភាក្សាដោយសេរីនៅក្នុងរង្វង់វិទ្យាសាស្ត្រ។
ប្រហែលជាជនជាតិអាមេរិកបានបំភាន់ពិភពលោកទាំងមូល? ប៉ុន្តែសម្រាប់គោលបំណងអ្វី? ក្នុងទសវត្សរ៍ទី ៣០ គ្មាននរណាម្នាក់គិតអំពីអាវុធបរមាណូទេ។ លើសពីនេះទៅទៀតអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រភាគច្រើនបានចាត់ទុកថាការបង្កើតរបស់វាមិនអាចទៅរួចទេជាគោលការណ៍។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៣៩ ពិភពលោកទាំងមូលបានទទួលស្គាល់សមិទ្ធិផលថ្មីទាំងអស់នៅក្នុងរូបវិទ្យាអាតូមិច - ពួកគេត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយជាសាធារណៈនៅក្នុងទិនានុប្បវត្តិវិទ្យាសាស្ត្រ។ គ្មាននរណាម្នាក់លាក់បាំងផ្លែផ្កានៃកម្លាំងពលកម្មរបស់ពួកគេទេផ្ទុយទៅវិញមានការប្រកួតប្រជែងគ្នារវាងក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា (ស្ទើរតែជាជនជាតិអាល្លឺម៉ង់) - តើអ្នកណានឹងឈានទៅមុខលឿនជាងនេះ?
ប្រហែលជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៅសហរដ្ឋអាមេរិកនាំមុខពិភពលោកទាំងមូលហើយដូច្នេះបានរក្សាសមិទ្ធិផលរបស់ពួកគេជាការសម្ងាត់? មិនមែនជាការទាយអាក្រក់ទេ។ ដើម្បីបញ្ជាក់ឬបដិសេធវាយើងនឹងត្រូវពិចារណាអំពីប្រវត្តិនៃការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូអាមេរិច - យ៉ាងហោចណាស់មួយដែលលេចឡើងនៅក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយជាផ្លូវការ។ យើងទាំងអស់គ្នាមានទម្លាប់ទទួលយកវាជាបញ្ហាពិតណាស់។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនៅពេលត្រួតពិនិត្យកាន់តែជិតវាមានភាពចម្លែកនិងភាពមិនស៊ីចង្វាក់គ្នាជាច្រើនដែលវាពិតជាអស្ចារ្យណាស់។
ពីពិភពលោកលើខ្សែស្រឡាយមួយ - គ្រាប់បែករបស់អាមេរិក។
ឆ្នាំ ១៩៤២ បានចាប់ផ្តើមសម្រាប់អង់គ្លេសមិនអាក្រក់។ ការឈ្លានពានរបស់អាឡឺម៉ង់លើកោះតូចរបស់ពួកគេដែលហាក់ដូចជាជៀសមិនរួចឥឡូវនេះដូចជាដោយមន្តអាគមបានដកថយចូលទៅក្នុងចម្ងាយច្របូកច្របល់។ នៅរដូវក្តៅមុនហ៊ីត្លែរបានធ្វើកំហុសដ៏ធំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ - គាត់បានវាយប្រហារប្រទេសរុស្ស៊ី។ នេះគឺជាការចាប់ផ្តើមនៃចុងបញ្ចប់។ ប្រជាជនរុស្ស៊ីមិនត្រឹមតែបានរួចផុតពីក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកយុទ្ធសាស្រ្តប៊ែកឡាំងនិងការព្យាករណ៍ទុទិដ្ឋិនិយមរបស់អ្នកសង្កេតការណ៍ជាច្រើនប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងបានផ្តល់សំណាងដល់ដាប់ប៊ឺតនៅក្នុងធ្មេញក្នុងរដូវរងារដ៏ត្រជាក់។ ហើយនៅខែធ្នូសហរដ្ឋអាមេរិកធំនិងមានអំណាចបានមកជួយអង់គ្លេសដែលឥឡូវក្លាយជាសម្ព័ន្ធមិត្តផ្លូវការ។ ជាទូទៅមានមូលហេតុជាច្រើនសម្រាប់សេចក្តីអំណរ។
មានតែឥស្សរជនពីរបីនាក់ដែលជាម្ចាស់ព័ត៌មានដែលទទួលបានដោយចារកម្មអង់គ្លេសមិនសប្បាយចិត្តទេ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃឆ្នាំ ១៩៤១ ជនជាតិអង់គ្លេសបានដឹងថាជនជាតិអាឡឺម៉ង់កំពុងអភិវឌ្ឍការស្រាវជ្រាវអាតូមិចរបស់ពួកគេក្នុងល្បឿនមិនចេះរីងស្ងួត។។ គោលដៅចុងក្រោយនៃដំណើរការនេះបានក្លាយជាច្បាស់ - គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនុយក្លេអ៊ែរអង់គ្លេសមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការស្រមៃនូវការគំរាមកំហែងនៃអាវុធថ្មី។
ទន្ទឹមនឹងនេះអង់គ្លេសមិនបានបង្កើតការបំភាន់អំពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេទេ។ ធនធានទាំងអស់របស់ប្រទេសនេះមានគោលបំណងជួយដល់ការរស់រានមានជីវិតបឋម។ ទោះបីជាអាល្លឺម៉ង់និងជប៉ុនបានធុញទ្រាន់នឹងសង្រ្គាមជាមួយប្រជាជនរុស្ស៊ីនិងអាមេរិកក៏ដោយប៉ុន្តែពីមួយពេលទៅមួយពេលពួកគេបានរកឃើញថាអាចចាប់កណ្តាប់ដៃរបស់ពួកគេនៅឯអគារដ៏ទ្រុឌទ្រោមនៃចក្រភពអង់គ្លេស។ ពីសំណង់កម្ទេចកម្ទីត្រដុសនីមួយៗមិនមានភាពរឹងមាំនិងត្រូវគេបង្កើតឡើងដោយគំរាមនឹងដួលរលំ។
ផ្នែកទាំងបីរបស់រ៉ូម៉ាមបានរឹបអូសយកស្ទើរតែកងទ័ពអង់គ្លេសដែលសមនឹងការប្រយុទ្ធនៅអាហ្វ្រិកខាងជើង។ នាវាមុជទឹក Admiral Doenitz ដូចជាត្រីឆ្លាមអណ្តែតអណ្តែតនៅជុំវិញអាត្លង់ទិចបានគំរាមរំខានដល់បណ្តាញផ្គត់ផ្គង់សំខាន់ៗពីបរទេស។ ប្រទេសអង់គ្លេសមិនមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចូលរួមក្នុងការប្រកួតប្រជែងនុយក្លេអ៊ែរជាមួយអាល្លឺម៉ង់ទេ។។ ភាពយឺតយ៉ាវគឺធំណាស់ហើយនៅពេលអនាគតដ៏ខ្លីវាបានគំរាមថានឹងអស់សង្ឃឹម។
ខ្ញុំត្រូវតែនិយាយថាជនជាតិអាមេរិកដំបូងមានការសង្ស័យអំពីអំណោយបែបនេះ។ នាយកដ្ឋានយោធាមិនបានយល់ពីមូលហេតុដែលវាសមនឹងចំណាយប្រាក់ទៅលើគម្រោងដែលមិនគួរឱ្យទុកចិត្តនោះទេ។ តើមានអាវុធអ្វីទៀត? នេះគឺជាក្រុមអ្នកដឹកជញ្ជូននិង armada របស់អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកធ្ងន់ - បាទនោះគឺជាថាមពល។ គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តខ្លួនឯងនឹកស្មានមិនដល់គឺគ្រាន់តែជាការទាញយករឿងនិទានរបស់ជីដូន។
យើងត្រូវតែទៅនាយករដ្ឋមន្រ្តីអង់គ្លេស Winston Churchill ទាក់ទងដោយផ្ទាល់ជាមួយប្រធានាធិបតីអាមេរិកលោក Franklin Delano Roosevelt ដោយមានសំនូមពរតាមព្យញ្ជនៈមិនអោយបដិសេធអំណោយអង់គ្លេស។ រូសសេវែលបានកោះហៅអ្នកប្រាជ្ញស្វែងយល់អំពីបញ្ហានេះហើយបានផ្តល់ឱ្យ។
ជាធម្មតាអ្នកច្នៃប្រឌិតរឿងព្រេងនិទានអំពីគ្រាប់បែកអាមេរិចប្រើវគ្គនេះដើម្បីបញ្ជាក់ពីប្រាជ្ញារបស់រ៉ូសវ៉េត។ មើលតើអ្វីទៅជាប្រធានាធិបតីវាងវៃ! យើងនឹងមើលវាដោយភ្នែកខុសគ្នាបន្តិចបន្តួច៖ តើប៊ិចប្រភេទណាដែលពួកគេបានស្រាវជ្រាវអាតូមិចនៅយានយ៉ាកប្រសិនបើពួកគេបានបដិសេធនិងរឹងចចេសមិនព្រមសហការជាមួយអង់គ្លេស! ដូច្នេះហ្គេនពិតជាត្រឹមត្រូវក្នុងការវាយតម្លៃរបស់គាត់ចំពោះឧស្សាហកម្មនុយក្លេអ៊ែរអាមេរិក - ពួកគេមិនតំណាងឱ្យអ្វីរឹងមាំទេ។
មានតែនៅក្នុងខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៤២ ទេទើបគេសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមធ្វើការលើគ្រាប់បែកបរមាណូ។ រយៈពេលរៀបចំបានចំណាយពេលច្រើនហើយអាជីវកម្មបានផ្លាស់ប្តូរពីមជ្ឈមណ្ឌលស្លាប់តែជាមួយនឹងការមកដល់នៃថ្មីឆ្នាំ ១៩៤៣ ។ ពីកងទ័ពការងារនេះត្រូវបានដឹកនាំដោយឧត្តមសេនីយ៍ Leslie Groves (ក្រោយមកគាត់នឹងសរសេរកំណត់ហេតុដែលក្នុងនោះគាត់នឹងរៀបរាប់លំអិតអំពីកំណែផ្លូវការនៃអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង) មេដឹកនាំពិតប្រាកដគឺសាស្រ្តាចារ្យរ៉ូបឺតអូបេហេមឺរ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អំពីរឿងនេះបន្តិចក្រោយមកប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះយើងនឹងកោតសរសើរដល់ព័ត៌មានលម្អិតគួរឱ្យចង់ដឹងមួយទៀត - របៀបដែលក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលបានចាប់ផ្តើមធ្វើការលើគ្រាប់បែកត្រូវបានបង្កើតឡើង។
ជាការពិតនៅពេលដែល Oppenheimer ត្រូវបានគេផ្តល់ឱ្យជ្រើសរើសអ្នកឯកទេសជម្រើសរបស់គាត់គឺតូចណាស់។ អ្នករូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរល្អនៅសហរដ្ឋអាមេរិកអាចត្រូវបានរាប់នៅលើម្រាមដៃដៃពិការ។ ដូច្នេះសាស្រ្តាចារ្យបានធ្វើការសំរេចចិត្តដ៏ឈ្លាសវៃ - ដើម្បីជ្រើសរើសមនុស្សដែលគាត់ស្គាល់ដោយផ្ទាល់និងអ្នកណាដែលគាត់អាចជឿទុកចិត្តបានដោយមិនគិតពីមុខវិជ្ជារូបវិទ្យាដែលពួកគេបានចូលរួមពីមុន។ ដូច្នេះវាបានប្រែក្លាយថាចំណែកតោរបស់អាសនៈត្រូវបានកាន់កាប់ដោយបុគ្គលិកនៃសាកលវិទ្យាល័យកូឡុំបៀពីស្រុកម៉ាហាតាន់ (ដោយវិធីនោះហើយដែលគំរោងនេះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថាម៉ាន់ហាតាន់) ។
ប៉ុន្តែកម្លាំងទាំងនេះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអង់គ្លេសត្រូវតែចូលរួមក្នុងការងារនេះដែលធ្វើឱ្យមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវរបស់អង់គ្លេសបំផ្លិចបំផ្លាញនិងសូម្បីតែអ្នកឯកទេសមកពីកាណាដា។ ជាទូទៅគម្រោងមេនហាតធេនប្រែទៅជាប្រភេទប៉មបាបិលដែលមានភាពខុសគ្នាតែមួយគត់ដែលអ្នកចូលរួមទាំងអស់និយាយភាសាតែមួយនិងភាសាតែមួយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនេះមិនបានសន្សំពីការធម្មតានៅក្នុងការផ្សារភ្ជាប់របស់សហគមន៍វិទ្យាសាស្ត្រនិងផ្ទាំងថ្មដែលកើតឡើងពីការប្រកួតប្រជែងរបស់ក្រុមវិទ្យាសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា។ អេកូនៃភាពតានតឹងទាំងនេះអាចត្រូវបានរកឃើញនៅលើទំព័រនៃសៀវភៅហ្គ្រូវហើយពួកគេមើលទៅគួរឱ្យអស់សំណើចណាស់: ជាទូទៅនៅម្ខាងចង់បញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកអានថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺសមរម្យនិងសមរម្យហើយម្ខាងទៀត - ដើម្បីអួតពីរបៀបដែលគាត់បានគ្រប់គ្រងផ្សះផ្សាអំពូលភ្លើងវិទ្យាសាស្ត្រដែលឈ្លោះប្រកែកគ្នា។
ហើយឥឡូវនេះពួកគេកំពុងព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលពួកយើងថានៅក្នុងបរិយាកាសមិត្តភាពនៃផ្ទៃរាបស្មើដ៏ធំនេះជនជាតិអាមេរិកបានបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំកន្លះ។ ប៉ុន្តែជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដែលបានយកចិត្តទុកដាក់លើគម្រោងនុយក្លេអ៊ែររបស់ពួកគេអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំមិនបានជោគជ័យទេ។ អព្ភូតហេតុហើយមានតែ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយទោះបីជាមិនមានកម្រងផ្កាក៏ដោយរយៈពេលកំណត់ត្រាបែបនេះនៅតែគួរឱ្យសង្ស័យ។ ការពិតគឺថានៅក្នុងដំណើរការនៃការស្រាវជ្រាវវាចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលជាក់លាក់ដែលជាក់ស្តែងមិនអាចកាត់បន្ថយបានទេ។ ជនជាតិអាមេរិកខ្លួនឯងពន្យល់ពីជោគជ័យរបស់ពួកគេជាមួយនឹងការផ្តល់មូលនិធិមហិមា - ទីបំផុត។ គម្រោង Manhattan បានចំណាយថវិកាអស់ជាង ២ ពាន់លានដុល្លារ! ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយមិនថាអ្នកចិញ្ចឹមស្ត្រីមានផ្ទៃពោះយ៉ាងម៉េចក៏ដោយនាងនៅតែមិនអាចផ្តល់កំណើតឱ្យទារកពេញមួយឆាប់ជាងបន្ទាប់ពីប្រាំបួនខែ។ ដូចគ្នានឹងគម្រោងអាតូមដែរ: វាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការពន្លឿនឧទាហរណ៍ដំណើរការនៃការបង្កើនសារធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម។
ជនជាតិអាឡឺម៉ង់បានធ្វើការអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំដោយការខិតខំយ៉ាងពេញលេញ។ ជាការពិតពួកគេមានកំហុសនិងការគណនាខុសដែលត្រូវការពេលវេលាដ៏មានតម្លៃ។ ប៉ុន្តែអ្នកណានិយាយថាជនជាតិអាមេរិកគ្មានកំហុសនិងការគណនាខុស? មានហើយច្រើន។ កំហុសមួយក្នុងចំណោមកំហុសទាំងនេះគឺការចូលរួមរបស់រូបវិទូដ៏ល្បីល្បាញ Niels Bohr ។
ប្រតិបត្តិការមិនស្គាល់ Skorzeny ។
ទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់អង់គ្លេសចូលចិត្តអួតពីប្រតិបត្តិការមួយរបស់ពួកគេ។ វាគឺអំពីការជួយសង្គ្រោះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដាណឺម៉ាកដ៏ឆ្នើម Niels Bohr មកពីណាស៊ីអាល្លឺម៉ង់។ រឿងព្រេងផ្លូវការនិយាយថាបន្ទាប់ពីការចាប់ផ្តើមនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ អ្នករូបវិទូដ៏ល្បីល្បាញបានរស់នៅដោយស្ងប់ស្ងាត់និងស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងប្រទេសដាណឺម៉ាកដែលនាំផ្លូវនៃជីវិតដែលមានភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ពួកណាហ្ស៊ីសបានផ្តល់កិច្ចសហប្រតិបត្តិការដល់គាត់ជាច្រើនដងប៉ុន្តែបូរ៉ាបដិសេធមិនព្រម។
នៅឆ្នាំ ១៩៤៣ ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់នៅតែសម្រេចចិត្តចាប់ខ្លួនគាត់។ ប៉ុន្តែបានព្រមាននៅក្នុងពេលវេលាលោក Niels Bohr បានរត់គេចខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសស៊ុយអែតពីកន្លែងដែលអង់គ្លេសបាននាំគាត់ទៅកាន់កន្លែងបំផ្ទុះគ្រាប់បែករបស់អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែក។ នៅចុងបញ្ចប់នៃឆ្នាំរូបវិទូរូបនេះស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសអាមេរិកហើយបានចាប់ផ្តើមធ្វើការយ៉ាងក្លៀវក្លាដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់គម្រោងមេនហាតាន។
រឿងព្រេងគឺស្រស់ស្អាតនិងរ៉ូមែនទិចមានតែវាត្រូវបានដេរភ្ជាប់ជាមួយខ្សែពណ៌សហើយមិនទប់ទល់នឹងការត្រួតពិនិត្យណាមួយឡើយ។។ មិនមានភាពគួរឱ្យជឿជាក់នៅក្នុងវាជាងនៅក្នុងរឿងនិទានរបស់លោក Charles Perrault ទេ។ ទីមួយដោយសារតែពួកណាស៊ីមើលទៅដូចជាមនុស្សឥតន័យទាំងស្រុងនៅក្នុងវាហើយពួកគេមិនដែលដូចនោះទេ។ គិតឱ្យពិបាក! នៅឆ្នាំ ១៩៤០ ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់កាន់កាប់ដាណឺម៉ាក។ ពួកគេដឹងថាជ័យលាភីណូបែលមួយរស់នៅក្នុងប្រទេសដែលអាចជួយបានច្រើនក្នុងការធ្វើការលើគ្រាប់បែកបរមាណូ។ គ្រាប់បែកបរមាណូដដែលដែលមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ជ័យជំនះរបស់អាល្លឺម៉ង់។
ហើយពួកគេធ្វើអ្វី? អស់រយៈពេល ៣ ឆ្នាំហើយពួកគេម្តងម្កាលទៅជួបអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តដោយគោះទ្វារនិងសួរដោយស្ងាត់ស្ងៀម៖ « ហឺរប៊ូអរអ្នកមិនចង់ធ្វើការដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ហ្វឺហ្វើរនិងរីចទេ? មិនចង់បាន? មិនអីទេយើងនឹងត្រឡប់មកវិញនៅពេលក្រោយ។"។ ទេនេះមិនមែនជារបៀបនៃសេវាកម្មពិសេសរបស់អាឡឺម៉ង់ទេ! ឡូជីខលពួកគេត្រូវបានគេសន្មត់ថាចាប់ខ្លួនបូរ៉ាមិនមែននៅឆ្នាំ ១៩៤៣ ទេប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៤០ ។ ប្រសិនបើវាដំណើរការ - ដើម្បីធ្វើឱ្យ (ដើម្បីបង្ខំមិនមែនដើម្បីអង្វរ!) ដើម្បីធ្វើការសម្រាប់ពួកគេប្រសិនបើមិន - យ៉ាងហោចណាស់ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រាកដថាគាត់មិនអាចធ្វើការសម្រាប់សត្រូវ: ដាក់គាត់នៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំឬបំផ្លាញគាត់។ ហើយពួកគេទុកគាត់ឱ្យដើរយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់នៅក្រោមច្រមុះរបស់អង់គ្លេស។
បីឆ្នាំក្រោយមករឿងព្រេងនិទាននិយាយថានៅទីបំផុតជនជាតិអាឡឺម៉ង់ឈានដល់ការសន្និដ្ឋានថាពួកគេត្រូវបានគេសន្មត់ថានឹងចាប់ខ្លួនអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកមាននរណាម្នាក់ (វាជានរណាម្នាក់ពីព្រោះខ្ញុំមិនបានរកឃើញកន្លែងណាផ្សេងទៀតដែលបង្ហាញពីអ្នកដែលបានធ្វើវា) ព្រមានបូរអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលនឹងកើតមាន។ តើវាអាចជានរណា? ទម្លាប់ Gestapo មិនបានស្រែកនៅគ្រប់ជ្រុងអំពីការចាប់ខ្លួននាពេលខាងមុខនេះទេ។ មនុស្សត្រូវបានគេនាំយកទៅដោយស្ងៀមស្ងាត់ដោយមិននឹកស្មានដល់នៅពេលយប់។ ដូច្នេះបុព្វបុរសអាថ៌កំបាំងរបស់លោកបូគឺជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ម្នាក់។
សម្រាប់ពេលនេះសូមឱ្យយើងទុកឱ្យទេវតាជួយសង្គ្រោះអាថ៌កំបាំងនេះតែម្នាក់ឯងហើយបន្តវិភាគវង្វេងរបស់នីលបូរ។ ដូច្នេះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានភៀសខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសស៊ុយអែត។ តើអ្នកគិតយ៉ាងម៉េចដែរ? នៅលើទូកនេសាទកំពុងចតទូករបស់ឆ្មាំឆ្នេរសមុទ្រអាឡឺម៉ង់នៅក្នុងអ័ព្ទ? នៅលើក្បូនធ្វើពីបន្ទះក្តារ? ទោះខុសប៉ុណ្ណាក៏ដោយ! បូជាមួយនឹងការលួងលោមដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលបានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស៊ុយអែតនៅលើឡចំហាយឯកជនធម្មតាបំផុតដែលបានចូលជាផ្លូវការនៅកំពង់ផែ Copenhagen ។
សំរាប់ពេលនេះយើងនឹងមិនងឿងឆ្ងល់ចំពោះសំណួរថាតើជនជាតិអាឡឺម៉ង់បានដោះលែងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររូបនេះយ៉ាងម៉េចទេប្រសិនបើពួកគេនឹងចាប់ខ្លួនគាត់។ គិតឱ្យបានល្អជាងនេះ។ ការហោះហើររបស់រូបវិទូដ៏ល្បីលើពិភពលោកគឺជាភាពអាសន្នធ្ងន់ធ្ងរបំផុត។ នៅក្នុងឱកាសនេះដោយចៀសមិនរួចការស៊ើបអង្កេតគួរតែត្រូវបានធ្វើឡើង - ក្បាលរបស់អ្នកដែលបានខកខានរូបវិទូក៏ដូចជាម្ចាស់អាថ៌កំបាំងដែលបានហោះហើរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយមិនមានដាននៃការស៊ើបអង្កេតបែបនេះអាចត្រូវបានរកឃើញទេ។ ប្រហែលជាមកពីគាត់មិននៅទីនោះ។
ជាការពិតណាស់តើនីលប៊ូរមានតម្លៃប៉ុន្មានសម្រាប់ការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូ? កើតនៅឆ្នាំ ១៨៨៥ និងក្លាយជាអ្នកឈ្នះរង្វាន់ណូបែលនៅឆ្នាំ ១៩២២ ប៊របានដោះស្រាយបញ្ហារបស់រូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរតែនៅទសវត្សឆ្នាំ ១៩៣០ ។ នៅពេលនោះគាត់ជាអ្នកប្រាជ្ញដែលទទួលបានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងរួចទៅហើយជាមួយនឹងទស្សនៈដែលបានបង្កើតឡើងយ៉ាងពេញលេញ។ មនុស្សបែបនេះកម្រទទួលបានជោគជ័យក្នុងវិស័យដែលត្រូវការវិធីសាស្រ្តច្នៃប្រឌិតនិងការគិតប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតពោលគឺតំបន់នោះគឺជារូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំប៊្រុចមិនបានគ្រប់គ្រងការចូលរួមវិភាគទានយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការស្រាវជ្រាវអាតូមិចទេ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយដូចដែលមនុស្សជំនាន់មុនបាននិយាយថាពាក់កណ្តាលជីវិតដំបូងមនុស្សម្នាក់ធ្វើការនៅក្នុងឈ្មោះទីពីរ - ឈ្មោះនៅក្នុងមនុស្ស។ នៅ Niels Bohr ឆមាសទីពីរនេះបានចាប់ផ្តើមរួចហើយ។ ដោយបានចូលរួមក្នុងរូបវិទ្យានុយក្លេអ៊ែរគាត់ចាប់ផ្តើមត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាអ្នកជំនាញដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងវិស័យនេះដោយមិនគិតពីសមិទ្ធិផលជាក់ស្តែងរបស់គាត់។
ប៉ុន្តែនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលជាកន្លែងដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនុយក្លេអ៊ែរល្បីឈ្មោះដូចជាលោក Gan និង Heisenberg ធ្វើការនោះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដាណឺម៉ាកបានដឹងអំពីតម្លៃពិតប្រាកដ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលគាត់មិនបានព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីទាក់ទាញការងារ។ វានឹងដំណើរការល្អយើងអាចលឺសម្រាប់ពិភពលោកទាំងមូលដែល Nils Bohr ខ្លួនគាត់ធ្វើការឱ្យយើង។ វានឹងមិនដំណើរការ - មិនអាក្រក់ទេវាក៏នឹងមិនត្រូវច្រឡំជាមួយសិទ្ធិអំណាចរបស់វាដែរ។
និយាយអញ្ចឹងនៅសហរដ្ឋអាមេរិកនីលបូបូរមានការភាន់ច្រលំយ៉ាងខ្លាំងនៅក្រោមជើងរបស់គាត់។ ការពិតគឺថា។ រូបវិទូពូកែមិនបានជឿលើលទ្ធភាពនៃការបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរទេ។។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរអាជ្ញាធររបស់គាត់បានបង្ខំឱ្យគាត់គិតគូរពីគំនិតរបស់គាត់។ ប្រសិនបើអ្នកជឿលើអនុស្សាវរីយ៍របស់ហ្គ្រូវអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលបានធ្វើការក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃគម្រោងមេនហាតធេនចាត់ទុកលោកបូជាអ្នកចាស់ទុំ។ ឥឡូវស្រមៃថាអ្នកកំពុងធ្វើការលំបាកខ្លះដោយគ្មានទំនុកចិត្តលើជោគជ័យចុងក្រោយ។ ហើយនៅទីនេះនរណាម្នាក់ដែលអ្នកចាត់ទុកថាជាអ្នកជំនាញដ៏អស្ចារ្យបានមករកអ្នកហើយនិយាយថាអ្នកមិនគួរចំណាយពេលលើការងាររបស់អ្នកទៀតផង។ តើវាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើការមែនទេ? ខ្ញុំមិនគិតទេ។
លើសពីនេះទៀតបូគឺជាអ្នកសន្តិភាពនិយមសន្តិភាព។ នៅឆ្នាំ ១៩៤៥ នៅពេលដែលអាមេរិកមានគ្រាប់បែកបរមាណូរួចហើយគាត់បានប្រឆាំងយ៉ាងដាច់ខាតប្រឆាំងនឹងការប្រើប្រាស់អាវុធនេះ។ ដូច្នោះហើយការងាររបស់គាត់ត្រូវបានគេព្យាបាលយ៉ាងត្រជាក់។ ដូច្នេះខ្ញុំជំរុញឱ្យអ្នកគិតម្តងទៀត: តើបូបាននាំមកនូវអ្វីបន្ថែមទៀត - ចលនាឬការជាប់គាំងក្នុងការអភិវឌ្ឍសំណួរ?
រូបភាពចំឡែកមួយកំពុងមានរូបរាងមែនទេ? វាកាន់តែច្បាស់បន្តិចបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានរៀនលម្អិតគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយដែលហាក់ដូចជាមិនមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយ Niels Bohr ឬគ្រាប់បែកបរមាណូ។ នេះគឺជា "អ្នកជំនួយការដ៏សំខាន់នៃវិមានទី ៣" អូតូស្កូសេន។
វាត្រូវបានគេជឿជាក់ថាការកើនឡើងនៃស្កូស៊ីនស៊ីបានចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីឆ្នាំ 1943 គាត់បានដោះលែងពីពន្ធនាគារមេដឹកនាំផ្តាច់ការជនជាតិអ៊ីតាលីលោកបេនីតូមូសូលីនី។ ដោយដាក់នៅក្នុងគុកភ្នំដោយអតីតសមមិត្តរបស់គាត់ Mussolini ហាក់ដូចជាមិនសង្ឃឹមថាមានការដោះលែងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ Skorzeny តាមការណែនាំផ្ទាល់របស់ហ៊ីត្លែរបានបង្កើតផែនការហ៊ានមួយគឺចុះចតកងទ័ពនៅលើផ្ទាំងទឹកកកហើយបន្ទាប់មកហោះហើរលើយន្តហោះតូចមួយ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងប្រែទៅជាអាចធ្វើទៅបាន: Mussolini នៅធំ Skorzeny នៅក្នុងកិត្តិយស។
យ៉ាងហោចណាស់នោះជាអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនគិត។ មានតែអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តដែលមានចំណេះដឹងតិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលដឹងថាបុព្វហេតុនិងផលប៉ះពាល់ត្រូវបានច្រឡំនៅទីនេះ។ Skorzeny ត្រូវបានគេប្រគល់ឱ្យនូវអាជីវកម្មដែលមានការលំបាកនិងមានការទទួលខុសត្រូវយ៉ាងជាក់លាក់ពីព្រោះហ៊ីត្លែរទុកចិត្តគាត់។ នោះគឺការកើនឡើងនៃ "ស្តេចនៃប្រតិបត្តិការពិសេស" បានចាប់ផ្តើមមុនពេលរឿងរ៉ាវនៃការជួយសង្គ្រោះរបស់មូសូលីនី។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងរយៈពេលខ្លី - សម្រាប់ពីរបីខែ។ Skorzeny ត្រូវបានតំឡើងឋានៈនិងឋានៈយ៉ាងជាក់លាក់នៅពេលដែល Niels Bohr ភៀសខ្លួនទៅប្រទេសអង់គ្លេស។។ មូលហេតុនៃការកើនឡើងខ្ញុំមិនអាចរកកន្លែងផ្សេងទៀតបានទេ។
ដូច្នេះយើងមានអង្គហេតុចំនួន ៣ ។:
— ដំបូង។ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់មិនបានរារាំងលោក Niels Bohr ពីការចាកចេញទៅអង់គ្លេសទេ។
— ទីពីរ។, បូបាននាំជនជាតិអាមេរិចបង្កអន្តរាយច្រើនជាងល្អ។
— ទីបី។ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានបញ្ចប់នៅប្រទេសអង់គ្លេស Skorzeny ត្រូវបានតំឡើងឋានៈ។
ហើយចុះយ៉ាងណាបើទាំងនេះជាព័ត៌មានលម្អិតអំពីម៉ាស្កូតតែមួយ? ខ្ញុំបានសំរេចចិត្តព្យាយាមកសាងព្រឹត្តិការណ៍ឡើងវិញ។ ដោយបានចាប់ដាណឺម៉ាកជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដឹងច្បាស់ថា Niels Bohr ទំនងជាមិនជួយក្នុងការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូទេ។ លើសពីនេះទៅទៀតវាទំនងជានឹងជ្រៀតជ្រែក។ ដូច្នេះគាត់ត្រូវបានទុកឱ្យនៅស្ងាត់ស្ងៀមដើម្បីរស់នៅក្នុងប្រទេសដាណឺម៉ាកក្រោមច្រមុះរបស់អង់គ្លេស។ ប្រហែលជាសូម្បីតែពេលនោះជនជាតិអាល្លឺម៉ង់សង្ឃឹមថាអង់គ្លេសនឹងចាប់ពង្រត់អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត។ ទោះយ៉ាងណាអស់រយៈពេល ៣ ឆ្នាំជនជាតិអង់គ្លេសមិនហ៊ានធ្វើអ្វីទាំងអស់។
នៅចុងឆ្នាំ ១៩៤២ ពាក្យចចាមអារាមមិនច្បាស់លាស់បានចាប់ផ្តើមទៅដល់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់អំពីការចាប់ផ្តើមនៃគម្រោងទ្រង់ទ្រាយធំដើម្បីបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូអាមេរិច។ សូម្បីតែគិតអំពីអាថ៌កំបាំងនៃគម្រោងវាពិតជាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការរក្សាភាពមិនប្រក្រតីនៅក្នុងកាបូប: ការបាត់ខ្លួនភ្លាមៗរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររាប់រយនាក់មកពីប្រទេសផ្សេងៗវិធីមួយឬវិធីផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរគឺដើម្បីជំរុញឱ្យមនុស្សធម្មតាខាងផ្លូវចិត្តមានការសន្និដ្ឋានស្រដៀងគ្នា។
ពួកណាហ្ស៊ីមានទំនុកចិត្តថាពួកគេឈានមុខគេជាងយ៉ានកេស (ហើយនេះជាការពិត) ប៉ុន្តែនេះមិនបានបញ្ឈប់សត្រូវពីការធ្វើអាក្រក់ទេ។ ហើយនៅដើមឆ្នាំ ១៩៤៣ ប្រតិបត្តិការសម្ងាត់បំផុតមួយនៃសេវាកម្មពិសេសរបស់អាឡឺម៉ង់ត្រូវបានអនុវត្ត។ នៅមាត់ទ្វារនៃផ្ទះនីណែលបូរអ្នកជូនពរម្នាក់លេចចេញមកប្រាប់គាត់ថាពួកគេចង់ចាប់ខ្លួនគាត់ហើយបោះគាត់ទៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំហើយផ្តល់ជំនួយ។ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តយល់ស្រប - គាត់មិនមានវិធីផ្សេងទៀតទេដើម្បីនៅពីក្រោយខ្សែលួសមិនមែនជាការរំពឹងទុកដ៏ល្អបំផុតទេ។
ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះអង់គ្លេសហាក់ដូចជារំអិលឡេនឌឺអំពីភាពមិនអាចខ្វះបានពេញលេញនិងភាពប្លែកនៃបូហុនៅក្នុងករណីស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរ។ ជនជាតិអង់គ្លេស - ហើយតើពួកគេអាចធ្វើអ្វីបានប្រសិនបើសត្វព្រៃចូលក្នុងដៃរបស់ពួកគេនោះគឺនៅក្នុងប្រទេសស៊ុយអែត? ហើយចំពោះវីរភាពពេញលេញពួកគេយកបូចេញពីទីនោះក្នុងស្បូនរបស់អ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកទោះបីពួកគេអាចបញ្ជូនគាត់នៅលើកប៉ាល់បានយ៉ាងងាយស្រួលក៏ដោយ។
ហើយបន្ទាប់មកជ័យលាភីណូបែលបង្ហាញខ្លួននៅចំណុចកណ្តាលនៃគម្រោងមេនហាតានថាផលិតឥទ្ធិពលនៃគ្រាប់បែកផ្ទុះមួយ។ នោះគឺប្រសិនបើជនជាតិអាល្លឺម៉ង់អាចគ្រប់គ្រងគ្រាប់បែកនៅមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវមួយនៅឡូសអាល់ម៉ាម៉ូសផលប៉ះពាល់នឹងមានដូចគ្នា។ ការងារបានថយចុះហើយលើសពីនេះទៅទៀតពិតជាគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ ជាក់ស្តែងជនជាតិអាមេរិកមិនបានដឹងភ្លាមៗអំពីរបៀបដែលពួកគេត្រូវបានគេបោកហើយនៅពេលពួកគេធ្វើវាយឺតពេលហើយ។
ហើយអ្នកនៅតែជឿថាយានយ៉ាកេសខ្លួនឯងបានរចនាគ្រាប់បែកបរមាណូ?
បេសកកម្ម "អាល់សូស"
ដោយផ្ទាល់ខ្ញុំទីបំផុតបានបដិសេធមិនជឿលើកង់ទាំងនេះបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានសិក្សាលម្អិតពីសកម្មភាពរបស់ក្រុមអាល់សស។ ប្រតិបត្ដិការនៃសេវាកម្មពិសេសរបស់អាមេរិចនេះត្រូវបានរក្សាជាការសម្ងាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំរហូតដល់អ្នកចូលរួមសំខាន់ៗរបស់វាបានចាកចេញទៅកាន់ពិភពលោកល្អបំផុត។ ហើយមានតែពេលនោះទេដែលបានមកដល់ព័ត៌មានពន្លឺ - ទោះយ៉ាងណាផ្នែកបែកខ្ញែកនិងរាយប៉ាយ - អំពីរបៀបដែលជនជាតិអាមេរិកកំពុងប្រមាញ់អាថ៌កំបាំងអាតូមិកអាល្លឺម៉ង់។
ពិតប្រសិនបើអ្នកធ្វើការយ៉ាងហ្មត់ចត់លើព័ត៌មាននេះហើយប្រៀបធៀបវាជាមួយនឹងអង្គហេតុល្បី ៗ នោះរូបភាពបានប្រែទៅជាគួរឱ្យជឿជាក់ណាស់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងមិនទៅមុខទេ។ ដូច្នេះក្រុម "អាល់សូស" ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៤៤ នៅមុនថ្ងៃនៃការចុះចតរបស់ជនជាតិអង់គ្លេស - អាមេរិកនៅណ័រដូវី។ សមាជិកពាក់កណ្តាលនៃក្រុមនេះគឺជាមន្រ្តីស៊ើបការណ៍អាជីពពាក់កណ្តាលគឺជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនុយក្លេអ៊ែរ។
ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះដែរដើម្បីបង្កើតជា "អាល់សូស" គម្រោងមេនហាតធេនត្រូវបានគេប្លន់ដោយគ្មានមេត្តា - ជាការពិតអ្នកឯកទេសល្អបំផុតត្រូវបានគេយកចេញពីទីនោះ។ បេសកកម្មរបស់បេសកកម្មគឺដើម្បីប្រមូលព័ត៌មានអំពីកម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែររបស់អាឡឺម៉ង់។ សំណួរគឺថាតើជនជាតិអាមេរិកអស់សង្ឃឹមក្នុងជោគជ័យនៃកិច្ចការរបស់ពួកគេយ៉ាងម៉េចប្រសិនបើពួកគេធ្វើការភ្នាល់ដ៏សំខាន់លើការលួចគ្រាប់បែកបរមាណូពីអាល្លឺម៉ង់?
គួរឱ្យអស់សំណើចណាស់ប្រសិនបើអ្នកចងចាំលិខិតដែលគេស្គាល់តិចតួចរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាតូមិចម្នាក់ទៅកាន់មិត្តរួមការងាររបស់គាត់។ វាត្រូវបានសរសេរនៅថ្ងៃទី ៤ ខែកុម្ភះឆ្នាំ ១៩៤៤ ហើយអានថាៈ
« វាហាក់ដូចជាយើងចូលរួមក្នុងការងារមិនល្អ។ គម្រោងមិនដំណើរការទៅមុខទេ។ តាមគំនិតរបស់ខ្ញុំមិនជឿលើជោគជ័យនៃកិច្ចការទាំងមូលទេ។ ត្រូវហើយយើងមិនជឿទេ។ ប្រសិនបើវាមិនមែនសម្រាប់ប្រាក់ដ៏ច្រើនដែលយើងបង់នៅទីនេះទេខ្ញុំគិតថាមនុស្សជាច្រើននឹងត្រូវបានចូលរួមជាយូរមកហើយនៅក្នុងអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ជាង។».
លិខិតនេះត្រូវបាននាំមកតាមពេលវេលាកំណត់ជាភស្ដុតាងនៃទេពកោសល្យរបស់អាមេរិក៖ នៅទីនេះពួកគេនិយាយថាអ្វីដែលយើងបានធ្វើក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំនិងតិចតួចដែលយើងបានគូរគម្រោងអស់សង្ឃឹម! បន្ទាប់មកនៅសហរដ្ឋអាមេរិកពួកគេបានដឹងថាមិនត្រឹមតែមនុស្សល្ងីល្ងើរស់នៅជុំវិញនោះទេហើយពួកគេក៏ប្រញាប់ភ្លេចក្រដាសមួយសន្លឹក។ ដោយមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំងខ្ញុំបានគ្រប់គ្រងដើម្បីជីកឯកសារនេះនៅក្នុងសៀវភៅវិទ្យាសាស្ត្រចាស់។
ពួកគេមិនបានទុកប្រាក់និងការខិតខំដើម្បីគាំទ្រសកម្មភាពរបស់ក្រុមអាល់សសឡើយ។ នាងត្រូវបានបំពាក់យ៉ាងស្អាតជាមួយនឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់។ ប្រមុខបេសកកម្មលោកវរសេនីយ៍ឯកផាសផាសមានឯកសារជាមួយលោករដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការពារជាតិអាមេរិក Henry Stimson ។ដែល តម្រូវឲ្យ មនុស្សគ្រប់គ្នាផ្តល់ជំនួយដែលអាចធ្វើទៅបានដល់ក្រុម។ សូម្បីតែមេបញ្ជាការកងកម្លាំងសម្ព័ន្ធមិត្តលោក Dwight Eisenhower ក៏មិនមានអំណាចបែបនេះដែរ។។ និយាយអំពីមេបញ្ជាការជាអាទិ៍គាត់មានកាតព្វកិច្ចត្រូវគិតគូរក្នុងការធ្វើផែនការប្រតិបត្ដិការយោធាផលប្រយោជន៍នៃបេសកកម្មអាល់សសគឺដើម្បីចាប់យកដំបូងនៃតំបន់ទាំងអស់នោះដែលអាចមានអាវុធអាតូមិកអាល្លឺម៉ង់។
នៅដើមខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៤ ដើម្បីឱ្យប្រាកដ - នៅថ្ងៃទី ៩ ក្រុមអាល់សូសបានចុះចតនៅអឺរ៉ុប។ បណ្ឌិត Samuel Gaudsmith ជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនុយក្លេអ៊ែរឈានមុខគេមួយរូបរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានតែងតាំងជានាយកវិទ្យាសាស្ត្រនៃបេសកកម្មនេះ។ មុនសង្គ្រាមលោកបានរក្សាទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយសហសេវិកអាល្លឺម៉ង់ហើយជនជាតិអាមេរិកសង្ឃឹមថា“ សាមគ្គីភាពអន្តរជាតិ” របស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនឹងខ្លាំងជាងផលប្រយោជន៍នយោបាយ។
លទ្ធផលដំបូង "អាល់សូស" ត្រូវបានសម្រេចបន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃឆ្នាំ ១៩៤៤ ជនជាតិអាមេរិកបានកាន់កាប់ទីក្រុងប៉ារីស។។ នៅទីនេះ Gaudsmith បានជួបជាមួយសាស្រ្តាចារ្យវិទ្យាសាស្ត្របារាំងដ៏ល្បីល្បាញគឺលោក Joliot-Curie ។ គុយរីហាក់ដូចជារីករាយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការបរាជ័យរបស់អាល្លឺម៉ង់។ ទោះជាយ៉ាងណា, នៅពេលដែលវាមកដល់កម្មវិធីបរមាណូរបស់អាល្លឺម៉ង់, គាត់បានចូលទៅក្នុងថ្លង់“ សន្លប់” ។ បុរសជនជាតិបារាំងរូបនេះបានទទូចថាគាត់មិនដឹងអ្វីទាំងអស់ heard អ្វីទាំងអស់ជនជាតិអាឡឺម៉ង់មិនបានខិតជិតការអភិវឌ្ឍគ្រាប់បែកបរមាណូហើយជាទូទៅគម្រោងនុយក្លេអ៊ែររបស់ពួកគេគឺមានសន្តិភាពទាំងស្រុង។
វាច្បាស់ណាស់ថាសាស្រ្តាចារ្យកំពុងរក្សាអ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែមិនមានវិធីដើម្បីដាក់សម្ពាធលើគាត់ទេ - សម្រាប់កិច្ចសហប្រតិបត្តិការជាមួយអាល្លឺម៉ង់នៅក្នុងអ្វីដែលនៅពេលនោះបារាំងពួកគេត្រូវបានគេបាញ់ដោយមិនគិតពីគុណសម្បត្តិវិទ្យាសាស្ត្រទេហើយគុយរីភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការស្លាប់។ ដូច្នេះលោក Gaudsmith ត្រូវទុកចោលដោយដៃទទេ។
សម្រាប់រយៈពេលទាំងមូលនៃការស្នាក់នៅរបស់គាត់នៅទីក្រុងប៉ារីសគឺមិនច្បាស់ទេប៉ុន្តែពាក្យចចាមអារាមគំរាមកំហែងតែងតែកើតឡើងចំពោះគាត់: នៅ Leipzig ការផ្ទុះនៃ“ គ្រាប់បែកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម”នៅតំបន់ភ្នំនៃបាវ៉ារៀការផ្ទុះគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៅពេលយប់។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងបាននិយាយថាជនជាតិអាឡឺម៉ង់មិនជិតស្និទ្ធនឹងការបង្កើតអាវុធបរមាណូឬពួកគេបានបង្កើតពួកគេរួចហើយ។
អ្វីដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់នៅតែត្រូវបានលាក់បាំងដោយការលាក់កំបាំង។ ពួកគេនិយាយថា Pasha និង Gaudsmith នៅតែគ្រប់គ្រងដើម្បីស្វែងរកព័ត៌មានដ៏មានតម្លៃមួយចំនួននៅប៉ារីស។ យ៉ាងហោចណាស់ចាប់តាំងពីខែវិច្ឆិកាលោក Eisenhower បានទទួលការទាមទារឱ្យឆ្ពោះទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដោយមិនគិតថ្លៃ។ អ្នកផ្តួចផ្តើមនៃតម្រូវការទាំងនេះ - ឥឡូវនេះវាច្បាស់ហើយ! ទីបំផុតមានមនុស្សដែលជាប់ទាក់ទងនឹងគម្រោងអាតូមដែលទទួលបានព័ត៌មានដោយផ្ទាល់ពីក្រុមអាល់សស។ Eisenhower មិនមានឱកាសពិតប្រាកដដើម្បីអនុវត្តការបញ្ជាទិញដែលគាត់បានទទួលនោះទេប៉ុន្តែការទាមទារពីទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនកាន់តែតឹងរ៉ឹងជាងមុន។ គេមិនទាន់ដឹងថាតើរឿងនេះអាចបញ្ចប់ដោយរបៀបណាប្រសិនបើជនជាតិអាល្លឺម៉ង់មិនបានធ្វើនូវអ្វីដែលមិននឹកស្មានដល់។
អាដិនណេអាថ៍ន
តាមពិតនៅចុងឆ្នាំ ១៩៤៤ អ្នករាល់គ្នាជឿថាសង្គ្រាមបានចាញ់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ សំណួរតែមួយគត់គឺថានៅពេលណាណាស៊ីនឹងត្រូវចាញ់។ វាហាក់ដូចជាមានតែហ៊ីត្លែរនិងរង្វង់ខាងក្នុងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈមួយទៀត។ ពួកគេបានព្យាយាមពន្យារពេលចុងក្រោយនៃគ្រោះមហន្តរាយ។
បំណងប្រាថ្នានេះគឺអាចយល់បានទាំងស្រុង។ ហ៊ីត្លែរប្រាកដថាបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមគាត់នឹងត្រូវបានប្រកាសថាជាឧក្រិដ្ឋជនហើយនឹងត្រូវបានកាត់ទោស។ ហើយប្រសិនបើអ្នកឆ្លៀតពេលអ្នកអាចឈានដល់ការឈ្លោះប្រកែកគ្នារវាងជនជាតិរុស្ស៊ីនិងអាមេរិកហើយនៅទីបំផុតអ្នកនឹងមិនមានសុវត្ថិភាពនោះគឺចេញពីសង្គ្រាម។ មិនមែនដោយគ្មានការបាត់បង់ទេជាការពិតប៉ុន្តែមិនបាត់បង់ថាមពលទេ។
ចូរយើងគិត: តើអ្វីដែលចាំបាច់សម្រាប់បញ្ហានេះនៅពេលដែលអាឡឺម៉ង់មិនមានអ្វីនៅសល់? ជាធម្មតាចំណាយឱ្យពួកគេតាមដែលអាចធ្វើទៅបានដើម្បីរក្សាការការពារដែលអាចបត់បែនបាន។ ហើយហ៊ីត្លែរនៅចុងបញ្ចប់នៃទី ៤៤ កំពុងតែបោះកងទ័ពរបស់គាត់ចូលទៅក្នុងការវាយលុករបស់ Ardennes ដែលខ្ជះខ្ជាយ។ ហេតុអ្វី?
កងទ័ពត្រូវបានគេផ្តល់ឱ្យនូវការងារដែលមិនមានភាពប្រាកដនិយមទាំងស្រុង - ដើម្បីឆ្លងកាត់ទៅទីក្រុង Amsterdam និងបោះចោលចក្រភពអង់គ្លេស - អាមេរិកចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។ ទៅទីក្រុង Amsterdam រថក្រោះអាឡឺម៉ង់នៅគ្រានោះកំពុងដើរទៅឋានព្រះចន្ទជាពិសេសចាប់តាំងពីរថក្រោះរបស់ពួកគេបានហោះតិចជាងពាក់កណ្តាលផ្លូវ។ បន្លាចសម្ព័ន្ធមិត្ត? ប៉ុន្តែអ្វីដែលអាចបំភ័យកងទ័ពដែលមានចំណីអាហារនិងប្រដាប់ប្រដាបានល្អដែលនៅពីក្រោយនោះគឺថាមពលឧស្សាហកម្មរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក?
ជាទូទៅ។ រហូតមកដល់ពេលនេះគ្មានប្រវត្ដិវិទូណាម្នាក់អាចពន្យល់បានច្បាស់អំពីមូលហេតុដែលហ៊ីត្លែរត្រូវការការវាយលុកនេះ។។ ជាធម្មតាមនុស្សគ្រប់គ្នាបញ្ចប់ការជជែកវែកញែកថា Fuhrer គឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើ។ តែតាមពិតហ៊ីត្លែរមិនមែនជាមនុស្សល្ងីល្ងើទេលើសពីនេះទៅទៀតរហូតដល់ទីបញ្ចប់គាត់បានគិតយ៉ាងច្បាស់និងជាក់ស្តែង។ អ៊ីឌីស្កូអាចត្រូវបានគេហៅថាជាប្រវត្ដិវិទូទាំងនោះដែលធ្វើការវិនិច្ឆ័យយ៉ាងរហ័សដោយមិនចាំបាច់គិតរកអ្វីនោះទេ។
ប៉ុន្តែក្រឡេកមើលផ្នែកម្ខាងទៀតនៃផ្នែកខាងមុខ។ មានរឿងអស្ចារ្យជាច្រើនទៀតកំពុងកើតឡើង! ហើយវាមិនមែនជាការពិតដែលថាអាឡឺម៉ង់បានគ្រប់គ្រងដើម្បីទទួលបានជោគជ័យដំបូងទោះបីជាទទួលបានជោគជ័យតិចតួចក៏ដោយ។ ការពិតគឺថាអង់គ្លេសនិងអាមេរិកពិតជាភ័យខ្លាចណាស់! ហើយការភ័យខ្លាចគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទាំងស្រុងចំពោះការគំរាមកំហែងនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញតាំងពីដំបូងវាច្បាស់ណាស់ថាអាល្លឺម៉ង់មានកម្លាំងតិចតួចដែលការវាយលុកនេះមានលក្ខណៈធម្មជាតិក្នុងស្រុក ...
តែអត់ទេ និង Eisenhower, និង Churchill, និង Roosevelt ភ័យស្លន់ស្លោណាស់! នៅឆ្នាំ ១៩៤៥ ថ្ងៃទី ៦ ខែមករានៅពេលដែលជនជាតិអាឡឺម៉ង់ត្រូវបានបញ្ឈប់រួចហើយថែមទាំងបានបណ្តេញមកវិញ។ នាយករដ្ឋមន្រ្តីអង់គ្លេសសរសេរលិខិតភ័យស្លន់ស្លោទៅកាន់មេដឹកនាំរុស្ស៊ីស្តាលីន។ដែលត្រូវការជំនួយបន្ទាន់។ នេះគឺជាអត្ថបទនៃលិខិតនេះ៖
« នៅភាគខាងលិចមានការប្រយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងហើយនៅពេលណាមួយការសម្រេចចិត្តធំ ៗ អាចត្រូវបានទាមទារពីឧត្តមសេនីយ៍។ អ្នកដឹងពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកថាតើស្ថានភាពរំខានយ៉ាងណានៅពេលដែលអ្នកត្រូវការពារផ្នែកខាងមុខយ៉ាងទូលំទូលាយបន្ទាប់ពីការបាត់បង់គំនិតផ្តួចផ្តើមបណ្តោះអាសន្ន។
ឧត្តមសេនីយ៍ Eisenhower គឺជាការចង់បានខ្លាំងណាស់ហើយចាំបាច់ត្រូវដឹងជាទូទៅថាអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើព្រោះនេះជាការពិតនឹងជះឥទ្ធិពលដល់ការសម្រេចចិត្តសំខាន់ៗរបស់គាត់និងរបស់យើង។ នេះបើយោងតាមសារដែលទទួលបាន, អ្នកតំណាងរបស់យើង, ប្រធានអាកាស Marshal Tedder, បានស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងគែរកាលពីយប់មិញត្រូវបានចងភ្ជាប់ដោយអាកាសធាតុ។ ដំណើររបស់គាត់ត្រូវបានពន្យារពេលយ៉ាងខ្លាំងដោយគ្មានកំហុសរបស់អ្នក។
ប្រសិនបើគាត់មិនទាន់មករកអ្នកនៅឡើយខ្ញុំនឹងដឹងគុណប្រសិនបើអ្នកអាចប្រាប់ខ្ញុំថាតើយើងអាចពឹងផ្អែកលើការវាយលុករបស់រុស្ស៊ីដ៏ធំមួយនៅផ្នែកខាងមុខនៃវីស្តារឺនៅកន្លែងណាផ្សេងទៀតក្នុងខែមករានិងនៅចំណុចផ្សេងទៀតដែលអ្នកអាច ចង់និយាយ។ ខ្ញុំនឹងមិនចែករំលែកព័ត៌មានដ៏រសើបនេះជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយលើកលែងតែ Field Marshal Brooke និង General Eisenhower ហើយប្រសិនបើវាត្រូវបានរក្សាទុកនៅក្នុងការសម្ងាត់បំផុត។ ខ្ញុំចាត់ទុកវាជារឿងបន្ទាន់។».
ប្រសិនបើអ្នកបកប្រែពីភាសាការទូតទៅជាភាសាសាមញ្ញមួយ៖ រក្សាទុកស្តាលីនយើងនឹងត្រូវគេវាយ! នេះគឺជាអាថ៌កំបាំងមួយទៀត។ តើអ្វី "វាយដំ" ប្រសិនបើជនជាតិអាល្លឺម៉ង់បានច្រានចោលបន្ទាត់ដើមរួចហើយ? ត្រូវហើយពិតណាស់ការវាយលុករបស់អាមេរិកដែលគ្រោងធ្វើនៅខែមករាត្រូវពន្យាពេលសម្រាប់និទាឃរដូវ។ ដូច្នេះអ្វី។ យើងគួរតែរីករាយដែលពួកណាស៊ីបានប្រមូលផ្តុំកម្លាំងរបស់ពួកគេនៅក្នុងការវាយប្រហារដែលគ្មានន័យ!
និងច្រើនទៀត។ Churchill បានដេកលក់ហើយបានឃើញពីរបៀបមិនឱ្យរុស្ស៊ីចូលទៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ហើយឥលូវនេះគាត់សូមអង្វរពួកគេដោយមិនបង្អង់យូរដើម្បីចាប់ផ្តើមឆ្ពោះទៅខាងលិចឆ្ពោះទៅមុខ! តើលោកវីនស្តុន Churchill គួរភ័យខ្លាចអ្វី?! វាហាក់ដូចជាថាការធ្លាក់ចុះមុននៃសម្ព័ន្ធមិត្តជ្រៅចូលទៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ត្រូវបានគេបកស្រាយថាជាការគំរាមកំហែងដ៏សាហាវ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ហេតុអ្វី? យ៉ាងណាមិញ Churchill មិនមែនជាមនុស្សល្ងីល្ងើឬជាអ្នករោទិ៍ភ័យឡើយ។
ទោះយ៉ាងណាពីរខែបន្ទាប់ជនជាតិអង់គ្លេសអាមេរិកចំណាយភាពតានតឹងភ័យយ៉ាងខ្លាំង។ បនា្ទាប់មកពួកគេនឹងលាក់វាដោយយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុន្តែការពិតនឹងនៅតែបែកដល់ផ្ទៃខាងលើនៅក្នុងឯកសារចងចាំរបស់ពួកគេ។ ឧទាហរណ៍ Eisenhower បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមនឹងហៅរដូវរងារចុងក្រោយនៃសង្គ្រាមថាជាពេលវេលាដែលគួរឱ្យព្រួយបារម្ភបំផុត។
តើអ្វីទៅជាការរំខានដល់ម៉ារាប្រសិនបើសង្គ្រាមពិតជាឈ្នះមែន? មានតែនៅក្នុងខែមីនាឆ្នាំ ១៩៤៥ ប្រតិបត្ដិការ Ruhr បានចាប់ផ្តើមដែលកំឡុងពេលដែលសម្ព័ន្ធមិត្តបានកាន់កាប់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ខាងលិចដែលមានប្រជាជនអាឡឺម៉ង់ ៣ សែននាក់។ មេបញ្ជាការកងទ័ពអាឡឺម៉ង់នៅតំបន់នោះសេនាប្រមុខសេនាប្រមុខបានបាញ់សម្លាប់ខ្លួនឯង (មេទ័ពអាឡឺម៉ង់តែម្នាក់គត់) ។ មានតែបន្ទាប់ពីនោះប៉ុណ្ណោះដែលបានធ្វើឱ្យ Churchill និង Roosevelt ស្ងប់ស្ងៀម។
ប៉ុន្តែត្រលប់ទៅក្រុម "អាល់សូស" វិញ។ នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ ១៩៤៥ វាកាន់តែខ្លាំងឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ នៅក្នុងដំណើរការនៃប្រតិបត្តិការ Ruhr អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនិងមន្រ្តីស៊ើបការណ៍បានឈានទៅមុខស្ទើរតែបន្ទាប់ពីអ្នកយាមជួរមុខនៃកងទ័ពដែលកំពុងរុលទៅមុខដោយប្រមូលផលបានយ៉ាងមានតម្លៃ។ នៅខែមីនាដល់ខែមេសាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជាច្រើនដែលចូលរួមក្នុងការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរអាល្លឺម៉ង់បានធ្លាក់ចូលក្នុងដៃរបស់ពួកគេ។ ការរកឃើញដែលបានសំរេចត្រូវបានធ្វើឡើងនៅពាក់កណ្តាលខែមេសា - នៅថ្ងៃទី ១២ សមាជិកបេសកកម្មសរសេរថាពួកគេបានជំពប់ដួលលើ“ អណ្តូងរ៉ែមាស” ហើយឥឡូវនេះពួកគេ“ រៀនអំពីគំរោងភាគច្រើន” ។ នៅខែឧសភាហេសស្ទីនប៊ឺកហ្គិនអូហ្សែនបឺបឌឺរនិងរូបវិទូអាល្លឺម៉ង់លេចធ្លោជាច្រើនទៀតស្ថិតក្នុងដៃរបស់ជនជាតិអាមេរិក។ ទោះយ៉ាងណាក្រុមអាល់សសបានបន្តការស្រាវជ្រាវយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដែលបានចាញ់រួចទៅហើយរហូតដល់ចុងខែឧសភា។
ប៉ុន្តែនៅចុងខែឧសភាមានអ្វីដែលមិនអាចយល់បានកើតឡើង។ ការស្វែងរកស្ទើរតែត្រូវបានរំខាន។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេបន្តប៉ុន្តែមានអាំងតង់ស៊ីតេតិចជាង។ ប្រសិនបើមុននេះពួកគេត្រូវបានចូលរួមដោយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រល្បី ៗ នៅលើពិភពលោកឥឡូវនេះពួកគេមិនមានអ្នកបច្ចេកទេសមន្ទីរពិសោធន៍ដានទេ។ ហើយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសំខាន់ៗនៅក្នុងហ្វូងមនុស្សបានវេចខ្ចប់របស់របរហើយចេញដំណើរទៅអាមេរិក។ ហេតុអ្វី។
ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនេះតោះមើលថាតើព្រឹត្តិការណ៍បានវិវឌ្ឍន៍ទៅមុខយ៉ាងដូចម្តេច។
នៅចុងខែមិថុនាជនជាតិអាមេរិកាំងកំពុងធ្វើតេស្តគ្រាប់បែកបរមាណូដែលត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាជាលើកទីមួយនៅលើពិភពលោក។
ហើយនៅដើមខែសីហាពួកគេទម្លាក់ពីរលើទីក្រុងជប៉ុន។
បន្ទាប់ពីនោះគ្រាប់បែកបរមាណូដែលបានបញ្ចប់នៅយ៉ានកេសបានបញ្ចប់ហើយអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ។
ស្ថានភាពចម្លែកមែនទេ? ដើម្បីចាប់ផ្តើមមានរយៈពេលមួយខែរវាងការធ្វើតេស្តនិងការប្រើប្រាស់អាវុធទំនើបថ្មី។ អ្នកអានជាទីស្រឡាញ់រឿងនេះមិនកើតឡើងទេ។ ដើម្បីបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូគឺពិបាកជាងគ្រាប់រ៉ូកែតធម្មតាឬរ៉ុក្កែត។ សម្រាប់មួយខែវាមិនអាចទៅរួចទេ។ បន្ទាប់មកប្រហែលជាជនជាតិអាមេរិកបានធ្វើគំរូចំនួន ៣ ក្នុងពេលតែមួយ? មិនទំនងផងដែរ។
ការបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរគឺជានីតិវិធីមួយថ្លៃណាស់។ មិនមានចំនុចអ្វីដែលត្រូវធ្វើបីទេប្រសិនបើអ្នកមិនប្រាកដថាអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ បើមិនដូច្នោះទេវាអាចមានលទ្ធភាពបង្កើតគម្រោងនុយក្លេអ៊ែរចំនួន ៣ បង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលវិទ្យាសាស្ត្រចំនួន ៣ ជាដើម។ សូម្បីតែសហរដ្ឋអាមេរិកក៏មិនមែនជាអ្នកមានដែរដែលជាមនុស្សខ្ជិលច្រអូស។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយក៏សន្មតថាជនជាតិអាមេរិកពិតជាបានបង្កើតគំរូចំនួនបីក្នុងពេលតែមួយ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនបានភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការសាកល្បងជោគជ័យដាក់គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរទៅក្នុងផលិតកម្មទ្រង់ទ្រាយធំ? យ៉ាងណាមិញភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការបរាជ័យរបស់អាឡឺម៉ង់ជនជាតិអាមេរិកាំងត្រូវប្រឈមនឹងគូប្រជែងដែលមានអំណាចនិងសំបើមជាងនេះគឺជនជាតិរុស្ស៊ី។ ជាការពិតណាស់ប្រជាជនរុស្ស៊ីមិនបានគំរាមកំហែងដល់សង្រ្គាមជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិកទេប៉ុន្តែពួកគេបានរារាំងជនជាតិអាមេរិកមិនឱ្យក្លាយជាម្ចាស់នៃភពផែនដីទាំងមូល។ ហើយតាមទស្សនៈរបស់យានយ៉ានគឺជាឧក្រិដ្ឋកម្មដែលមិនអាចទទួលយកបាន។
ទោះយ៉ាងណាគ្រាប់បែកបរមាណូថ្មីនៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានលេចចេញមក…តើអ្នកគិតយ៉ាងណានៅពេល? នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឆ្នាំ ១៩៤៥? នៅរដូវក្តៅឆ្នាំ ១៩៤៦? ទេ! មានតែនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៧ ទេដែលអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបានចាប់ផ្តើមទៅដល់ឃ្លាំងអាវុធអាមេរិច! អ្នកនឹងមិនអាចរកឃើញកាលបរិច្ឆេទនេះនៅកន្លែងណាទេប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់បដិសេធដើម្បីបដិសេធឡើយ។ ទិន្នន័យដែលខ្ញុំបានគ្រប់គ្រងដើម្បីស្រង់ចេញគឺមានអាថ៌កំបាំងទាំងស្រុង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយពួកគេត្រូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងពេញលេញដោយអង្គហេតុដែលយើងដឹងអំពីការបង្កើតឃ្លាំងអាវុធនុយក្លេអ៊ែរជាបន្តបន្ទាប់។ ហើយសំខាន់បំផុត - លទ្ធផលនៃការធ្វើតេស្តនៅវាលខ្សាច់នៃរដ្ឋតិចសាស់ដែលបានកើតឡើងនៅចុងឆ្នាំ ១៩៤៦ ។
មែនហើយអ្នកអានជាទីស្រឡាញ់វាគឺនៅចុងបញ្ចប់នៃឆ្នាំ 1946 ហើយមិនមែនមួយខែមុនទេ។ ទិន្នន័យអំពីរឿងនេះត្រូវបានទទួលដោយស៊ើបការណ៍រុស្ស៊ីហើយបានមករកខ្ញុំតាមរបៀបពិបាកបំផុតដែលប្រហែលជាមិនសមហេតុផលក្នុងការបង្ហាញនៅលើទំព័រទាំងនេះទេដូច្នេះមិនមែនដើម្បីជំនួសមនុស្សដែលបានជួយខ្ញុំទេ។ នៅមុនថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មីឆ្នាំ ១៩៤៧ មានរបាយការណ៍ចង់ដឹងចង់ឃើញមួយដែលដាក់នៅលើតុសំរាប់មេដឹកនាំសូវៀតស្តាលីនដែលខ្ញុំនឹងនាំយកមកទីនេះតាមព្យញ្ជនៈ។
យោងតាមភ្នាក់ងារហ្វីលីពការផ្ទុះនុយក្លេអ៊ែរជាបន្តបន្ទាប់បានកើតឡើងនៅខែវិច្ឆិកា - ធ្នូឆ្នាំនេះនៅតំបន់អែលប៉ាសូរដ្ឋតិចសាស់។ នៅពេលដំណាលគ្នាគំរូគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរស្រដៀងនឹងគ្រាប់បែកដែលបានទម្លាក់នៅលើកោះជប៉ុនកាលពីឆ្នាំមុនត្រូវបានសាកល្បង។
ក្នុងរយៈពេលមួយខែកន្លះយ៉ាងហោចណាស់មានគ្រាប់បែកចំនួន ៤ គ្រាប់ត្រូវបានសាកល្បងហើយការធ្វើតេស្តចំនួន ៣ បានបរាជ័យ។ គ្រាប់បែកស៊េរីនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ផលិតកម្មឧស្សាហកម្មនុយក្លេអ៊ែរទ្រង់ទ្រាយធំ។ ភាគច្រើនទំនងជាការចាប់ផ្តើមនៃការចេញផ្សាយបែបនេះគួរតែត្រូវបានគេរំពឹងថាមិនលឿនជាងពាក់កណ្តាលឆ្នាំ 1947 ទេ។
ភ្នាក់ងាររុស្ស៊ីបានបញ្ជាក់ពីទិន្នន័យរបស់ខ្ញុំយ៉ាងពេញលេញ។ ប៉ុន្តែប្រហែលជាអ្វីៗទាំងអស់នេះគឺជាព័ត៌មានមិនត្រឹមត្រូវពីសេវាកម្មពិសេសរបស់អាមេរិក? ពិបាកណាស់។ នៅក្នុងឆ្នាំទាំងនោះយានយ៉ានបានព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលគូប្រជែងរបស់ពួកគេថាពួកគេខ្លាំងបំផុតនៅលើពិភពលោកហើយនឹងមិនបន្ថយសក្តានុពលយោធារបស់ពួកគេទេ។ ភាគច្រើនយើងកំពុងដោះស្រាយជាមួយនឹងការពិតដែលបានលាក់យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។
តើមានអ្វីកើតឡើង? នៅឆ្នាំ ១៩៤៥ ជនជាតិអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកចំនួន ៣ គ្រាប់ហើយអ្វីៗបានល្អ។ តេស្តខាងក្រោមគឺជាគ្រាប់បែកដូចគ្នា! - មួយឆ្នាំកន្លះក្រោយមកក៏មិនជោគជ័យដែរ។ ផលិតកម្មសៀរៀលចាប់ផ្តើមនៅ ៦ ខែទៀតហើយយើងមិនដឹងហើយមិនដឹងទេថាតើគ្រាប់បែកបរមាណូដែលបានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងហាងយោធាអាមេរិកទាក់ទងទៅនឹងគោលបំណងដ៏អាក្រក់របស់វានោះទេតើវាមានគុណភាពខ្ពស់ប៉ុណ្ណា។
រូបភាពបែបនេះអាចត្រូវបានគូរតែក្នុងករណីមួយប៉ុណ្ណោះពោលគឺប្រសិនបើគ្រាប់បែកអាតូមិចទាំងបីដំបូង - ឆ្នាំសែសិបប្រាំដូចគ្នា - មិនត្រូវបានសាងសង់ដោយជនជាតិអាមេរិកខ្លួនឯងទេប៉ុន្តែបានទទួលពីនរណាម្នាក់។ និយាយដោយផ្ទាល់ - ពីអាល្លឺម៉ង់។ ដោយប្រយោលសម្មតិកម្មនេះត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយប្រតិកម្មរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាឡឺម៉ង់ចំពោះការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៃទីក្រុងនានារបស់ជប៉ុនដែលយើងបានដឹងពីសៀវភៅរបស់លោក David Irving ។
“ សាស្រ្តាចារ្យអន់!”
នៅខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៥ រូបវិទូនុយក្លេអ៊ែរឈានមុខរបស់អាឡឺម៉ង់ចំនួន ១០ នាក់ដែលជាតួឯកទាំង ១០ នាក់នៃគម្រោងបរមាណូណាស៊ីត្រូវបានគេឃុំឃាំងនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ក្នុងចំណោមពួកគេពួកគេបានទាញចេញនូវព័ត៌មានដែលអាចធ្វើបានទាំងអស់ (ខ្ញុំឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាអ្នកជឿលើកំណែអាមេរិចថាយានយ៉ាកគឺនៅឆ្ងាយពីអាល្លឺម៉ង់ក្នុងការស្រាវជ្រាវអាតូមិច) ។ ដូច្នោះហើយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រត្រូវបានរក្សាទុកនៅក្នុងពន្ធនាគារប្រកបដោយផាសុកភាពបែបនេះ។ វាគឺនៅក្នុងគុកនិងវិទ្យុនេះ។
នៅថ្ងៃទី ៦ ខែសីហានៅម៉ោង ៧ ល្ងាចអូតូហ្គិននិងខាលវ៉ាយសបាននៅវិទ្យុ។ បន្ទាប់មកគឺនៅក្នុងការចេញផ្សាយព័ត៌មានបន្ទាប់ដែលពួកគេបាន heard ថាគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងត្រូវបានទម្លាក់ទៅលើប្រទេសជប៉ុន។ ប្រតិកម្មដំបូងរបស់សហសេវិកដែលពួកគេបាននាំយកព័ត៌មាននេះគឺមិនច្បាស់លាស់: នេះមិនអាចជាការពិតទេ។ Heisenberg ជឿជាក់ថាជនជាតិអាមេរិកមិនអាចបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរផ្ទាល់ខ្លួនបានទេ (ហើយដូចដែលយើងដឹងឥឡូវនេះគឺត្រឹមត្រូវ) ។
« តើជនជាតិអាមេរិកបានលើកឡើងពីពាក្យ“ អ៊ុយរ៉ាញ៉ូម” ទាក់ទងនឹងគ្រាប់បែកថ្មីរបស់ពួកគេទេ?គាត់បានសួរហ្គាណា។ ក្រោយមកទៀតបានឆ្លើយនៅក្នុងភាពអវិជ្ជមាន។ Heisenberg បាននិយាយថា "បន្ទាប់មកវាមិនមានអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយអាតូមទេ" ។ អ្នករូបវិទ្យាដ៏ល្បីម្នាក់បានជឿជាក់ថាយានយ៉ានកឺគ្រាន់តែប្រើប្រភេទខ្លះនៃការផ្ទុះខ្ពស់។
ទោះយ៉ាងណាការចេញផ្សាយព័ត៌មានម៉ោងប្រាំបួនបានបំបាត់ការសង្ស័យទាំងអស់។ ជាក់ស្តែងរហូតដល់ពេលនោះ។ អាល្លឺម៉ង់គ្រាន់តែមិនបានសន្មតថាជនជាតិអាមេរិកគ្រប់គ្រងដើម្បីកាន់កាប់គ្រាប់បែកបរមាណូអាឡឺម៉ង់ជាច្រើន។។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយឥឡូវនេះស្ថានភាពបានចប់ហើយអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានចាប់ផ្តើមធ្វើទុក្ខទោសមនសិការ។ ត្រូវហើយបាទ / ចាស!! លោកវេជ្ជបណ្ឌិតអ៊េចបាកហ្គិចបានសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា៖ ឥឡូវគ្រាប់បែកនេះត្រូវបានប្រើប្រឆាំងនឹងប្រទេសជប៉ុន។ ពួកគេរាយការណ៍ថាសូម្បីតែប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមកទីក្រុងដែលទម្លាក់គ្រាប់បែកត្រូវបានលាក់ដោយផ្សែងនិងធូលី។ វាគឺអំពីការស្លាប់របស់មនុស្ស 300 ពាន់នាក់។ សាស្រ្តាចារ្យក្រីក្រ Gan ។!»
ម៉្យាងទៀតនៅល្ងាចនោះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីរបៀបដែល "ខាន់ជែន" អន់នឹងធ្វើអត្តឃាត។ រូបវិទូពីរនាក់នៅលើគ្រែរបស់គាត់រហូតដល់យប់ដើម្បីរារាំងគាត់ពីការដាក់ដៃលើខ្លួនគាត់ហើយបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ពួកគេតែបន្ទាប់ពីពួកគេបានដឹងថានៅទីបំផុតមិត្តរួមការងាររបស់ពួកគេបានដេកលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់។ ហ្គេនខ្លួនគាត់បានពណ៌នាពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ជាបន្តបន្ទាប់៖
អស់មួយរយៈខ្ញុំមានគំនិតថាត្រូវទុកបំរុងអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមទាំងអស់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រដើម្បីចៀសវាងគ្រោះមហន្តរាយស្រដៀងគ្នានាពេលអនាគត។ ទោះបីជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងក៏ដោយខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំឬនរណាម្នាក់មានសិទ្ធិក្នុងការដកហូតផ្លែផ្កានៃផ្លែឈើទាំងអស់ដែលការរកឃើញថ្មីអាចនាំមក? ហើយឥឡូវនេះគ្រាប់បែកដ៏អាក្រក់នេះបានដំណើរការហើយ!
ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើជនជាតិអាមេរិកាំងនិយាយការពិតហើយពួកគេខ្លួនឯងពិតជាបានបង្កើតគ្រាប់បែកដែលទម្លាក់មកលើទីក្រុងហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ាហេតុអ្វីបានជាជនជាតិអាឡឺម៉ង់មានអារម្មណ៍ទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើង? ជាការពិតណាស់ពួកគេម្នាក់ៗបានចូលរួមក្នុងការស្រាវជ្រាវនុយក្លេអ៊ែរប៉ុន្តែផ្អែកលើមូលដ្ឋានតែមួយគេអាចបន្ទោសខ្លះចំពោះអ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររាប់ពាន់នាក់រួមទាំងញូតុននិងអាស្មីឌី! យ៉ាងណាមិញការរកឃើញរបស់ពួកគេនៅទីបំផុតនាំឱ្យមានការបង្កើតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ!
ការថប់បារម្ភខាងផ្លូវចិត្តរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាឡឺម៉ង់ទទួលបានន័យតែក្នុងករណីមួយប៉ុណ្ណោះ។ ឧទាហរណ៍ប្រសិនបើពួកគេបង្កើតគ្រាប់បែកដែលបានបំផ្លាញជនជាតិជប៉ុនរាប់សែននាក់។ បើមិនដូច្នោះទេហេតុអ្វីបានជាពួកគេគួរព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីដែលជនជាតិអាមេរិកបានធ្វើ?
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយរហូតមកដល់ពេលនេះការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំមិនមានអ្វីក្រៅពីសម្មតិកម្មដែលត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយភស្តុតាងជាក់ស្តែងប៉ុណ្ណោះ។ ហើយចុះយ៉ាងណាបើខ្ញុំខុសហើយជនជាតិអាមេរិកពិតជាចាត់ចែងមិនអាចទៅរួចទេ? ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនេះវាចាំបាច់ត្រូវសិក្សាឱ្យបានហ្មត់ចត់នូវកម្មវិធីបរមាណូអាឡឺម៉ង់។ ហើយនេះមិនមែនជាការងាយស្រួលដូចដែលវាហាក់ដូចជា។
/ហាន់អុលឌុលវ៉ុនក្រាន "អាវុធសម្ងាត់របស់រីទី ៣", topwar.ru ។/
ក្រោមល័ក្ខខ័ណ្ឌអ្វីខ្លះនិងការខិតខំប្រឹងប្រែងអ្វីខ្លះដែលប្រទេសបានរួចផុតពីសង្គ្រាមដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចបំផុតនៃសតវត្សរ៍ទី ២០ បង្កើតខែលបរមាណូរបស់ខ្លួន។
ជិត ៧ ទសវត្សមុនគឺនៅថ្ងៃទី ២៩ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៤៩ គណៈប្រធានជាន់ខ្ពស់នៃសហភាពសូវៀតនៃស។ ស។ យ។ កបានចេញក្រិត្យសំងាត់កំពូល ៗ ចំនួន ៤ ដែលផ្តល់ជូនមនុស្សចំនួន ៨៤៥ នាក់នូវងារជាវីរបុរសនៃការងារសង្គមនិយមការបញ្ជាទិញលេនីនបដាក្រហមនៃការងារនិងផ្លាកសញ្ញាកិត្តិយស។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេមិនបាននិយាយទាក់ទងនឹងអ្នកទទួលណាមួយដែលគាត់ត្រូវបានគេសម្គាល់: នៅគ្រប់ទីកន្លែងមានពាក្យស្តង់ដារ "សម្រាប់សេវាកម្មពិសេសដល់រដ្ឋនៅពេលអនុវត្តភារកិច្ចពិសេស" ។ សូម្បីតែចំពោះអ្នកដែលទម្លាប់នឹងការសម្ងាត់នៃសហភាពសូវៀតក៏ដោយនេះគឺជាការកើតឡើងដ៏កម្រមួយ។ ទន្ទឹមនឹងនេះអ្នកទទួលពានរង្វាន់ខ្លួនឯងដឹងច្បាស់ណាស់ថាតើអ្វីទៅជា“ គុណសម្បត្តិពិសេស” ដែលពួកគេមាននៅក្នុងចិត្ត។ មនុស្សទាំង ៨៤៥ នាក់មានទំនាក់ទំនងតិចឬច្រើនដោយផ្ទាល់ជាមួយនឹងការបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងរបស់ស។ ស។ យ។ ក។
សម្រាប់អ្នកទទួលវាមិនមែនជារឿងចំលែកទេដែលគំរោងខ្លួនវាផ្ទាល់ហើយភាពជោគជ័យរបស់វាគ្របបាំងដោយអាថ៌កំបាំងនៃការសម្ងាត់។ យ៉ាងណាមិញពួកគេដឹងច្បាស់ថាពួកគេជំពាក់ភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេចំពោះភាពក្លាហាននិងវិជ្ជាជីវៈរបស់មន្រ្តីស៊ើបការណ៍សូវៀតដែលអស់រយៈពេល ៨ ឆ្នាំបានផ្តល់ឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនិងវិស្វករនូវព័ត៌មានសម្ងាត់កំពូល ៗ ពីបរទេស។ ហើយការប៉ាន់ស្មានខ្ពស់បែបនេះដែលអ្នកបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតសមនឹងមិនត្រូវបានគេបំផ្លើសទេ។ ក្នុងនាមជាអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកម្នាក់លោក Yuli Khariton ជាអ្នកបំផ្ទុះគ្រាប់បែកក្នុងពិធីនោះលោកស្តាលីនបាននិយាយភ្លាមៗថា "ប្រសិនបើយើងយឺតយ៉ាវអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំឬមួយឆ្នាំកន្លះដូច្នេះប្រហែលជាយើងនឹងព្យាយាមចោទប្រកាន់នេះដោយខ្លួនឯង" ។ ហើយនេះមិនមែនជាការបំផ្លើសទេ ...
គំរូគ្រាប់បែកបរមាណូ ... ១៩៤០ ។
គំនិតនៃការបង្កើតគ្រាប់បែកដែលប្រើថាមពលនៃខ្សែសង្វាក់ប្រតិកម្មនុយក្លេអ៊ែរនៅសហភាពសូវៀតបានកើតឡើងស្ទើរតែដំណាលគ្នាជាមួយអាឡឺម៉ង់និងសហរដ្ឋអាមេរិក។ គម្រោងដែលត្រូវបានពិចារណាជាផ្លូវការដំបូងនៃអាវុធប្រភេទនេះត្រូវបានបង្ហាញក្នុងឆ្នាំ ១៩៤០ ដោយក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមកពីវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យា Kharkov ក្រោមការដឹកនាំរបស់ Friedrich Lange ។ វាស្ថិតនៅក្នុងគម្រោងនេះជាលើកដំបូងនៅសហភាពសូវៀតដែលគ្រោងការណ៍សម្រាប់ការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកធម្មតាដែលក្រោយមកក្លាយជាបុរាណសម្រាប់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរទាំងអស់ត្រូវបានស្នើឡើងដោយសារតែការរើសអើងត្រូវបានបង្កើតឡើងភ្លាមៗពីអាត្ម័នអាត្ម័នចំនួន ២ ។
គម្រោងនេះទទួលបានការពិនិត្យអវិជ្ជមានហើយមិនត្រូវបានពិចារណាបន្ថែមទៀតទេ។ ប៉ុន្តែការងារដែលបានដាក់នៅគ្រឹះរបស់វានៅតែបន្តហើយមិនត្រឹមតែនៅខាខាកូវទេ។ ប្រធានបទអាតូមនៅសហភាពសូវៀតមុនសង្គ្រាមត្រូវបានកាន់កាប់ដោយវិទ្យាស្ថានធំ ៗ យ៉ាងតិចចំនួន ៤ - នៅលីនរ៉ាដរដ្ឋខាខាកូវនិងមូស្គូនិងជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាប្រជាជនប្រជាជន Vyacheslav Molotov បានត្រួតពិនិត្យការងារនេះ។ មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការដាក់ស្នើនៃគម្រោងឡាគឺនៅខែមករាឆ្នាំ ១៩៤១ រដ្ឋាភិបាលសូវៀតបានធ្វើការសម្រេចចិត្តឡូជីខលដើម្បីចាត់ថ្នាក់ការស្រាវជ្រាវអាតូមិចក្នុងស្រុក។ វាច្បាស់ណាស់ថាពួកគេពិតជាអាចនាំទៅរកការបង្កើតប្រភេទថ្មីដ៏មានឥទ្ធិពលហើយព័ត៌មានបែបនេះមិនគួរត្រូវបានខ្ចាត់ខ្ចាយទេជាពិសេសចាប់តាំងពីពេលនេះគឺនៅពេលដែលការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ដំបូងស្តីពីគម្រោងអាតូមិចរបស់អាមេរិកត្រូវបានទទួល - ហើយពួកគេមិនចង់ប្រថុយប្រថានផ្ទាល់ខ្លួននៅទីក្រុងម៉ូស្គូទេ។
ព្រឹត្តិការណ៍ធម្មជាតិនៃព្រឹត្តិការណ៍បានរំខានដល់ការផ្ទុះឡើងនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាឧស្សាហកម្មនិងវិទ្យាសាស្ត្រសូវៀតទាំងអស់ត្រូវបានផ្ទេរយ៉ាងលឿនទៅផ្លូវដែកយោធាហើយបានចាប់ផ្តើមផ្តល់ឱ្យកងទ័ពនូវការអភិវឌ្ឍនិងការច្នៃប្រឌិតបន្ទាន់បំផុតក៏ដោយក៏មានកម្លាំងនិងមធ្យោបាយដើម្បីបន្តគម្រោងអាតូមិចដែរ។ ទោះបីជាមិនភ្លាមៗក៏ដោយ។ ការបន្តការស្រាវជ្រាវគួរតែត្រូវបានរាប់ពីដំណោះស្រាយរបស់គណៈកម្មាធិការការពារជាតិនៃថ្ងៃទី ១១ ខែកុម្ភះឆ្នាំ ១៩៤៣ ដែលចែងអំពីការចាប់ផ្តើមការងារជាក់ស្តែងលើការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូ។
គម្រោង "ដ៏ធំសម្បើម"
នៅពេលនេះការស៊ើបការណ៍បរទេសបរទេសសូវៀតបានដំណើរការយ៉ាងពេញលេញក្នុងការទាញយកព័ត៌មានស្តីពីគម្រោងដ៏ធំសម្បើម - នេះគឺជាឈ្មោះនៃគម្រោងអាតូមអាមេរិចនៅក្នុងឯកសារប្រតិបត្តិការ។ ទិន្នន័យផ្តល់ព័ត៌មានដំបូងដែលបង្ហាញថាលោកខាងលិចបានចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងការបង្កើតអាវុធអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមដែលបានមកពីនិវេសនដ្ឋានទីក្រុងឡុងដ៍ក្នុងខែកញ្ញាឆ្នាំ ១៩៤១ ។ ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃឆ្នាំដដែលនេះវាត្រូវបានគេរាយការណ៍ពីប្រភពដដែលដែលថាអាមេរិកនិងចក្រភពអង់គ្លេសបានយល់ព្រមសម្របសម្រួលកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររបស់ពួកគេក្នុងវិស័យស្រាវជ្រាវថាមពលបរមាណូ។ នៅក្នុងលក្ខខណ្ឌនៃសង្គ្រាមនេះអាចត្រូវបានបកស្រាយតាមមធ្យោបាយមួយ: សម្ព័ន្ធមិត្តកំពុងធ្វើការលើការបង្កើតអាវុធបរមាណូ។ ហើយនៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ ១៩៤២ ការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ទទួលបានភ័ស្តុតាងជាឯកសារដែលបង្ហាញថាពួកគេកំពុងធ្វើដូចគ្នានៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។
នៅពេលកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសូវៀតដែលកំពុងធ្វើការលើផែនការផ្ទាល់ខ្លួនបានរីកចម្រើនការងារស៊ើបការណ៍ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានអំពីគម្រោងបរមាណូអាមេរិកនិងអង់គ្លេសកាន់តែសកម្ម។ នៅខែធ្នូឆ្នាំ ១៩៤២ ទីបំផុតវាច្បាស់ណាស់ថាសហរដ្ឋអាមេរិកនាំមុខអង់គ្លេសយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងតំបន់នេះហើយកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសំខាន់គឺផ្តោតលើការទាញយកទិន្នន័យពីបរទេស។ ជាការពិតរាល់ជំហានដែលបានចូលរួមដោយអ្នកចូលរួមក្នុងគម្រោងមេនហាតានថានៅពេលការងារបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូនៅសហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានគេហៅថាត្រូវបានគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរ៉ឹងដោយស៊ើបការណ៍សូវៀត។ វាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការនិយាយថាព័ត៌មានលម្អិតបំផុតអំពីឧបករណ៍នៃគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងបង្អស់នៅទីក្រុងមូស្គូត្រូវបានទទួលតិចជាងពីរសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីវាត្រូវបានគេប្រមូលនៅអាមេរិក។
នោះហើយជាមូលហេតុដែលសារលិខិតអួតអាងរបស់ប្រធានាធិបតីអាមេរិកថ្មីលោក Harry Truman ដែលបានសំរេចចិត្តធ្វើឱ្យស្រឡាំងកាំងនៅឯសន្និសីទ Potsdam ដោយមានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ថាអាមេរិកមានអាវុធដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកនៃអំណាចបំផ្លិចបំផ្លាញដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកមិនបង្កឱ្យមានប្រតិកម្មដែលអាមេរិកកំពុងពឹងផ្អែកនោះទេ។ មេដឹកនាំសូវៀតបានស្តាប់គាត់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ងក់ក្បាល - ហើយមិនឆ្លើយ។ ជនបរទេសត្រូវបានគេជឿជាក់ថាស្តាលីនមិនយល់អ្វីទាំងអស់។ តាមពិតប្រធានសហភាពសូវៀតបានវាយតម្លៃលើពាក្យរបស់ទ្រូម៉ាន់យ៉ាងច្បាស់ហើយនៅថ្ងៃដដែលនោះនៅពេលល្ងាចទាមទារឱ្យអ្នកឯកទេសសូវៀតបង្កើនល្បឿនការងារជាអតិបរមាក្នុងការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែវាមិនអាចទៅរួចទេដើម្បីវ៉ាអាមេរិក។ មិនដល់មួយខែផងផ្សិតអាតូមដំបូងបានដុះលើហ៊ីរ៉ូស៊ីម៉ាបីថ្ងៃក្រោយមកគឺនៅណាហ្គាសាគី។ ហើយនៅលើសហភាពសូវៀតបានព្យួរស្រមោលនៃសង្គ្រាមអាតូមិចថ្មីមិនមែនជាមួយនរណាម្នាក់ទេប៉ុន្តែជាមួយអតីតសម្ព័ន្ធមិត្ត។
ពេលវេលាទៅមុខ!
ឥឡូវនេះចិតសិបឆ្នាំក្រោយមកគ្មាននរណាម្នាក់ភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលសហភាពសូវៀតបានទទួលពេលវេលាដែលត្រូវការចាំបាច់ដើម្បីបង្កើតគ្រាប់បែកទំនើបរបស់ខ្លួនបើទោះបីជាមានទំនាក់ទំនងកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនយ៉ាងខ្លាំងជាមួយអតីតដៃគូក្នុងសម្ព័ន្ធមិត្តប្រឆាំងហ៊ីត្លែរក៏ដោយ។ ជាការពិតណាស់នៅថ្ងៃទី ៥ ខែមីនាឆ្នាំ ១៩៤៦ ប្រាំមួយខែបន្ទាប់ពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកបរមាណូលើកដំបូងសុន្ទរកថារបស់ហ្វុតតុនដ៏ល្បីល្បាញរបស់វីនស្តុន Churchill បានបន្លឺឡើងដែលបានសម្គាល់ការចាប់ផ្តើមនៃសង្គ្រាមត្រជាក់។ ប៉ុន្តែក្តៅនេះបើយោងតាមផែនការរបស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោននិងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួនវាបានកើនឡើងនៅពេលក្រោយ - នៅចុងឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ យ៉ាងណាមិញដូចដែលពួកគេសង្ឃឹមថានៅឯបរទេសសហភាពសូវៀតមិនគួរមានអាវុធបរមាណូរបស់ខ្លួនមុនពាក់កណ្តាលទសវត្សឆ្នាំ ១៩៥០ ដែលមានន័យថាមិនមានការប្រញាប់។
តេស្តគ្រាប់បែកបរមាណូ។ រូបថត៖ សហរដ្ឋអាមេរិក កងទ័ពអាកាស / អេភី។
ចាប់ពីកំពស់ថ្ងៃនេះវាហាក់ដូចជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលដែលកាលបរិច្ឆេទនៃការចាប់ផ្តើមនៃសង្គ្រាមលោកថ្មី - កាន់តែច្បាស់ជាងនេះទៅទៀតកាលបរិច្ឆេទនៃផែនការមូលដ្ឋានមួយនៃហ្វ្លេតវូត - និងកាលបរិច្ឆេទសាកល្បងនៃគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរសូវៀតដំបូងបង្អស់: ឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងការពិតអ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺឡូជីខល។ ស្ថានភាពនយោបាយការបរទេសកាន់តែតានតឹងយ៉ាងឆាប់រហ័សអតីតសម្ព័ន្ធមិត្តកំពុងនិយាយគ្នាកាន់តែច្បាស់និងមុតស្រួចជាមួយគ្នា។ ហើយនៅឆ្នាំ ១៩៤៨ វាច្បាស់ណាស់ថាទីក្រុងមូស្គូនិងវ៉ាស៊ីនតោនជាក់ស្តែងមិនអាចឯកភាពគ្នារវាងពួកគេទេ។ ពីទីនេះយើងត្រូវរាប់ពេលវេលាមុនពេលចាប់ផ្តើមនៃសង្រ្គាមថ្មី៖ ឆ្នាំគឺជាថ្ងៃផុតកំណត់ដែលប្រទេសដែលទើបនឹងចេញពីសង្រ្គាមអាណានិគមអាចត្រៀមខ្លួនពេញលេញសម្រាប់សង្គ្រាមថ្មីមួយបន្ថែមលើរដ្ឋដែលទទួលរងនូវជ័យជំនះ។ សូម្បីតែភាពផ្តាច់មុខអាតូមិចក៏មិនបានផ្តល់ឱកាសដល់សហរដ្ឋអាមេរិកដើម្បីកាត់បន្ថយរយៈពេលនៃការត្រៀមសម្រាប់សង្គ្រាមដែរ។
ការសង្កត់សំឡេងបរទេសនៃគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀត។
ទាំងអស់នេះត្រូវបានយល់ដោយយើង។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៤៥ ការងារទាំងអស់ដែលទាក់ទងនឹងគម្រោងអាតូមិចកាន់តែខ្លាំងឡើង ៗ ។ ក្នុងអំឡុងពេលពីរឆ្នាំដំបូងនៃសង្រ្គាមសហភាពសូវៀតដែលធ្វើទារុណកម្មដោយសង្គ្រាមដោយបានបាត់បង់មួយផ្នែកធំនៃសក្តានុពលឧស្សាហកម្មរបស់ខ្លួនវាអាចបង្កើតឧស្សាហកម្មនុយក្លេអ៊ែរដ៏ធំមួយពីដំបូង។ មជ្ឈមណ្ឌលនុយក្លេអ៊ែរនាពេលអនាគតបានលេចចេញជារូបរាងដូចជា Chelyabinsk-40, Arzamas-16, Obninsk, វិទ្យាស្ថានវិទ្យាសាស្ត្រធំ ៗ និងកន្លែងផលិតកម្មត្រូវបានបង្កើតឡើង។
មិនយូរប៉ុន្មានទស្សនៈរួមលើគម្រោងអាតូមិចសូវៀតគឺនេះ៖ ពួកគេនិយាយថាបើមិនមែនសម្រាប់ការស៊ើបការណ៍ទេអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៃស។ ស។ យ។ កមិនអាចបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូបានទេ។ តាមពិតអ្វីៗទាំងអស់គឺនៅឆ្ងាយពីភាពច្បាស់លាស់ដូចអ្នកកែប្រែប្រវត្តិសាស្ត្ររុស្ស៊ីព្យាយាមបង្ហាញ។ តាមពិតទិន្នន័យដែលទទួលបានដោយការស៊ើបការណ៍សម្ងាត់របស់សូវៀតលើគម្រោងបរមាណូអាមេរិកអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររបស់យើងចៀសវាងនូវកំហុសឆ្គងជាច្រើនដែលសហសេវិកអាមេរិករបស់ពួកគេត្រូវធ្វើដោយជៀសមិនរួច (ដែលយើងចាំបានថាសង្គ្រាមមិនបានជ្រៀតជ្រែកចូលក្នុងការងារយ៉ាងខ្លាំងទេ: សត្រូវមិនបានឈ្លានពានសហរដ្ឋអាមេរិកទេ។ ច្រើនខែពាក់កណ្តាលឧស្សាហកម្ម) ។ លើសពីនេះទៀតទិន្នន័យចារកម្មជាការពិតបានជួយអ្នកឯកទេសសូវៀតវាយតម្លៃការរចនាម៉ូដនិងដំណោះស្រាយដែលមានអត្ថប្រយោជន៍បំផុតដែលអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្រាប់បែកបរមាណូដែលទំនើបជាងមុន។
ហើយប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីកំរិតនៃឥទ្ធិពលបរទេសលើគម្រោងអាតូមិចសូវៀតបន្ទាប់មកយើងត្រូវរំលឹកឡើងវិញនូវអ្នកឯកទេសនុយក្លេអ៊ែរអាល្លឺម៉ង់ជាច្រើនរយនាក់ដែលធ្វើការនៅរោងចក្រសំងាត់ចំនួនពីរនៅជិត Sukhumi - ក្នុងគំរូដើមនៃវិទ្យាស្ថានរូបវិទ្យានិងបច្ចេកវិទ្យាស៊ូឃុមីនាពេលអនាគត។ ដូច្នេះពួកគេពិតជាបានជួយជម្រុញការងារលើ“ ផលិតផល” ដែលជាគ្រាប់បែកបរមាណូដំបូងបង្អស់របស់ស។ ស។ យ។ កយ៉ាងច្រើនដែលពួកគេភាគច្រើនទទួលបានការបញ្ជាទិញសូវៀតតាមក្រឹត្យសម្ងាត់ដូចគ្នាកាលពីថ្ងៃទី ២៩ ខែតុលាឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ ភាគច្រើននៃអ្នកឯកទេសទាំងនេះប្រាំឆ្នាំក្រោយមកបានវិលត្រឡប់ទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ដោយបានតាំងទីលំនៅភាគច្រើននៅ GDR (ទោះបីជាមានអ្នកដែលបានទៅភាគខាងលិចក៏ដោយ) ។
និយាយឱ្យចំទៅគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតដំបូងបង្អស់មានប្រសិនបើខ្ញុំអាចនិយាយបានដូច្នេះច្រើនជាង“ ការសង្កត់សំឡេង” ។ បន្ទាប់ពីបានទាំងអស់នាងបានកើតមកជាលទ្ធផលនៃកិច្ចសហប្រតិបត្តិការដ៏ធំធេងនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្សជាច្រើន - ទាំងអ្នកដែលបានចូលរួមនៅក្នុងគម្រោងតាមឆន្ទៈនិងអ្នកដែលត្រូវបានទាក់ទាញឱ្យធ្វើការជាអ្នកទោសសង្គ្រាមឬអ្នកជំនាញអន្តរជាតិ។ ប៉ុន្តែប្រទេសដែលតាមមធ្យោបាយទាំងអស់ត្រូវបានទាមទារឱ្យមានអាវុធឱ្យបានឆាប់តាមស្មើឱកាសរបស់ខ្លួនជាមួយអតីតសម្ព័ន្ធមិត្តដែលកំពុងប្រែក្លាយទៅជាសត្រូវក្នុងជីវិតមិនមែនជាអារម្មណ៍សម្រាប់មនោសញ្ចេតនាទេ។
រុស្ស៊ីធ្វើខ្លួនឯង!
នៅក្នុងឯកសារដែលទាក់ទងទៅនឹងការបង្កើតគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបង្អស់នៃសហភាពសូវៀតពាក្យថា“ ផលិតផល” ក្រោយមកមានប្រជាប្រិយភាព។ ភាគច្រើនជាញឹកញាប់វាត្រូវបានគេហៅថាជាផ្លូវការថា“ ម៉ាស៊ីនយន្តហោះពិសេស” ឬអក្សរកាត់ RDS ។ ទោះបីជាការពិតមិនមានអ្វីប្រតិកម្មនៅក្នុងការងារលើការរចនានេះហើយមិនមានក្លិនទេ: រឿងទាំងមូលគឺមានតែនៅក្នុងតម្រូវការតឹងរឹងបំផុតនៃការសម្ងាត់។
សូមអរគុណដល់អ្នកសិក្សា Yuli Khariton, អក្សរកាត់ RDS ត្រូវបានជួសជុលយ៉ាងឆាប់រហ័សដោយការអ៊ិនគ្រីបក្រៅផ្លូវការ "ប្រទេសរុស្ស៊ីធ្វើដោយខ្លួនឯង" ។ រឿងនេះមានចំណែកគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៅក្នុងរឿងនេះពីព្រោះមនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងថាតើព័ត៌មានស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ប៉ុន្មានដែលពួកគេបានទទួលសម្រាប់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាតូមិចរបស់យើងប៉ុន្តែក៏មានការពិតមួយចំនួនធំដែរ។ បន្ទាប់ពីទាំងអស់ប្រសិនបើការរចនានៃគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរសូវៀតដំបូងគឺស្រដៀងនឹងអាមេរិច (ជាធម្មតាដោយសារតែជម្រើសល្អបំផុតត្រូវបានជ្រើសរើសហើយច្បាប់នៃរូបវិទ្យានិងគណិតវិទ្យាមិនមានលក្ខណៈជាតិ) ដូច្នេះនិយាយថារាងកាយគ្រាប់ផ្លោងនិងការបំពេញអេឡិចត្រូនិចនៃគ្រាប់បែកដំបូងគឺជាការអភិវឌ្ឍក្នុងស្រុកសុទ្ធសាធ។
នៅពេលធ្វើការលើគម្រោងអាតូមិចសូវៀតកាន់តែជឿនលឿនទៅ ៗ ថ្នាក់ដឹកនាំនៃសហភាពសូវៀតបានបង្កើតតំរូវការបច្ចេកទេសនិងយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់គ្រាប់បែកបរមាណូដំបូង។ វាត្រូវបានគេសំរេចចិត្តធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងក្នុងពេលដំណាលគ្នាពីរប្រភេទគឺគ្រាប់បែកផ្លាទីញ៉ូមនៃប្រភេទដែលបង្កប់ន័យនិងគ្រាប់បែកអ៊ុយរ៉ាញ៉ូម - កាណុងស្រដៀងនឹងគ្រាប់បែកដែលប្រើដោយជនជាតិអាមេរិក។ ទីមួយទទួលបានសន្ទស្សន៍នៃ RDS-1, ទីពីរ, រៀងគ្នា RDS-2 ។
យោងតាមផែនការនេះ RDS-1 នឹងត្រូវបញ្ជូនទៅធ្វើតេស្តសាកល្បងដោយការផ្ទុះនៅខែមករាឆ្នាំ ១៩៤៨ ។ ប៉ុន្តែវាមិនអាចទៅរួចទេដើម្បីទប់ទល់នឹងពេលវេលាកំណត់ទាំងនេះ: មានបញ្ហាជាមួយនឹងការផលិតនិងដំណើរការបរិមាណដែលត្រូវការនៃផ្លាទីនដែលមានអាវុធសម្រាប់ឧបករណ៍របស់វា។ វាត្រូវបានគេទទួលបានតែមួយឆ្នាំកន្លះក្រោយមកនៅខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៩ ហើយភ្លាមៗបានទៅដល់អាហ្សាហ្សាសាស -១៦ ដែលគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតដំបូងបានត្រៀមរួចរាល់។ ក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃអ្នកឯកទេសនៃអនាគត VNIIEF បានបញ្ចប់ការជួបប្រជុំគ្នានៃផលិតផលហើយវាបានទៅកន្លែងសាកល្បង Semipalatinsk ដើម្បីធ្វើតេស្ត។
រ៉ូឡែតទីមួយនៃខែលនុយក្លេអ៊ែររបស់រុស្ស៊ី។
គ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែរដំបូងរបស់ស។ ស។ យ។ កត្រូវបានបំផ្ទុះនៅម៉ោង ៧ ព្រឹកថ្ងៃទី ២៩ ខែសីហាឆ្នាំ ១៩៤៩ ។ ជិតមួយខែកន្លងផុតទៅមុនពេលដែលនៅឯបរទេសបានចាកចេញពីភាពតក់ស្លុតដែលបង្កឡើងដោយភាពវៃឆ្លាតអំពីការសាកល្បងដែលទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងប្រទេសរបស់យើងនៃ“ ដំបងធំ” របស់ពួកគេ។ ទើបតែនៅថ្ងៃទី ២៣ ខែកញ្ញានេះទេដែលលោក Harry Truman ដែលថ្មីៗនេះបានជូនដំណឹងដោយមោទនភាពចំពោះស្តាលីនអំពីជោគជ័យរបស់អាមេរិកក្នុងការបង្កើតអាវុធបរមាណូបានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍ថាអាវុធប្រភេទដូចគ្នានេះក៏មាននៅសហភាពសូវៀតផងដែរ។
បទបង្ហាញនៃការតំឡើងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយពហុព័ត៌មានដើម្បីជាកិត្តិយសនៃខួបលើកទី ៦៥ នៃការបង្កើតគ្រាប់បែកបរមាណូសូវៀតជាលើកដំបូង។ រូបថត: Geodakyan Artem / TASS ។
គួរឱ្យចម្លែកណាស់នៅទីក្រុងមូស្គូពួកគេមិនប្រញាប់ដើម្បីបញ្ជាក់សេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ជនជាតិអាមេរិកទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ TASS ពិតជាបានធ្វើការបដិសេធសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់អាមេរិកដោយលើកហេតុផលថារឿងទាំងមូលគឺស្ថិតនៅក្នុងទំហំធំធេងនៃសំណង់នៅសហភាពសូវៀតដែលក្នុងនោះគ្រឿងផ្ទុះធ្វើការជាមួយការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាចុងក្រោយត្រូវបានប្រើប្រាស់។ ពិតហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃសេចក្តីថ្លែងការណ៍ Tass មានព័ត៌មានជំនួយដែលមានតម្លាភាពច្រើនជាងការកាន់កាប់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរផ្ទាល់ខ្លួន។ ទីភ្នាក់ងារនេះបានរំeveryoneកគ្រប់គ្នាថានៅថ្ងៃទី ៦ ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ១៩៤៧ រដ្ឋមន្រ្តីការបរទេសសហភាពសូវៀតលោក Vyacheslav Molotov បានប្រកាសថាគ្មានអាថ៌កំបាំងណាមួយនៃគ្រាប់បែកបរមាណូនោះទេ។
ហើយវាជាការពិតពីរដង។ នៅឆ្នាំ ១៩៤៧ គ្មានព័ត៌មានអំពីអាវុធបរមាណូគឺជាការសម្ងាត់របស់ស។ ស។ យ។ កហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃរដូវក្តៅឆ្នាំ ១៩៤៩ វាមិនមែនជារឿងសំងាត់សម្រាប់នរណាម្នាក់ដែលថាសហភាពសូវៀតបានស្តារឡើងវិញនូវយុទ្ធសាស្ត្រស្មើភាពគ្នាជាមួយគូប្រជែងសំខាន់របស់ខ្លួនគឺសហរដ្ឋអាមេរិក។ Parity ដែលត្រូវបានរក្សាទុកអស់រយៈពេលប្រាំមួយទសវត្សរ៍។ ភាពស្មើគ្នាមួយដែលខែលនុយក្លេអ៊ែររបស់រុស្ស៊ីជួយរក្សានិងដែលបានចាប់ផ្តើមនៅមុនថ្ងៃនៃសង្គ្រាមស្នេហាជាតិដ៏អស្ចារ្យ។
អក្ខរាវិរុទ្ធដ៏មានប្រសិទ្ធភាពពិតៗ ដើម្បីជួយនាំយកអតីតគូស្នេហ៍ និងរក្សាទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍
ReplyDeleteជំរាបសួរអ្នកទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំឈ្មោះ Rosalba រំភើបរីករាយខ្លាំងណាស់ អរគុណដល់ Dr.GURU ។ ប្តីរបស់ខ្ញុំបានចាកចេញពីខ្ញុំទៅស្រីម្នាក់ទៀតកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ហើយខ្ញុំមានការបំផ្លិចបំផ្លាញយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំមិនដែលធ្វើខុសចំពោះគាត់ទេ ខ្ញុំនៅសល់កូនពីរនាក់របស់ខ្ញុំ និងការងារដែលមានប្រាក់ខែតិចតួច។ ខ្ញុំស្ទើរតែបោះបង់ចោលរហូតដល់ខ្ញុំបានឃើញសក្ខីកម្មតាមអ៊ីនធឺណិតអំពី Dr.GURU ពីរបៀបដែលគាត់បានជួយមនុស្សជាច្រើន ដូច្នេះខ្ញុំបានទាក់ទងគាត់ដោយភ្ញាក់ផ្អើល 24 ម៉ោងបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែលគ្រូពេទ្យសុំឱ្យខ្ញុំធ្វើ ប្តីរបស់ខ្ញុំបានត្រឡប់មកវិញនៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីអក្ខរាវិរុទ្ធសុំទាន។ ខ្ញុំអត់ទោសឱ្យគាត់ ហើយសន្យាថានឹងមិនចាកចេញទេ។ ប្តីរបស់ខ្ញុំបានត្រឡប់មកវិញអស់រយៈពេល 6 ខែហើយ ហើយពួកយើងមិនដែលមានបញ្ហាអ្វីទេ ខ្ញុំរីករាយដែលខ្ញុំមិនបានសង្ស័យ Dr.GURU ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំប្រាកដថាគាត់ក៏អាចដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយជាមួយនឹងការធូរស្បើយឆាប់រហ័សផងដែរ។ អ្នកក៏អាចទាក់ទងគាត់សម្រាប់ជំនួយឥឡូវនេះ។
អ៊ីមែល៖ saguruu087@gmail.com ឬ whatsapp +12098373537
ទីបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យមួយនៅលើតួអក្ខរាវិរុទ្ធដែលបាននាំប្តីរបស់ខ្ញុំមកខ្ញុំវិញ។ ខ្ញុំបានរៀបការយ៉ាងមានសុភមង្គលជាមួយប្តីដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់មានកូនពីរនាក់។ បញ្ហាដ៏ធំមួយបានកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកាលពីប្រាំពីរខែមុន រវាងខ្ញុំ និងប្តីរបស់ខ្ញុំ។ រន្ធត់ណាស់ដែលគាត់យករឿងនេះទៅតុលាការដើម្បីសុំលែងលះ។ គាត់ថាគាត់មិនចង់នៅជាមួយខ្ញុំទៀតទេ ហើយគាត់ក៏លែងស្រលាញ់ខ្ញុំទៀត។ ដូច្នេះ គាត់បានខ្ចប់ចេញពីផ្ទះ ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំ និងកូនៗឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានព្យាយាមគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីយកគាត់មកវិញ បន្ទាប់ពីសុំទានច្រើនដងរួចមកហើយ ប៉ុន្តែនៅតែមិនបានសម្រេច ហើយគាត់បញ្ជាក់ថាគាត់បានសម្រេចចិត្តហើយ គាត់មិនដែលចង់ជួបខ្ញុំទៀតទេ។ ដូច្នេះ នៅល្ងាចមួយ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការ ខ្ញុំបានជួបមិត្តចាស់របស់ខ្ញុំ ដែលបានសួរប្តីខ្ញុំ។ ដូច្នេះខ្ញុំពន្យល់គ្រប់យ៉ាងដល់នាង ដូច្នេះនាងប្រាប់ខ្ញុំថា មធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលខ្ញុំអាចយកប្តីខ្ញុំមកវិញបានគឺការទៅជួបគ្រូអក្ខរាវិរុទ្ធ ព្រោះនោះជាអ្វីដែលនាងធ្វើផងដែរ ដើម្បីឈ្នះគូស្នេហ៍របស់នាងមកវិញ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់នាង ហើយនាងបានឱ្យខ្ញុំ DR WALE WhatsApp contact:+2347054019402។ ភ្លាមៗនោះខ្ញុំបានផ្ញើសារ WhatsApp របស់ DR WALE ហើយប្រាប់គាត់អំពីការឈឺចាប់ និងបញ្ហាទាំងអស់ដែលខ្ញុំកំពុងប្រឈមមុខ។ DR WALE បានប្រាប់ខ្ញុំថាកុំយំទៀតឡើយ ហើយថាខ្ញុំប្រើពេលសម្រាកចិត្ត។ បន្ទាប់ពីការពិភាក្សាជាច្រើនជាមួយ DR WALE ខ្ញុំបានបង់ប្រាក់សម្រាប់សម្ភារៈ និងរបស់របរទាំងអស់ដែលត្រូវការដើម្បីដេញអក្ខរាវិរុទ្ធ ហើយអ្នកសរសេរអក្ខរាវិរុទ្ធបានធានាខ្ញុំថាខ្ញុំនឹងយកប្តីរបស់ខ្ញុំមកវិញក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍។ ពិតជាអស្ចារ្យមែន!! ដូច្នេះ គាត់និយាយជាមួយខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ។ បន្ទាប់មកនៅសប្តាហ៍បន្ទាប់ វាពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ដែលប្តីរបស់ខ្ញុំដែលមិនទូរស័ព្ទមកខ្ញុំអស់រយៈពេលប្រាំពីរខែកន្លងមកនេះបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំដើម្បីប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់នឹងត្រលប់មកវិញ។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់!! ដូច្នេះហើយបានជាគាត់ត្រលប់មកផ្ទះវិញដោយក្តីស្រលាញ់ និងរីករាយ ហើយគាត់បានសុំទោសចំពោះកំហុសរបស់គាត់ និងសម្រាប់ការឈឺចាប់ដែលគាត់បានធ្វើឱ្យខ្ញុំ និងកូនរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ទំនាក់ទំនងរបស់យើងឥឡូវនេះកាន់តែរឹងមាំជាងពេលដែលវាកើតឡើងដោយជំនួយពី DR WALE ។ ខ្ញុំនឹងណែនាំអ្នកនៅទីនោះដើម្បីទាក់ទងដោយសប្បុរស DR WALE WhatsApp/Viber +2347054019402 ឬអ៊ីម៉ែល៖ drwalespellhome@gmail.com
ReplyDelete